ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ...

Ταράτσες, κάγκελα, κεραίες, βρόμικα μπαλκόνια χωρίς μια γλάστρα, κι ένας ουρανός μουρτζούφλης... αυτό είναι το τοπίο που κορνιζάρεται από το παράθυρό μου. Η μουσική του Franz von Suppé [Light Cavalry] δίνει κάποιο νόημα σ' αυτή την άχαρη εικόνα. Δεν ξέρω αν αυτό είναι το νόημα που αποζητά η καρδιά. Αλλά αυτό δεν έχει και πολλή σημασία. Ένα κομμάτι τελειώνει κι αρχίζει το άλλο... Αυτό το τοπίο δεν μ' αρέσει, αλλά και πάλι αν κοιτάζω πιο δεξιά θα δω τον Υμηττό, που κι αυτός δεν μπορεί να πάρει ανάσα για να βοηθήσει κι εμάς. Η κατασκευαστική μανία του νεοέλληνα όλο και απλώνεται στις πλαγιές του βουνού, που είναι σημαδεμένος και τραυματισμένος από τις κεραίες που δίνουν τη δυνατότητα στα τηλεοπτικά κανάλια να βρομίζουν την ατμόσφαιρα και να κατακρεουργούν την ψυχή και την ηθική μας.

Αυτό που κάνω τώρα μη νομίζετε ότι είναι μια ειδυλλιακή περιγραφή. Οχι. Απλώς είναι η προσωπική μου μαρτυρία, ένα πρωινό του Απρίλη. Γιατί είμαι βέβαιος πως όσοι και να βρίσκονταν στη θέση μου, θα έβλεπαν με διαφορετικό μάτι τα πράγματα που εγώ πριν ονομάτισα. Είναι αλήθεια ότι το θέαμα του εξωτερικού κόσμου προκαλεί πάντα κάποιους κραδασμούς, αλλά διαφορετικούς στον καθένα. Κι αυτό έχει την αφετηρία του στις εσωτερικές προϋποθέσεις που κουβαλάμε. Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές προσπαθώ να αιχμαλωτίσω κάποιες παλιές εικόνες ευτυχισμένων στιγμών για να νιώσω ασφάλεια. Αλλά όμως το κουδούνισμα του τηλεφώνου μ' επαναφέρει στο σήμερα, όπου ο ρυθμός των ερεθισμάτων με προσγειώνει στην καθιερωμένη ζωή, και γίνομαι υποχείριος του μηχανισμού που μου έχει στήσει.