Πάσχο, η ποθούμενη "ανανέωση" δεν εκφράζεται με το "Ποτάμι"

Ο K.Θ. Δημαράς (καθιστός, δεύτερος από αριστερά) ανάμεσα σε συγγραφείς της γενιάς του '30, όπως οι Γ. Σεφέρης, Ανδρ. Εμπειρίκος, Αγγ. Τερζάκης, Γ. Θεοτοκάς, Ανδρ. Καραντώνης, H. Βενέζης, K. Πολίτης, Γ. Κατσίμπαλης κ.ά.

Ο φίλος Πάσχος Μανδραβέλης, στην κυριακάτικη "Καθημερινή" κάνει μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση στο μόνιμο αίτημα της "ανανέωσης" της εν Ελλάδι πολιτικής ζωής. Γράφει: Στην Ελλάδα το αίτημα της ανανέωσης του πολιτικού συστήματος φουντώνει συχνά. Εκφράστηκε και το 1981, παρά το γεγονός ότι επισκιάστηκε από το αίτημα της συνολικότερης πολιτικής και κοινωνικής αλλαγής· εκφράστηκε αυτόνομα στα μέσα της δεκαετίας του 1990 με το αίτημα για αποχώρηση των «δεινοσαύρων»· εκφράζεται σήμερα ποικιλοτρόπως και με νέα πολιτικά σχήματα όπως είναι «Το Ποτάμι», ακόμη και με τη σχεδόν ριζική ανανέωση του ψηφοδελτίου της «Ελιάς». Το εξέφρασε και πολύ παλιότερα η αποκαλούμενη «γενιά του ’30» (Ηλ. Βενέζης, Οδ. Ελύτης, Γ. Σεφέρης, Γ. Θεοτοκάς, Αγγ. Τερζάκης, Ανδρ. Εμπειρίκος κ.ά.).

Αφορμή είναι δυο βιβλία και οι ιδέες του Γιώργου Θεοτοκά. Αλλά νιώθω ότι ο αγαπητός Π. Μανδραβέλης εξαρχής υπονομεύει τους συλλογισμούς του, σχεδόν εξισώνοντας το "παλιό αίτημα της ανανέωσης" με τις ανοησίες που πλασάρει στην αγορά ο [κατά δήλωσή του] "ηγέτης" και "πρόεδρος" αυτής της πολιτικής κίνησης που ονομάζεται "Το Ποτάμι", και που καμιά σχέση δεν θα μπορούσε να έχει με τις ανησυχίες, την παιδεία, τα οράματα και τους αγώνες της τρομερής εκείνης Γενιάς του '30. Όσο για τον Γιώργο Θεοτοκά, ήταν πραγματικά ένας πνευματικός άνθρωπος που επιζητούσε τη συσσωμάτωση της δικής του πνευματικής εντιμότητας με τη σκληρή πραγματικότητα της ελληνικής πολιτικής ζωής.

Αν ο K. Θ. Δημαράς - όπως σημειώνει ο Νίκος Αλιβιζάτος [Ο Γιώργος Θεοτοκάς μπροστά σε ένα «κλασικό» δίλημμα: Παράδοση VS νεωτερικότητας] - τον χαρακτήρισε ως τον πιο «καρτεσιανό» εκπρόσωπο της «Γενιάς του '30», κάποιοι νεώτεροι είδαν στα ύστερα γραπτά του την πιο πηγαία έκφραση της νέας Ορθοδοξίας. Όσο για τη θέση που κατά καιρούς τον τοποθέτησαν στην κλίμακα της πολιτικής συμπάθειας, για μεν τους δεξιούς ο Θεοτοκάς ήταν αφελής συνοδοιπόρος - αν όχι και «βλάκας» (K. Τσάτσος) -, για δε τους αριστερούς «μεγαλοαστός» και εκφραστής του ιδεολογικού «διμετώπου» (A. Ελεφάντης). Δεν νομίζω ότι οι ιδεολογικές μεταπτώσεις του Θεοτοκά ήταν τόσο πολλές, ούτε τόσο μεγάλες, ώστε να δικαιολογούν τόσο διαφορετικές αξιολογήσεις. Βενιζελικός «παπαναστασιακών» αποκλίσεων στα νιάτα του, κλασικός σοσιαλδημοκράτης στη δεκαετία του 1940, ουδέποτε μετακινήθηκε έκτοτε από τον χώρο της Κεντροαριστεράς και του ευρύτερου Κέντρου.



Όταν λοιπόν μιλάμε για τη Γενιά του '30 και το αίτημα της ανανέωσης που τότε αυτή πρόβαλε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εκείνες οι προσωπικότητες που μάχονταν για την "ανανέωση" είχαν καλή ενημέρωση, ευρύτατη παιδεία, και ιδέες. Φυσικά σε καμιά περίπτωση δεν διέγραψαν το παρελθόν και την παράδοση. Ποια προσωπικότητα σήμερα ή ποιος πολιτικός σχηματισμός θα εκφράσει αυτό το μόνιμο αίτημα της ανανέωσης, κανείς δεν μπορεί να το ξέρει ούτε φυσικά δεν είναι δυνατό να το ταυτίζει με αφελείς μπεχλιβάνηδες της πολιτικής αγοράς, με φανατισμένους και απαίδευτους ηγετίσκους.

Info
Λυκούργος Κουρκουβέλας, "Γιώργος Θεοτοκάς", εκδ. "Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία".
Γιώργος Θεοτοκάς, "Στοχασμοί και σκέψεις: πολιτικά κείμενα 1925-1966" [επιμ. Νίκος Κ. Αλιβιζάτος, Μιχάλης Τσαπόγας, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας.

Ατροφία πολιτικής σκέψης και κραυγαλέες διαψεύσεις

Στις μέρες που διανύουμε έχει αποδειχτεί περίτρανα ότι οι πολιτικοί μας πάσχουν από την ατροφία της πολιτικής σκέψης. Στους πολιτικούς ηγέτες όμως αυτή η ατροφία είναι αναπηρία μ' επικίνδυνες συνέπειες για την κοινωνία. Θα βγει κάτι αν ανιχνεύσουμε τους λόγους του διαζυγίου των πολιτικών μας από την πολιτική σκέψη;;; Και τίποτε να μη βγει, πρέπει να έχουμε στραμμένη τη δική μας σκέψη σ' αυτούς που μας κυβερνούν ή φιλοδοξούν να μας κυβερνήσουν. Ώρες-ώρες νιώθουμε βαθιά απογοήτευση που πέσαμε στα νύχια τους και δεν φαίνεται οδός διαφυγής. 

Είναι αλήθεια ότι βρεθήκαμε σε μια περίοδο ανακατατάξεων στην ελληνική κοινωνία. Όλα έχουν αλλάξει ριζικά και δεν νομίζω ότι δόθηκε καιρός στον πολίτη να συνειδητοποιήσει τις αλλαγές και να προσαρμοστεί. Φυσικά ήταν δύσκολο να εξισορροπήσει τις ψυχικές αντιδράσεις του με την εξωτερική αλλαγή  κι αυτό είχε βαθύτατες επιδράσεις στη διαμόρφωση της ατομικής ψυχολογίας, η οποία με τη σειρά της επηρεάζει τον πολίτη στην συμπεριφορά του και η νέα πραγματικότητα εκφράζεται ακόμη και στις πιο απλές σχέσεις του με την καθημερινότητα. Επόμενο είναι να παρατηρείται αυτή η πολυδιάσπαση των πολιτικών δυνάμεων και να διακινείται μια πανσπερμία κομματικών "αγορών", που στην ουσία διαμορφώνουν ένα κλίμα αστάθειας. Συνακόλουθα έρχεται η ασυνεννοησία και κάπως έτσι δημιουργείται η αίσθηση της απομόνωσης και τη συνεπόμενη αδιαφορία για την αποκατάσταση των θεσμών της επαφής. 

