"Μια καλημέρα είν' αυτή, πες την κι ας πέσει χάμω..."

Γιάννης Γαϊτης(1923-1984): «Ανθρωπάκια». Μεταξοτυπία. Συλλογή Γεωργίου Ι. Κατσίγρα.

Δεν κυκλοφορώ και πολύ πλέον στους δρόμους. Περισσότερο χρόνο διαθέτω στην ενασχόλησή μου με το διαδίκτυο. Και γράφω και διαβάζω. Μονάχα ο πηγαιμός στα μαγαζιά για τα απαραίτητα του σπιτιού και των προσωπικών αναγκών και οι περίπατοι με τον σκύλο. Θα μπορούσε δηλαδή αντί για υπολογιστή να είχα μια παλιά γραφομηχανή. Αλλά οι γραφομηχανές μπήκαν στο μουσείο. Υπάρχουν ωστόσο, καθώς διαβάζω κατά καιρούς, κάποιοι από τους συγγραφείς που εξακολουθούν να επιμένουν σ' αυτές και δεν μπορούν να εξοικειωθούν με τους υπολογιστές. 

Το διαδίκτυο πέρα από τη δυνατότητα να γράφεις καθαρότερα, να σβήνεις, να κάνεις copy paste, να αναρτάς εικόνες, να ψάχνεις για πληροφορίες ή να παίζεις σκάκι, τάβλι κι ό,τι άλλο γουστάρεις, προσφέρει τη δυνατότητα της πιο άμεσης επαφής με τους ανθρώπους. Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι μ' εκνευρίζουν οι καθημερινοί χαιρετισμοί, αλλά πάντα φέρνω στο νου μου τους στίχους του αγαπημένου ποιητή, του Δημήτρη Χριστοδούλου, "μια καλημέρα είν' αυτή, πες την κι ας πέσει χάμω", κι έτσι συνεχίζω κι εγώ να απευθύνω την καλημέρα μου ή την καληνύχτα μου στους διαδικτυακούς φίλους.

Τώρα μιλάω για μια κατάσταση εντελώς εσωτερική, φυσική ίσως και απροσδόκητη στην έντασή της. Ας πούμε ότι, καθώς περπατάτε έξω, το μάτι σας πέφτει σ' έναν διαβάτη, που αργοσέρνει τα βήματά του στο πεζοδρόμιο ή διασχίζει το οδόστρωμα και καθώς τον παρατηρείτε βλέπετε ξαφνικά να αποκτά υπόσταση, σημασία. Κι αρχίζετε να βάζετε με το νου σας χίλια δυο χαρακτηριστικά του στοιχεία για να τον κάνετε πιο προσιτό. Να τον προσέχετε περισσότερο. Το λέω αυτό διότι έχουμε καταντήσει να μην βλέπουμε τους συνανθρώπους στην καθημερινότητά μας, διότι υπάρχει ένα αόρατο χέρι που τους εκμηδενίζει, τους ξεγράφει και τους μετατάσσει στην κατηγορία των αντικειμένων, στην κατηγορία εκείνων που υπάρχουν σωρηδόν, όπως τα προϊόντα στις λαϊκές αγορές ή στα σούπερ μάρκετ.

Δεν ξέρω αν ο άνθρωπος αποκτά σημασία όταν είναι μονάχος ή μέσα στην ομάδα. Το μυαλό μου δεν φτάνει σε πολύ υψηλά βάθρα σοφίας για να μπορώ να πω με βεβαιότητα πώς ήταν στους προϊστορικούς καιρούς ο κατά φύσιν άνθρωπος. Αλλά μάλλον ζούσε σε μια νομαδική κατάσταση. Ξέρουμε ότι και τα ζώα στη ζούγκλα ζουν σε αγέλες για πολλούς λόγους που εξηγούνται. Και ο άνθρωπος το ίδιο, αφού έχει φτιάξει κράτη, κοινωνίες κ.λπ. Αλλά μέσα στις κοινωνίες αυτές ο άνθρωπος έχει αρχίσει να νιώθει μόνος! Και τούτο έχει μια εξήγηση αφού η ανθρώπινη ύπαρξη έχει χάσει πια τη σημασία της και το ανθρώπινο ον τα ηθικά του δικαιώματα. Πρέπει τα κράτη, οι πόλεις να ξαναπάρουν μια μορφή πιο ταιριαστή στα εσωτερικά μέτρα του ανθρώπου.

Έτσι έρχομαι στο διαδίκτυο που έχει μπει στο μικροσκόπιο ψυχολόγων, κοινωνιολόγων, πολιτικών, διαφόρων ερευνητών τέλος πάντων, για να αποτιμηθεί η σημασία του. Έχω διαπιστώσει όμως ότι και στο διαδίκτυο παρατηρείται το ίδιο φαινόμενο που εμφιλοχωρεί στην πραγματική κοινωνία. Μια αγέλη εδώ, μια αγέλη παραπέρα, ομάδες κλειστές, ομάδες φοβικές, πολιτικές, καλλιτεχνικές, αθλητικές... Είναι φανερό ότι όλοι προσπαθούν να δώσουν κάποιο νόημα στον κόσμο τους, αλλά πολύ φοβάμαι μήπως καταλήξουμε να χάσουμε οι ίδιοι το δικό μας νόημα.

Θα καταλήξω σήμερα, απευθυνόμενος στην πλειοψηφία εκείνων που έγιναν διαδικτυακοί φίλοι μου και μετά σιώπησαν για διαφόρους λόγους. Είτε διαφωνούν με τα σχόλιά μου είτε μετάνιωσαν που μου... "ανοίχτηκαν" είτε διότι δεν βλέπουν ότι η διαδικτυακή συνάφεια μαζί μου μπορεί να τους προσπορίσει ό,τι είχαν βάλει στο μυαλό τους... Όμως, οι τελευταίες λέξεις ανήκουν στον Χριστοδούλου:

"ΜΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΕΙΝ' ΑΥΤΗ, ΠΕΣ ΤΗΝ ΚΙ ΑΣ ΠΕΣΕΙ ΧΑΜΩ..."