Έκανα μια περιδιάβαση στα ψηφοδέλτια των κομμάτων κι έχω μείνει κατάπληκτος με τη συνομοταξία εκείνων που κάποτε είχαν πυκνώσει τις τάξεις του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ, και τώρα "στολίζουν" άλλα κόμματα. Για να σας προλάβω και να μην μου πείτε οτιδήποτε: Δεν τους σέβομαι κι αν είχα μια μικρή εκτίμηση, τώρα τους βλέπω σαν σκουληκαντέρες. Δηλαδή, θέλω να πω ότι αν έλεγαν κάποτε ότι πιστεύουν στην ιδεολογία και τις πολιτικές αρχές που εξέφραζε το ΠΑΣΟΚ, το έλεγαν στα ψέματα ή απλώς υποκρίνονταν. Διότι αναμφίβολα η ύπαρξη του ΠΑΣΟΚ βασιζόταν στη διαφορά του από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις του τόπου... Ποτέ δεν ήταν ίδιο με τα άλλα κόμματα. Απλές ομοιότητες μπορεί να υπήρχαν ή ας πούμε η αγάπη στην πατρίδα.
Δηλαδή, δεν ήταν μονάχα η υπεροχή του Ανδρέα που αποτελούσε μαγνήτη για να πυκνώσουν τις τάξεις του ΠΑΣΟΚ. Μετά το τέλος του Ανδρέα, άρχισαν οι διαρροές. Και ιδιαίτερα μετά την αποπομπή του Γιώργου Παπανδρέου από την ηγεσία, είδαμε να σκορπίζουν σαν τα πρόβατα, από δω κι από κει. Κάποιοι τα έβαλαν με τον Βενιζέλο [φυσικά καλά έκαναν], άλλοι χωρίς αναστολές διέγραψαν το παρελθόν και κάποιοι άλλοι έριξαν το ανάθεμα γενικώς στους Παπανδρέου και πλαισίωσαν άλλοι τον ΣΥΡΙΖΑ, άλλοι την ΔΗΜΑΡ, άλλοι πήγαν με τον Καμμένο και άλλοι με τη Νέα Δημοκρατία. Δεν θα τους ονοματίσω. Αν ρίξετε κι εσείς μια ματιά στα ψηφοδέλτια ή γενικώς στις τάξεις των άλλων κομμάτων, θα δείτε σε ποιους αναφέρομαι.
Φυσικά, ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί έχουν πλασάρει τους δικούς τους λόγους για την αλλαγή κομματικής στέγης. Κατά βάση όλοι έχουν αποφασίσει ότι είναι ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, κάτι που απεχθανόμουν σε όλη τη ζωή μου. Τα τελευταία χρόνια αυτή η απέχθεια προς τους επαγγελματίες πήρε διαστάσεις. Και όχι από προσωπικά ελατήρια. Απλώς βλέπω με διαφορετικό από αυτούς μάτι την πολιτική και την αποστολή της. Κι επιπλέον η στράτευση σ' ένα κομματικό σχηματισμό υπακούει σε κάποιες αρχές. Όταν αυτές ποδοπατούνται, τότε έχουμε να κάνουμε με καιροσκόπους και πολιτικά ιδιοτελείς ανθρώπους που η μόνη έγνοια τους είναι η προσωπική πολιτική τους επιβίωση.
Είναι πράγματι πολύ δύσκολο να είναι κανείς συνεπής με τις αρχές του. Το πρώτο συμπέρασμα είναι η διαπίστωση του ξεπεσμού της αξιοπρέπειας του πολιτικού. Ωστόσο έχουν μια κοινή -όλοι τους- δικαιολογία, ένα πρόσχημα που θεωρούν ότι μπορεί να τους σώζει στα μάτια των ψηφοφόρων κι αυτό είναι δήθεν το συμφέρον του τόπου και του λαού. Δεν το συμμερίζομαι αυτό, διότι έχει καταντήσει ψωμοτύρι στο στόμα εκείνων που ταλαιπωρούν την πατρίδα τα τελευταία χρόνια. Όλοι, θα με ρωτήσετε. ΟΛΟΙ. Κι αν υπάρχουν κάποιες ηθικές φωνές, αυτές πνίγονται μέσα στους αλαλαγμούς, τα συνθήματα, την οχλοβοή και γενικώς τον σαματά που σπέρνουν όσοι πιστεύουν ότι έχουν την αποστολή να μας σώσουν!!!!
Δυστυχώς, περνάμε μια περίοδο κάμψης ή υποχώρησης των ιδεολογιών, επικράτησης των κάθε λογής εθνοσωτήρων και φυσικά απουσίας ηγετών. Δεν είναι δυνατόν κάποιοι από τους σημερινούς επικεφαλής των κομμάτων να μιμούνται κατά κόρον την εμφάνιση, την φρασεολογία, το ύφος, και τα συνθήματα άλλων πολιτικών που έχουν αφήσει εποχή στην ελληνική κοινωνία με το θάρρος, την αγωνιστικότητα, τα οράματα και το πάθος για την Ελλάδα. Τώρα η ελληνική πολιτική ζωή κατέχει τη θέση μιας αποτραβηγμένης επαρχίας, ετερόφωτης, ετερόδοξης. Η σχέση μας πλέον με την Ευρώπη είναι μια κακή σχέση εξάρτησης.
No comments:
Post a Comment