Αυτά τα δυο-τρία τελευταία χρόνια οι πολίτες έχασαν πολλά κι ακόμα δεν φαίνεται ότι κέρδισαν κάτι. Όλα είναι θολά και κινούνται στη σφαίρα των προθέσεων και των ελπίδων. Σαν ζαλισμένα κοτόπουλα οι πολίτες πάνε πέρα-δώθε και δεν ξέρουν ποιον να εμπιστευθούν. Η καθημερινή εμπειρία προσφέρει, δυστυχώς, κραυγαλέες διαψεύσεις αυτών που υπόσχονται και κραυγάζουν και χτυπιούνται με ομιλίες, δηλώσεις, συνεντεύξεις και συνθήματα. Η σύγχυση επιτείνεται και δεν υπάρχει περίπτωση το οποιοδήποτε αποτέλεσμα να αποτυπώνει την απόφαση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Όλα είναι σχετικά πλέον.

Πού οδηγούμαστε με τέτοιους πολιτικούς;; 

Πότε επιτέλους θα γίνει κάτι ώστε να ξαναφέρουμε ως πρώτο παράγοντα πολιτικής ευρυθμίας τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη;;;

Θέματα απελπισίας!!!!!

Παρακολουθώ τις καθημερινές διεργασίες στο χώρο της πολιτικής και ομολογώ ότι έχω ζαλιστεί από τις μετακινήσεις φίλων και γνωστών από το ένα κόμμα στο άλλο. Προφανώς αυτό σημαίνει πως ο σημερινός άνθρωπος έχει αρχίσει να δυσπιστεί και στη λογική και στα αισθήματα του νοήματος της προσωπικής του ζωής. 

Έχω πειστεί πως ο ίδιος ο εαυτός μας είναι συχνά αντιφατικός και μυστηριώδης, κρύβει μέσα του το αίνιγμα που δύσκολα μπορεί να ξεκλειδώσει ο άλλος, ο διπλανός. Υπάρχει η ασυνεννοησία με τους τρίτους που δημιουργεί την αίσθηση της απομόνωσης και την συνεπόμενη αδιαφορία για την αποκατάσταση των θεσμών της επαφής - εξού και η αγέρωχη ερμητικότητα και η κλειστή συνομιλία με τους εαυτούς μας. Έχω ξαναγράψει για τον αναχωρητισμό που σε κάποια φάση της ζωής μας μπορεί να είναι μια λύση απελπισίας, αλλά δεν είναι η ενδεδειγμένη λύση.

Ωστόσο, είμαι αναγκασμένος να πω ότι το όνειρο είναι τραυματισμένο από μνήμες κι εμπειρίες και μένει κι αυτό αποξενωμένο, όπως το όνειρο ενός Ροβινσώνα χωρίς προσδοκία σε ακατοίκητη γη. Παρ' όλ' αυτά, και ονειρεύομαι και αναπολώ αλλά είμαι και εν εγρηγόρσει. Δεν με απασχολεί η φυγή από την πραγματικότητα. Μπορεί η φυγή να παρουσιάζει κάπου-κάπου τα ελαφρυντικά της, αλλά είναι μια κατάσταση παροδική. "Φεύγουν" όσοι δεν τολμούν ή όσοι αισθάνονται αρκετή νωχέλεια για να επιχειρήσουν κάτι, έστω με αποτυχία. Μια σύνθεση χρειάζεται για να επιχειρηθεί την κατάλληλη στιγμή., αφού κλήρος του ανθρώπου είναι να μάχεται.

ΠΛΗΡΗΣ ΣΤΗΡΙΞΗ στο ΠΟΤΑΜΙ από τον ΜΠΟΜΠΟΛΑ!!!!!

Το σημερινό αφιέρωμα του "Εθνους" στην ΕΚΔΡΟΜΗ του [άρτι αποφοιτήσαντος από το Λύκειο] Σταύρου Θεοδωράκη στην Κέρκυρα στέφθηκε από επιτυχία. Πλούσιο φωτογραφικό υλικό παρατίθεται στις σελίδες της εφημερίδας του Μπόμπολα και το ρεπορτάζ που υπογράφει η Φώφη Γιωτάκη είναι γραμμένο με μια απέραντη αγάπη για τον [κατά δική του δήλωση] "ηγέτη" και "πρόεδρο" του Ποταμιού. Φωτογραφικά στιγμιότυπα να ψωνίζει φρούτα από το μανάβικο, να έχει βγάλει τα παπούτσια του εκεί στην αναμονή στο αεροδρόμιο [καλά δεν βρομάγανε;;;], να χαιρετάει έτσι ανοήτως και να χασκογελάει. Τέτοια εικόνα στο αεροδρόμιο χωρίς παπούτσια προκαλεί μια αναστάτωση στομαχική που προηγείται του εμετού!! Ο Θεοδωράκης είναι δασκαλεμένος για το πώς θα στέκεται κατά την φωτογράφιση.

Αλλά δεν θα συνεχίσω έτσι, διότι πλέον όλοι όσοι στηρίζουν αυτό το εγχείρημα περνάνε τους Έλληνες για ηλίθιους. Ο άνθρωπος έχει σαλτάρει για τα καλά. Θέλει ντε και καλά να γίνει ντιμπέιτ με τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς ή ξεχωριστά με έναν-έναν!!!! Αγνοεί όμως ότι σε τέτοιου είδους τηλεοπτικές δραστηριότητες συμμετέχουν μονάχα οι πολιτικοί αρχηγοί που έχουν κοινοβουλευτική δύναμη. Ή μάλλον ξέρει ότι δεν γίνεται αλλά θέλει ν' αφήσει εντυπώσεις. Μπορεί, ωστόσο, να βγαίνει μόνος του και να λέει ό,τι μπαρούφα του κατέβει - γιατί μέχρι τώρα μονάχα μπαρούφες λέει. 

Είδε ποτέ κανείς εκεί στο Mega να του κάνουν κριτική;;;  Το ρεπορτάζ δείχνουν μονάχα κι ο κήνσορας των πάντων Πρετεντέρης δεν βγάζει τσιμουδιά - ούτε σε ξέρω ούτε με ξέρεις. Σε άλλη περίπτωση θα έπρεπε κανονικά να τον έχει κάνει με τα κρεμμυδάκια!!! Διότι όλη η "πολιτική" συμπεριφορά του Θεοδωράκη είναι για κλάματα. Δεν στέκει με τίποτε. Το να προβάλλει κάποιες [για όλο το πολιτικό φάσμα] πάγιες θέσεις, δεν λέει τίποτε - είναι ανέξοδο. Ή να κατηγορεί συλλήβδην το παλιό πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι ανήθικο. Ας καταλάβει ότι Η ΕΥΘΥΝΗ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ. Δεν είναι έντιμο να κατηγορεί κόμματα, διότι πίσω από τα κόμματα υπήρξαν ή υπάρχουν χιλιάδες πολίτες που τα στήριξαν ή τα στηρίζουν κι αυτά τα κόμματα που ο ανεύθυνος Θεοδωράκης κατηγορεί έχουν προσφέρει στον τόπο. Λοιπόν, Η ΕΥΘΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗ!!!!

ΥΠΑΡΧΕΙ όμως κι ένα άλλο που με λύπη μου παρατηρώ κι εγώ. Μετά την προτροπή του φίλου μου Κώστα Πολίτη μπήκα στη σελίδα του Ποταμιού στο face book κι έψαξα να δω ποιοι είναι φίλοι του και είδα ο δυστυχής ότι δεκάδες δικοί μου "φίλοι" έτρεξαν να στηρίξουν αυτό το συνονθύλευμα, του οποίου ηγείται ένας άνθρωπος που θέλει να κάνει τον πολιτικό, που δημιουργεί ψευδαισθήσεις, που εμφανίζει ψευδείς δυνάμεις, που δημαγωγεί ανενδοίαστα, που εκμαυλίζει τη νεολαία και τα συνθήματά του είναι απλώς συνθήματα και τίποτε περισσότερο. Προσδοκά έτσι να αγρεύσει ψήφους κι αυτό είναι ένα είδος απάτης χειρότερο από τις απάτες που προκαλούν την επέμβαση του Νόμου.

ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ μετά από μια πολύχρονη θητεία σε πολιτικούς αγώνες, άνθρωποι με γνώσεις, με πολιτική σκέψη, να πέφτουν στην αγκαλιά του Θεοδωράκη; Καλό θα είναι να μας πουν σε ποια γλώσσα θα συνεννοούνται μαζί του!! Και πρέπει να πω ότι εσχάτως είδα μετά λύπης μου ν' αραιώνουν οι διαδικτυακοί φίλοι και τώρα κατάλαβα διότι αυτό συνέπεσε με την κριτική που ασκώ στο ΠΟΤΑΜΙ και στον Σταύρο Θεοδωράκη. Εγώ θα συνεχίσω, διότι δεν έχω δεσμεύσεις. Είμαι εγώ, ένας, μόνος, αλλά με αρχές, ιδεολογία και αγώνες. Τι μπορεί να επικαλεστεί ο Θεοδωράκης;;; Όλοι έχουμε την ιστορία μας εδώ στη μικρή μας Ελλαδίτσα. Όχι ψέματα ούτε ωραιοποίηση, έτσι όπως την φροντίζει ο Θεοδωράκης με τις φωτογραφικές πόζες του και το τηλεοπτικό σποτάκι που έφτιαξε ο σκηνοθέτης Γκορίτσας και που προσπαθεί να δημιουργήσει μια προσωπικότητα που στηρίζεται σε πήλινα πόδια. Ας καταλάβουν ότι ΠΟΛΙΤΙΚΗ δεν είναι οι φωτογραφικές πόζες με το σακίδιο στην πλάτη. ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ, Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΟΡΑΜΑ. Τι απ' όλα αυτά έχει ο ηγέτης του Ποταμιού;;; 

ΟΛΟΙ αγαπάμε την πατρίδα μας, όλοι θέλουμε το καλό της, όλοι θέλουμε να δούμε άσπρη μέρα, όλοι έχουμε πλέον εντοπίσει τα λάθη και τις παραλείψεις, όλοι έχουμε ταλαιπωρηθεί από την οικονομική κρίση και κάποτε θέλουμε να βγούμε στο φως. Αλλά δεν πιάνουν οι γενικότητες και οι αερολογίες και ο ετεροπροσδιορισμός που μετά μανίας φροντίζει ο Θεοδωράκης. Ας πει επιτέλους ποιες είναι οι θέσεις για ΟΛΑ τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός και ν' αφήσει τι δεν έκαναν οι άλλοι. Ο ελληνικός λαός ξέρει καλύτερα τα προβλήματά του, τους φταίχτες, και ελπίζουμε ότι μπορεί στην κρίσιμη ώρα να πει τον σωστό λόγο και να πράξει τα δέοντα.

Η εμπειρία του εφήμερου...

Το εφήμερο δεν είναι παρά το μεταβλητό, που μεταβάλλεται κάθε στγμή, αλλά ουσιαστικά και εσωτερικά έχει άμεση συνάφεια με το στάσιμο. Κι όταν χαρακτηρίζουμε πρόσωπα και αντικείμενα και τους δίνουμε σχήματα και κορφές πλαστικές για να τα εντάξουμε στη συνείδησή μας, για να νοηθούν πρέπει να έχουν ταυτότητα, διάρκεια. Τελικά, αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι δεν μπορούμε να υπάρξουμε παρά μόνο μέσα σ' ένα σύμπαν με μορφές που εμείς οι ίδιοι τις έχουμε πλάσει. 

Τα γράφω αυτά για να καταλήξω στο ότι η στάση μας και η εν γένει συμπεριφορά μας βασίζεται κάπου. Δηλαδή, η επικοινωνία μας με τον κόσμο περνάει μέσα από μια ασύνειδη επεξεργασία. Τα πάντα τα μεταφράζουμε σε δική μας γλώσσα, σε δικές μας έννοιες. Σα να μιλάμε με τον ίδιο τον εαυτό μας, αφού ο άλλος, ο συνομιλητής για να γίνει ορατός έχει επενδυθεί τη στολή που του φτιάξαμε και που είναι κομμένη και ραμμένη στα δικά μας μέτρα. Λίγο ψάξιμο ακόμη και θα καταλάβουμε ότι πρόκειται όχι για διάλογο, αλλά για φορτικό και απελπιστικό μονόλογο!! 

Είναι σα να κουβεντιάζουμε με τον εαυτό μας. Κι αν δεν το κάνουμε και αυτό, υπάρχει κίνδυνος να τρελαθούμε. Και κάποιοι από τον περίγυρό μας το ίδιο κάνουν. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο αυτό μπορεί να νοηθεί και σαν διάλογος με τον κόσμο. Διότι ό,τι και να λέμε μεταξύ μας, δύσκολα αυτό υπερβαίνει το φράγμα που μας απομονώνει. Στο τέλος νιώθουμε ένα μπερδεμένο βουητό που ανεβαίνει πίσω από τους τοίχους μιας φυλακής και που δεν είναι παρά η μνήμη και η σοφία τόσων αιώνων.

Προκύπτει, φυσικά, ένα τεράστιο ζήτημα κι αυτό έχει σχέση με την άρνηση κάποιων από εμάς ν' αποδεχτούμε τα όρια και την λεγόμενη μοίρα κι έτσι καθημερινά αναλωνόμαστε, ψάχνοντας να βρούμε μια διέξοδο και δοκιμάζουμε να βγούμε από τον κλειστό χώρο. Μήπως υπάρχουν μέσα τρόποι επικοινωνίας που δεν αξιοποιήσαμε;; Ξέρουμε ότι ο άνθρωπος πήγε στο φεγγάρι και κάποια στιγμή μπορεί να φτάσει και στο Άλφα του Κενταύρου, αλλά εμείς νιώθω ότι είμαστε ακόμη στα σπάργανα και δυστυχώς πουθενά δεν βλέπω ότι μπορεί να ενηλικιωθούμε...

ΓΙΑΤΙ ΛΟΙΔΟΡΩ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ;;;

ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ δεν είναι ζήτημα περιεχομένου... αλλά θέμα κύρους του φορέα του.
Ποτέ η κοινωνία μας δεν μαστιζόταν και εσωτερικά από την ανάγκη για μια λύτρωση την ώρα τούτη, όπου όλες οι αξίες έχουν καταλυθεί κι όπου η ύπαρξή μας εμφανίζεται σαν εξορία μέσα σε μια γοητευτική ανοιξιάτικη Φύση, όσο και πολιτικά για μια νέα μέρα που θα έδινε προοπτική και ελπίδα.
Αυτό το εφήμερο της ζωής δείχνει χαιρέκακο, αναγκαίο και μαζί προσβλητικά ανεξήγητο.
Τα δικαιώματα στη ζωή προβάλλονται με τόση ένταση όση και η προσφυγή στον κόσμο της φαντασίας.
Αν κάναμε μια προσπάθεια να κάνουμε συγκρίσεις , ίσως βγάζαμε και κάποια συμπεράσματα.
Πώς, λόγου χάρη, ονειρεύονταν οι γενιές εκείνες που έζησαν καταστάσεις, παρόμοιες με τη σημερινή;;
Όσο για το γεγονός ότι μπαίνω στον πειρασμό της λοιδορίας των πολιτικών και των κομμάτων είναι γιατί τους καταλογίζω μιαν αυτονόητη διάψευση του ηθικού κανόνα.
Τους θεωρώ εξ ορισμού υποκριτές και δεν είναι η ηθική αξίωση που αποδοκιμάζεται στο πρόσωπό τους, αλλά η παρωδία της, ο εμπαιγμός της.
Δυσκολεύομαι να πιστέψω στη συνέπεια εκείνου που προβάλλει τον εαυτό του για ενσαρκωτή του πνεύματος της ηθικής, της τιμιότητας και της αρετής.

Ο πολιτικός σήμερα υποκρίνεται. Και η πολιτική που ασκείται, παρουσιάζεται στην κακή εκδοχή του όρου. Ωστόσο, μερικές φορές παρουσιάζεται προβεβλημένο το στοιχείο της ιδεολογίας με την κίβδηλη όψη του, οπότε η πολιτική δραστηριότητα χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την ιδεολογία, ξεπέφτει σε δημαγωγία.

Η Ελλάδα δεν είναι... Αλάτσι, φίλε Θεοδωράκη!!!!

Μπήκε στις λάσπες με τις γαλότσες του και πόζαρε δίπλα σε… αγελάδα, μιλώντας στο κινητό. Μπορεί να μας πει για ποιο λόγο οργάνωσε αυτό το σκηνικό;;; Μήπως πήγε να εξετάσει τις αγελάδες... ως κτηνίατρος;;; Και, με ποιον μιλούσε εκείνη την ώρα στο κινητό...

Οι καιροσκόποι και οι κάθε λογής λαϊκιστές και τυχοδιώκτες θολώνουν το τοπίο κι ο δυστυχής λαός πεδικλώνεται στα δίχτυα τους και χάνει τον μπούσουλα... Και το παράξενο είναι ότι οι δημοσιογράφοι [που ασκούν διατεταγμένη υπηρεσία] και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τροφοδοτούν τη σύγχυση και συμβάλλουν στην εξαπάτηση του λαού. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, που φαντασιώνονται αλλαγές και άλλους αέρηδες με την εμφάνιση λόγου χάρη του Σταύρου Θεοδωράκη στο πολιτικό προσκήνιο. 

Αλλά οι στημένες φωτογραφικές πόζες [κάτω από το γεφύρι της Άρτας, με γαλότσες στο αγελαδοστάσιο, με απλανές βλέμμα και μπλαζέ ύφος, και πάντα μ' ένα σακίδιο] και οι κοινοτοπίες του "ηγέτη" και "προέδρου" του Ποταμιού, δεν προοιωνίζονται τίποτε απ' όσα με θολωμένο μυαλό ευαγγελίζεται ο Θεοδωράκης. Σαφώς και η τρικυμία του αντανακλάται στην φρασεολογία του που δεν έχει ειρμό και λογική. Η επίκληση της σωτηρίας της χώρας από το "παλιό" σύστημα [τα κόμματα κ.λπ.] δεν φτάνουν για να δικαιολογήσουν την απήχηση που σημειώνεται στις εν πολλοίς στημένες δημοσκοπήσεις. Διάβασα σήμερα ότι έδωσε συνέντευξη στους Financial Times και είπε γενικώς κοινοτοπίες. 

Λόγου χάρη, μέσα στις προτεραιότητές του είναι να μειώσει τη φοροδιαφυγή, να φτιάξει ικανή διοίκηση και να δημιουργήσει ευκαιρίες για τους νέους κι επιπλέον ότι η Ελλάδα "χρειάζεται λογικές λύσεις"!!! Και λοιπόν;;; Είπε κανείς ότι χρειάζεται παράλογες λύσεις;;; Το θέμα είναι ποιες είναι αυτές οι "λογικές" λύσεις!!!! Τις έχει το Ποτάμι;; Αν τις έχει, ας τις ανακοινώσει. Όσο για τη φοροδιαφυγή, την δημόσια διοίκηση και την ανεργία, είναι τρία μεγάλα προβλήματα για τα οποία υπάρχουν σχέδια [αποδεκτά ή μη] από όλα τα κόμματα, τα οποία καθημερινά απαξιώνει ο "ηγέτης" του Ποταμιού. Πριν λίγες μέρες σε μια συνέντευξή του είχε πει ότι αυτό που προέχει είναι οι... επενδύσεις!!! Ό,τι του φανεί του λωλοστεφανή...

Η επικοινωνιακή τακτική του βασίζεται σ' ένα κουβεντολόι καφενείου, με δήθεν πονηρά γελάκια και θατρινίστικες χειρονομίες, που εξαντλείται σε μια ανώδυνη συνθηματολογία που τροφοδοτεί τον λαϊκισμό. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η κραυγαλέα ημιμάθεια σε βασικά θέματα της δημόσιας ζωής συναγωνίζεται την αυθάδεια της προβολής.

Δημιουργεί μια ψυχολογία -ας πούμε- "αιρετική" απέναντι στην κρατούσα πολιτική κατάσταση, χωρίς θέσεις. Όσο κι αν βαυκαλίζεται ότι έχει θέσεις, η πραγματικότητα βοά. Έχει μάθει την τέχνη της υπεκφυγής. Προφανώς το υπερφίαλο ύφος και η απαξιωτική συμπεριφορά του έχει ως αφετηρία τα νούμερα που του δίνουν κάποιες δημοσκοπικές έρευνες. Ας μας πει πώς θα πατάξει την φοροδιαφυγή, πώς θα περιορίσει την ανεργία, πώς θα φτιάξει ικανή δημόσια διοίκηση, για την οικονομία, ποια είναι η θέση του για το Σκοπιανό, για τις ελληνοτουρκικές διαφορές, για το Κυπριακό, για την παιδεία, για την υγεία... Να πει καθαρά και ξάστερα ΘΕΣΕΙΣ και όχι να κολυμπάει σε λεκτικές μπουρμπουλήθρες.

Υπεραμύνεται της Ευρώπης, αλλά κάποιοι έβαλαν τη χώρα μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση κι αυτούς τους κάποιους, ο Θεοδωράκης τους χλευάζει. Δεν έχει καταλάβει ότι όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι Ουδείς αναμάρτητος. Κι αυτός μεγάλωσε στην κοινωνία που όλοι ζούμε. Και αυτούς στήριζε με την ψήφο του όλα αυτά τα χρόνια - ή μήπως δεν ψήφιζε;;;; Ποιοι ήσαν πελάτες στο εστιατόριό του;;; Υπουργοί, γραμματείς και φαρισαίοι με τους οποίους ο ίδιος χαριεντίζονταν και φωτογραφιζόταν. Στην ίδια πόλη ζούμε. Είναι κρίμα να μας κοροϊδεύει. Μπορεί να τον έχουν πλαισιώσει νεαρές και νεαροί που ήσαν μονίμως "απολιτίκ" και τώρα πιστεύουν ότι βρήκαν την ευκαιρία να αρπάξουν τα γκέμια, αλλά χωρίς να ξέρουν για ποιο λόγο!!!

Τα ιδεολογικά του ερείσματα είναι ανύπαρκτα και μοναδικό του κίνητρο είναι το αλόγιστο πάθος που περιέχει αλλοπρόσαλλα ψυχικά υλικά που κυριαρχούνται από την αμάθεια. Αλλά η εμπάθεια κατά των "παλιών" εύκολα γλιστράει στην κακοήθεια. Ο πολιτικός αντικομφορμισμός δεν είναι τίποτε άλλο από τυφλή άρνηση, που δεν έχει απολύτως καμιά ιδεολογική αφετηρία, κανένα δημιουργικό κίνητρο και ουσιαστικά κανένα στόχο, εκτός από ένα: την ικανοποίηση ιδιοτελών σκοπών. Δεν είναι βρασμός ψυχής, είναι βρασμός συμφέροντος. Η ιδεολογική ή θεωρητική αντίθεση έχει τη δική της αλήθεια, που για ν' αντιπαραταχθεί στην άλλη, την "παλιά", την οποία πολεμάει με ασίγαστο πάθος και θέλει ν' ανατρέψει, πρέπει να μπορεί η ίδια να σταθεί στα δυο της πόδια. Αυτή η διαλεκτική, φίλε Θεοδωράκη, σημαίνει πολιτικό βίο, πολιτική ζύμωση, πολιτικό πολιτισμό στη γνήσια σημασία του όρου.

Το ΠΟΤΑΜΙ είναι μια επικίνδυνη αυταπάτη διότι ανακόπτει άλλες πραγματικά ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες, οι οποίες ενδεχομένως ν' ανοίξουν δημιουργικούς δρόμους, που να έχουν την δημιουργικότητα και την επινοητικότητα της αντίθεσης. Διότι είναι απλό ν' αναρωτηθεί κανείς εάν νοείται αντίθεση χωρίς ένα υπόβαθρο θέσεων;; Και νοείται θέση, χωρίς την τεκμηρίωση της δικής της αλήθειας;;; Στην αντίθετη περίπτωση, το ήθος του πολιτικού αντικομφορμισμού του είναι ήθος πετροπολέμου. Έχει πιάσει ένα πόστο, μαζεύει από το δρόμο χαλίκια κι από εκεί πετροβολάει.

"Οι ελπίδες έρχονται..."

"Οι ελπίδες έρχονται..." [Οδυσσέας Ελύτης, Προσανατολισμοί, ΑΙΘΡΙΕΣ ΙΧ]

Νάτην, εκεί ψηλά στον ουρανό απλώνεται, ανάμεσα στο πράσινο και το απέραντο γαλάζιο. Δηλαδή, υπάρχει ελπίδα!!! Τούτη η μέρα μας δίνει μια ώθηση, μας απελευθερώνει το μυαλό, μας παίρνει στο ανοιξιάτικο αεράκι της και μας ταξιδεύει. Μπορεί να περνάει πάνω από απρόσιτους γιαλούς, όμως μας ξαναφέρνει στο καθημερινό, το οικείο, το προσιτό. Εδώ είναι η ελπίδα. 

 Βέβαια είναι κάποιοι που μ' ένα απλό τίναγμα των ώμων τους πετάνε πέρα μακριά τις άγριες, καταθλιπτικές και απαισιόδοξες σκέψεις και η ματιά τους καρφώνεται στον ορίζοντα. Καμιά φορά πρέπει να παραμερίζουμε και τη λογική διότι αυτή είναι που μας εγκλωβίζει στα δεσμά της. Υπάρχει ελπίδα λοιπόν!!!! Και μετά;;; Μετά είναι η σκέψη, η απόφαση και η δράση!!!

Είναι ο κόσμος απροετοίμαστος; Μπορεί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα περιμένουμε πάντα να ωριμάσουν οι συνθήκες. Αυτό το ξέραμε. Έτσι ήταν πάντα. Φτάνουν πια οι καταγγελτικοί λόγοι, το καλαμπούρι, οι υποκριτικές συμπεριφορές, τα μασκαριλίκια. Χρειαζόμαστε κάτι που να εξημερώνει το πρόσωπο της ζωής, να εμπνέει εμπιστοσύνη στον διπλανό μας και στον εαυτό μας, να δικαιώνει το εφήμερο και να τιθασεύει την αγυρτεία.

Έχει κανείς την αίσθηση ότι η ύλη πάλι κερδίζει και η ιδεολογία ηττάται από την πραγματικότητα. Πάντως είμαι βέβαιος ότι κάποια στιγμή θα υπάρξει μια δυναμική αναμέτρηση. Δεν εννοώ αναμέτρηση με όπλα. Απλώς δεν είναι δυνατόν να παρακολουθούμε την άνετη επικράτηση των φλύαρων εθνοσωτήρων που δεν λένε την αλήθεια, που ασκούν διατεταγμένη υπηρεσία και εξαπατούν τον λαό. Είναι ξεκάθαρο ότι οι δυνάμεις που σήμερα πολιτεύονται δεν είναι σε θέση ν' ασκήσουν εξυγιαντική επίδραση στην πολιτική ώστε ο δημόσιος βίος της χώρας να γίνει ορθολογικός και υπεύθυνος. Και γι' αυτό είναι ανάγκη να μαζέψουμε το μυαλό μας και να ξαναδούμε ποιοι είμαστε και τι μπορούμε να κάνουμε.

ΜΙΑ καινούργια μέρα που φέρνει το μήνυμα της άνοιξης και της αισιοδοξίας.

Εδώ, σ' αυτή γωνιά του διαδικτύου είδα αρκετά, άκουσα αρκετά, στοχάστηκα τα απλά εκείνα πράγματα που είναι ο σταθερός σχολιασμός όλων των πολύ μεγάλων γεγονότων. Και πάντα μπαίνει η αμλέτεια διατύπωση: να είμαστε αισιόδοξοι ή απαισιόδοξοι;; Αλλά τα πράγματα είναι απλά. Και γι' αυτό δεν έχω αμφιβολία. Ύπαρξη δίχως αισιοδοξία, ίσον πρόσωπο δίχως ταυτότητα και άρα χωρίς αυτοσυνείδηση. Κι αν καταργήσω την αισιοδοξία μου είναι σα να καταργώ το εγώ μου.

Η γενιά μου και οι γενιές που είναι κοντά στη δική μου, ζήσαμε περίεργες κι ακραίες καταστάσεις. Θα πει κανείς ότι και τώρα ζούμε. Δεν διαφωνώ. Αλλά γεννηθήκαμε κάτω από τον αστερισμό της αισιοδοξίας. Παλεύουμε, σκοτωνόμαστε, μετράμε νίκες, μετράμε ήττες, καταπίνουμε με κόπο τα δάκρυά μας και προσπαθούμε να στρέψουμε την προσοχή μας στις όποιες ανθρώπινες αρετές των αντιπάλων μας. Δεν θέλω να υποδαυλίσω αντιδικίες τέτοια μέρα χαράς.

Και τώρα που περνάμε τον επικίνδυνο κάβο, πρέπει να επιστρατεύσουμε τα πιο βαθιά ιερά μας και ν' αγωνιστούμε για να περισώσουμε τον ίδιο τον ηθικό εαυτό μας. Μπορούμε να αντισταθούμε στις επιθέσεις των εγκαθέτων του κατεστημένου που οργανωμένα παλεύουν να μας υποτάξουν, να μας βουλώσουν το στόμα. Αυτό που έχω καταλάβει, πάντως, είναι ότι έχουμε πολύ δύσκολο αγώνα, διότι η επικράτηση του καπιταλισμού, που είναι ένα απέραντο αίσχος, δεν μπορεί να μας κλείσει το στόμα και να μας δέσει τα χέρια.

Έχουμε αξίες, οι οποίες ποτέ δεν προοιωνίζονταν υποταγή σε καπιταλισμούς, οργανωμένα συμφέροντα, τυχοδιώκτες και μαθητευόμενους μάγους. Μπορεί να σκέφτεται κανείς ότι είναι απλοί και κοινότατοι οι διαλογισμοί μου. ίσως. Υπάρχει όμως μια διαφορά: ο καθημερινός άνθρωπος τίποτε δεν συσχετίζει και δεν προεκτείνει για να ψάξει να βρει μιαν άκρη. Καταπίνει τα πάντα... αμάσητα!!! Κι όταν μιλάει για αξίες, αυτές είναι αδειασμένες από νόημα και περιεχόμενο και πλαισιώνουν τη ζωή του με συμβατικότητα πεζή, απνευμάτιστη και... απροβλημάτιστη!!!

Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ, Ο ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΗΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ

Παρακολουθώ [κι ας είναι ο νους μου σε άλλα πιο ενδιαφέροντα] την πολιτική επικαιρότητα. Και τα διεθνή... Δεν θέλω πια ν' ασχολούμαι με τα πολιτικά, αλλά βλέπετε με τρώει η μύτη μου. Δεν αντέχω ν' ακούω ανοησίες. Επειδή λοιπόν πλημμύρισε η αγορά με πολλούς επίδοξους σωτήρες, αναρωτιέμαι πόσοι απ' όλους αυτούς έχουν τα θετικά της πολιτικής τέχνης και πόσοι τα ευτελή γνωρίσματά της...  Δυστυχώς ελάχιστοι -μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού- έχουν τα θετικά. Τέχνη είναι και η πολιτική, και όργανο και όπλο της είναι ο λόγος - γραπτός ή προφορικός. Και φυσικά η πράξη είναι η βεβαίωση του λόγου. 

Διαβάζοντας τα ονόματα των υποψηφίων που κατεβάζουν στα ευρωψηφοδέλτιά τους τα κόμματα, εν πολλοίς έχω απογοητευτεί, όπως έχω απογοητευτεί και από κάποιους που κάνουν τους ηγέτες!!!! Ηθοποιοί, ποδοσφαιριστές, μάγειροι, γενικώς οικονομολόγοι κ.ά. Αφού, λοιπόν, η πολιτική είναι τέχνη, πρέπει να έχει και μια τεχνική, που είναι οπωσδήποτε η επιστήμη της κι αυτή η επιστήμη είναι άθροισμα επιμέρους επιστημών [δηλ. γνώσεων].  Και ως επιμέρους επιστήμες θα μπορούσε κανείς ν' αναφέρει την πολιτική ιστορία, το δημόσιο δίκαιο, τη φιλοσοφία του δικαίου, την οικονομική επιστήμη, την κοινωνιολογία, τη λαϊκή ψυχολογία. Η δέσμη των γνώσεων αυτών συγκροτεί την πολιτική προσωπικότητα και παράλληλα γίνεται το όργανο με το οποίο ο πολιτικός μπορεί ν' ασκήσει την οδηγητική επιρροή του.

Αυτού του είδους η τεχνική της πολιτικής είναι απαραίτητη για τον αληθινό πολιτικό και άχρηστη αποσκευή για τον πολιτικάντη. Θα χαμογελάτε τώρα διότι αν αυτό θεωρείται κανόνας, αυτός ο κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις του -  βλέπε τον "ηγέτη" του ΠΟΤΑΜΙΟΥ...

Μεγάλη Εβδομάδα - ξαναβλέπω την εκκλησία των παιδικών μου χρόνων!!!!!!

Όσο κι αν όλα γύρω μας συντείνουν το να ξεχάσουμε, δεν μας αφήνει η θρησκευτική ανάβρα γιατί αυτή είναι βίωμα κι όχι πίστη δογματική. Πάντοτε στη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας όλοι μας βρίσκουμε την ευκαιρία για μια εξερεύνηση του εσωτερικού μας κόσμου. Υπάρχει λες, έτοιμο να ξαμολυθεί ένα κύμα μιας μυστικής φουσκονεριάς κι εμείς να ξεχάσουμε τη ζέουσα πραγματικότητα και ν' αφεθούμε στο ξεφύλλισμα του προσωπικού ημερολογίου μας.

Και να, ο δρόμος μας, στην οδό Πύλου, στο Μεταξουργείο, που οδηγεί καρφί στον Αη Γιώργη, γεμάτος από έναν κόσμο σιωπηλό, να κατευθύνεται στην κατάφωτη εκκλησία. Κάθε βράδυ, την ίδια ώρα, τη Μεγάλη Εβδομάδα... Εκεί γύρω οργανωνόταν μια άλλη ατμόσφαιρα. Κι εμείς, τα παιδιά δεν είχαμε κάτι άλλο στη σκέψη μας, παρά πότε θα έρθει η ώρα για να πάμε να παρακολουθήσουμε τις ακολουθίες. Ακούγαμε τις καμπάνες και νιώθαμε ότι ήταν το μυστικό κάλεσμα που ψύχωνε τη γειτονιά μας κι εμείς ανασαίναμε τις μυρωδιές από τις βιόλες, τα κεριά και το λιβάνι, κι αντιβούιζαν μέσα μας οι ψαλμωδίες. Όχι μόνο τις νύχτες, αλλά και την ημέρα ακόμα...

Κάπου μας άγγιζαν τα πάθη του Χριστού, και χωρίς να το καταλάβουμε έμπαινε ο Θεός μέσα μας, από αόρατη θύρα, στο κρυσφύγετο της ψυχής. Δεν υπήρχε περίπτωση να μη μας αγγίξουν τα πάθη και το μαρτύριο του Ιησού. Το έβλεπα αυτό και στη μάνα μου, περισσότερο απ' όλους μας, που ήταν μια άγια γυναίκα. Κάπου όμως διαπίστωνα ότι ο πατέρας μου, που πολλές φορές έψελνε, τα αντιμετώπιζε όλα αυτά από μιαν απόσταση, σαν κάποιο έργο που παιζόταν με μια καλή σκηνοθεσία που απέπνεε ποίηση. Είχε και μια κριτική διάθεση απέναντι σε όλα αυτά, αλλά ποτέ δεν μας απέτρεψε από την συνάφειά μας με την εκκλησία.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η φωτογραφία της εκκλησίας είναι από το...

• http://baboura.blogspot.gr/2011_12_01_archive.html

Στέλιος Κούλογλου: Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές

 Έλαβα από τον παλιό φίλο μου, τον Κωστή Λίθινο, ένα σημείωμα κι επειδή το είδα ενδιαφέρον, σκέφτηκα ότι θα το έβρισκαν και οι φίλοι μου. Ιδού, λοιπόν, κάτι που ίσως εξηγήσει και τη στάση ορισμένων που θέλουν να ξεχνούν, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους το γεγονός ότι ζούμε σε μια μικρή κοινωνία που γνωριζόμαστε πολύ καλά:

Ανακοινώθηκε χθες, ύστερα από έντονο παρασκήνιο λένε οι πληροφορίες, η σύνθεση του μεγαλύτερου τμήματος του ευρωψηφοδελτίου του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Το συγκροτούν γνωστά πρόσωπα της δημόσιας ζωής. Γνωριζόμαστε όμως όλοι πολύ καλά μεταξύ μας και ξέρουμε τις απόψεις που κατά καιρούς εξέφραζε το καθένα τους.

Ένα όνομα, ωστόσο, αντιπροσωπεύει με τον καλύτερο τρόπο την εποχή μας. Οι  μεταμορφώσεις του εκπλήσσουν.

Τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης ανήκε στο Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας και αποτελούσε διαπρύσιο κήρυκα της κινεζικής εκδοχής του Κομουνισμού. Απέναντι μάλιστα σε όσους είχαν διαφορετική γνώμη από τη δική του ήταν άτεγκτος.

Στα χρόνια της ευφορίας, καταξιωμένος πλέον δημοσιογράφος, διαφήμισε στη ναυαρχίδα του Συγκροτήματος, χωρίς αναστολή, τα πολυτελή αυτοκίνητα «Λέξους». Το όνειρο κάθε σοβαρού καπιταλιστή.

Την τελευταία περίοδο, αντιλαμβανόμενος με το αλάνθαστο αισθητήριό του το ρεύμα, ανέκρουσε πρύμναν και προσέγγισε τον φερέλπιδα νέο του πολιτικού συνονθυλεύματος που επιθυμεί να κυβερνήσει. Ο στόχος του, όπως αποδεικνύεται, στέφθηκε από επιτυχία.

Το όνομά του;

Στέλιος Κούλογλου.

Ψηφίστε τον!

Δεν πρέπει να απουσιάζει από την Ευρωβουλή μια τέτοια φυσιογνωμία.

15.4.2014

Κωστής Λίθινος

Η ανάγκη ή το προαίσθημα ενός θεού;;;;

Είναι κάπως δύσκολο να πω με βεβαιότητα αν και στην σκληρή εποχή μας είμαστε σε θέση να νιώσουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα, την ώρα τούτη της χρονιάς που κάποτε ήταν μοσκοβολημένη  από λιβάνι κι όλες τις μυρωδιές της άνοιξης! Ίσως με την αυθυποβολή να τα καταφέρουμε. Δεν χρειάζεται να δώσω εξηγήσεις γιατί πλέον λειτουργούμε μηχανιστικά και φοβόμαστε να ρεμβάσουμε, φοβόμαστε ν' αφεθούμε στο άγγιγμα του θείου λόγου, γιατί με τη δική μας συνέργεια το κήρυγμα του Ιησού μας έπεφτε βαρύ και αφήσαμε να εκφυλιστεί σε διακοσμητική ενασχόληση.

Γίναμε έρμαια της καταναλωτικής μανίας που οι ίδιοι προκαλέσαμε, διαπιστώνοντας, αργά αλλά σταθερά, ότι ο πολλαπλασιασμός των αναγκών δεν ήταν απλώς μια σταθερή κατάσταση - ήταν μια πρόοδος γεωμετρική. Τόνωσαν αυτή την κατάσταση εκείνοι που μας εκμεταλλεύονται, αλλά συνάμα και το απεριόριστα ενδοτικό στην απόλαυση που προσδιορίζει την ανθρώπινη φύση. Καταντήσαμε να γίνεται κεντρικός πόλος του ψυχικού μας βίου η ικανοποίηση των νέων απαιτήσεων της ζωής, νέων ανέσεων, κι έτσι φτάσαμε να εγκλωβιστούμε ως υποχείρια μιας κατάστασης που πλέον δεν μπορούμε να ελέγξουμε.

Τώρα, αντιμετωπίζουμε την απώλεια στοιχειωδών όρων βασικής επιβίωσης. Και το μόνο που μας απασχολεί είναι να τακτοποιούμε, όσοι έχουν αυτή τη δυνατότητα, τους λογαριασμούς μας με την εφορία, με τις τράπεζες, με το κράτος που μας δυναστεύει. Όταν οι καταναλωτικές ανάγκες αφήνιασαν, μπήκαμε δίχως να το καταλάβουμε σ' ένα κύκλωμα εξανδραποδισμού. Γίναμε προοδευτικά τοξικομανείς της ευμάρειας και τώρα πάλι δίχως να το καταλάβουμε από την έκλυση μεταπέσαμε στον... ασκητισμό!!!!

Γι' αυτό και βλέπουμε τ' αλλοπρόσαλλα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων και κάποιοι από μας, αλαφιασμένοι, αναζητούμε τρόπο σωτηρίας, διότι η μάζα χαμένη έχει εθιστεί στα παραισθησιογόνα... Εννοώ ότι διαβάζουμε τα διάφορα νούμερα και απορούμε για τις διαθέσεις του εκλογικού σώματος που σα να μην ξέρει τι θέλει. Μη μου πείτε πάλι για τους πολιτικούς και τα κόμματα που... κατέστρεψαν την Ελλάδα κι όλες αυτές τις μπαρούφες. Η ευθύνη πάντα επιμερίζεται, είναι ατομική και όχι συλλογική. Αλλά έχω ξαναπεί ότι σήμερα βρισκόμαστε στο έλεος των ημιμαθών, των καιροσκόπων, των τυχοδιωκτών κι εκείνων που τροφοδοτούν με ψευδαισθήσεις  τον λαό.

Οι μέρες τούτες των Παθών ίσως δώσουν μια μικρή ευκαιρία σε όσους θέλουν να σκέφτονται, να ξαναδούν με καθαρή ματιά την κατάσταση για να μη γίνουν χάντρες στα κομπολόγια εκείνων που εμπορεύονται τα όνειρά μας. Και φυσικά δεν μπορώ να ξέρω ή να συμπεράνω με βεβαιότητα, λόγω της ιερότητας των ημερών, αν ορθρίζει για τον άνθρωπο η ανάγκη ή το προαίσθημα ενός θεού...

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ είναι πολύ θολό και ΔΕΝ έχει τα φόντα ν' αναστηλώσει την αρετή της πολιτικής ζωής!!!

Έχει βρει το κόλπο... Έχει πλημμυρίσει τον Τύπο και το διαδίκτυο με φωτογραφικές πόζες του και οι οπαδοί του τον χειροκροτάνε. Σε όλες τις ερωτήσεις απαντάει με... άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε!  Προσπαθεί να πει τι είναι και τι κάνουν ή τι δεν έκαναν οι άλλοι κι αυτός ο ίδιος αδυνατεί να εξηγήσει τις θέσεις του και στοιχειώδη θέματα που απασχολούν ή θ' απασχολούσαν τους πολίτες που έχουν αγωνίες.

Ποια είναι η σημαντικότερη λέξη, τον ρωτάει ο φίλος Νίκος Λακόπουλος κι απαντάει: ΟΙ ΕΞΑΓΩΓΕΣ!!!!! Εντάξει, λοιπόν, τα λύσαμε τα προβλήματα της χώρας. Προφανώς για να μην πει τη λέξη ΑΝΑΠΤΥΞΗ που την έχουν ψωμοτύρι όλοι οι άλλοι. Όμως δεν ξέρει από οικονομία. Είναι κυριολεκτικά σκράπας και είναι ν' απορεί κανείς πώς δεν τον στριμώχνει κάποιος δημοσιογράφος για να τον ξεγυμνώσει!!! [Θα μου πείτε ότι λέω μπούρδες, αφού το παιχνίδι είναι σημαδεμένο]. Αλλά δεν είναι μονάχα αυτό. Έχει και απύθμενο θράσος. Παλεύει απεγνωσμένα να δημιουργήσει πολιτικό παρελθόν για την αφεντιά του, ενώ δεν ήταν παρά ένας συλλέκτης γνωριμιών με "υψηλά" πρόσωπα της πολιτικής και της δημοσιογραφίας και φυσικά ανδρώθηκε στα κοσμικά σαλόνια του life style.

Έχω ξαναπεί ότι οι εκπομπές δεν ήταν δικές του, αλλά του σκηνοθέτη του, ο οποίος όλως περιέργως σιωπά. Διότι όλες οι εκπομπές είχαν ένα ντοκιμαντερίστικο ύφος και μονταρισμένες με άκρα επιμέλεια, ενώ κυρίαρχο πρόσωπο δεν ήταν οι καλεσμένοι του, αλλά ο ίδιος ο θεοδωράκης με τις απίθανες πόζες του, τα ατελείωτα πλάνα με τους περιπάτους του [εδώ ο Μητσικώστας τον έχει αποτυπώσει πολύ καλά], το κινηματογραφικό βλέμμα του, το μπλαζέ ύφος, οι ολιγόλογες έως μονολεκτικές ατάκες του...

Λέει ότι δεν είναι μια παρέα αργόσχολων που στον ελεύθερο χρόνο τους κάνουν και λίγο πολιτική!!! Περνώντας κανείς έξω από το γραφείο τους στη Σεβαστουπόλεως, βλέπει καθημερινά κάποια τζιπ πολλών κυβικών σταθμευμένα και μάλιστα σε διπλές σειρές... Δεν είναι ευνόητο ότι το μυαλό πηγαίνει κατευθείαν σε... αργόσχολους;;; Έτσι είναι...

Λέει: "Προσπαθούμε να εφεύρουμε ένα νέο είδος πολιτικής"!!!!! Δεν υπάρχουν, αγαπητέ, πολλά είδη πολιτικής. Υπάρχει μια και αδιαίρετη πολιτική, που όμως εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού ή γίνεται όργανο εκμαυλισμού και αλλοτρίωσης του λαού.

Λέει: "Το Ποτάμι, έχει πει ένας φίλος, είναι μια πλατφόρμα πολιτικής καινοτομίας...". Αυτό τώρα πώς να το χαρακτηρίσω;;; Δεν θα ήταν καλύτερο να μας πει ο ίδιος τι είναι ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ;;;; 

Λέει: "ΔΕΝ είμαστε με όλους", "ΔΕΝ είναι μια παρέα αργόσχολων", "ΔΕΝ είμαστε στράτευμα", "ΔΕΝ εκτελούμε υπηρεσία", "ΔΕΝ μας αρέσουν τα ψέματα", "ΔΕΝ μας εξέλεξε κανείς", "Το κράτος ΔΕΝ μπορεί να έχει το μονοπώλιο σε επιχειρηματικές δραστηριότητες", "Το θέμα ΔΕΝ είναι με ποιους θα κυβερνήσουμε", "Το Ποτάμι ΔΕΝ είναι τίποτα από αυτά"...

Συνεχώς βάζει το αρνητικό μόριο ΔΕΝ... Το ζητούμενο όμως είναι να μιλήσει κάποτε θετικά και να ξεδιπλώσει τις θέσεις του, όχι επιγραμματικά και πολύ περισσότερο με κοινότοπες αναφορές του τύπου "το ΠΑΣΟΚ φέσωσε τον ελληνικό λαό"!!! Ν' αναλύσει το οικονομικό του πρόγραμμα, τις θέσεις του για τα εξωτερικά θέματα, για την παιδεία, την υγεία, την εργασία κ.λπ. Η συνθηματολογία του είναι παλιάς κοπής και ξεπερασμένη. Σήμερα χρειαζόμαστε ξεκάθαρες, λεπτομερείς και σαφείς απαντήσεις για όλα όσα απασχολούν τη χώρα και τον ελληνικό λαό. 

Συνθηματολογεί ασυστόλως και θωπεύει για να θωπεύεται. Οι κοινοτοπίες που εξακοντίζει μπορεί να ικανοποιούν κάποιο ακροατήριο, όμως δεν αποτυπώνουν το πρόσωπο του "νέου" που θέλει να πλασάρει. Ίσως να έλεγα ότι αποτυπώνει το πρόσωπο εκείνου του πολιτικού που τροφοδοτεί με ψευδαισθήσεις το ακροατήριό του. Έχει γίνει δέσμιος μερικών λέξεων και μερικών φραστικών τύπων και τις επαναλαμβάνει κατά κόρον. Μιλάει συνεχώς για τα "εγκλήματα του παρελθόντος". Κατηγορεί ασυστόλως όλους τους άλλους πολιτικούς και για να σώσει τα προσχήματα λέει καμιά φορά ότι μέσα στα κόμματα υπάρχουν και κάποιοι άξιοι, τους οποίους εμμέσως προσκαλεί στο δικό του κόμμα!!!

Πρέπει να καταλάβει ότι ΔΕΝ αναστηλώνει κανείς την αρετή της πολιτικής ζωής  και των μέσων της πολιτικής δραστηριότητας με τις φωτογραφικές πόζες και πολύ περισσότερο ΔΕΝ μπορεί να βασίζει την επιτυχία του στην αρνητική προβολή των άλλων.

ΡΥΠΑΡΟΣ ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ!!!!

Έκανα μια περιδιάβαση στα ψηφοδέλτια των κομμάτων κι έχω μείνει κατάπληκτος με τη συνομοταξία εκείνων που κάποτε είχαν πυκνώσει τις τάξεις του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ, και τώρα "στολίζουν" άλλα κόμματα.  Για να σας προλάβω και να μην μου πείτε οτιδήποτε: Δεν τους σέβομαι κι αν είχα μια μικρή εκτίμηση, τώρα τους βλέπω σαν σκουληκαντέρες. Δηλαδή, θέλω να πω ότι αν έλεγαν κάποτε ότι πιστεύουν στην ιδεολογία και τις πολιτικές αρχές που εξέφραζε το ΠΑΣΟΚ, το έλεγαν στα ψέματα ή απλώς υποκρίνονταν. Διότι αναμφίβολα η ύπαρξη του ΠΑΣΟΚ βασιζόταν στη διαφορά του από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις του τόπου... Ποτέ δεν ήταν ίδιο με τα άλλα κόμματα. Απλές ομοιότητες μπορεί να υπήρχαν ή ας πούμε η αγάπη στην πατρίδα.

Δηλαδή, δεν ήταν μονάχα η υπεροχή του Ανδρέα που αποτελούσε μαγνήτη για να πυκνώσουν τις τάξεις του ΠΑΣΟΚ. Μετά το τέλος του Ανδρέα, άρχισαν οι διαρροές. Και ιδιαίτερα μετά την αποπομπή του Γιώργου Παπανδρέου από την ηγεσία, είδαμε να σκορπίζουν σαν τα πρόβατα, από δω κι από κει. Κάποιοι τα έβαλαν με τον Βενιζέλο [φυσικά καλά έκαναν], άλλοι χωρίς αναστολές διέγραψαν το παρελθόν και κάποιοι άλλοι έριξαν το ανάθεμα γενικώς στους Παπανδρέου και πλαισίωσαν άλλοι τον ΣΥΡΙΖΑ, άλλοι την ΔΗΜΑΡ, άλλοι πήγαν με τον Καμμένο και άλλοι με τη Νέα Δημοκρατία. Δεν θα τους ονοματίσω. Αν ρίξετε κι εσείς μια ματιά στα ψηφοδέλτια ή γενικώς στις τάξεις των άλλων κομμάτων, θα δείτε σε ποιους αναφέρομαι. 

Φυσικά, ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί έχουν πλασάρει τους δικούς τους λόγους για την αλλαγή κομματικής στέγης. Κατά βάση όλοι έχουν αποφασίσει ότι είναι ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, κάτι που απεχθανόμουν σε όλη τη ζωή μου. Τα τελευταία χρόνια αυτή η απέχθεια προς τους επαγγελματίες πήρε διαστάσεις. Και όχι από προσωπικά ελατήρια. Απλώς βλέπω με διαφορετικό από αυτούς μάτι την πολιτική και την αποστολή της. Κι επιπλέον η στράτευση σ' ένα κομματικό σχηματισμό υπακούει σε κάποιες αρχές. Όταν αυτές ποδοπατούνται, τότε έχουμε να κάνουμε με καιροσκόπους και πολιτικά ιδιοτελείς ανθρώπους που η μόνη έγνοια τους είναι η προσωπική πολιτική τους επιβίωση. 

Είναι πράγματι πολύ δύσκολο να είναι κανείς συνεπής με τις αρχές του. Το πρώτο συμπέρασμα είναι η διαπίστωση του ξεπεσμού της αξιοπρέπειας του πολιτικού. Ωστόσο έχουν μια κοινή -όλοι τους- δικαιολογία, ένα πρόσχημα που θεωρούν ότι μπορεί να τους σώζει στα μάτια των ψηφοφόρων κι αυτό είναι δήθεν το συμφέρον του τόπου και του λαού. Δεν το συμμερίζομαι αυτό, διότι έχει καταντήσει ψωμοτύρι στο στόμα εκείνων που ταλαιπωρούν την πατρίδα τα τελευταία χρόνια. Όλοι, θα με ρωτήσετε. ΟΛΟΙ. Κι αν υπάρχουν κάποιες ηθικές φωνές, αυτές πνίγονται μέσα στους αλαλαγμούς, τα συνθήματα, την οχλοβοή και γενικώς τον σαματά που σπέρνουν όσοι πιστεύουν ότι έχουν την αποστολή να μας σώσουν!!!!

Δυστυχώς, περνάμε μια περίοδο κάμψης ή υποχώρησης των ιδεολογιών, επικράτησης των κάθε λογής εθνοσωτήρων και φυσικά απουσίας ηγετών. Δεν είναι δυνατόν κάποιοι από τους σημερινούς επικεφαλής των κομμάτων να μιμούνται κατά κόρον την εμφάνιση, την φρασεολογία, το ύφος, και τα συνθήματα άλλων πολιτικών που έχουν αφήσει εποχή στην ελληνική κοινωνία με το θάρρος, την αγωνιστικότητα, τα οράματα και το πάθος για την Ελλάδα. Τώρα η ελληνική πολιτική ζωή κατέχει τη θέση μιας αποτραβηγμένης επαρχίας, ετερόφωτης, ετερόδοξης. Η σχέση μας πλέον με την Ευρώπη είναι μια κακή σχέση εξάρτησης.

"Μια καλημέρα είν' αυτή, πες την κι ας πέσει χάμω..."

Γιάννης Γαϊτης(1923-1984): «Ανθρωπάκια». Μεταξοτυπία. Συλλογή Γεωργίου Ι. Κατσίγρα.

Δεν κυκλοφορώ και πολύ πλέον στους δρόμους. Περισσότερο χρόνο διαθέτω στην ενασχόλησή μου με το διαδίκτυο. Και γράφω και διαβάζω. Μονάχα ο πηγαιμός στα μαγαζιά για τα απαραίτητα του σπιτιού και των προσωπικών αναγκών και οι περίπατοι με τον σκύλο. Θα μπορούσε δηλαδή αντί για υπολογιστή να είχα μια παλιά γραφομηχανή. Αλλά οι γραφομηχανές μπήκαν στο μουσείο. Υπάρχουν ωστόσο, καθώς διαβάζω κατά καιρούς, κάποιοι από τους συγγραφείς που εξακολουθούν να επιμένουν σ' αυτές και δεν μπορούν να εξοικειωθούν με τους υπολογιστές. 

Το διαδίκτυο πέρα από τη δυνατότητα να γράφεις καθαρότερα, να σβήνεις, να κάνεις copy paste, να αναρτάς εικόνες, να ψάχνεις για πληροφορίες ή να παίζεις σκάκι, τάβλι κι ό,τι άλλο γουστάρεις, προσφέρει τη δυνατότητα της πιο άμεσης επαφής με τους ανθρώπους. Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι μ' εκνευρίζουν οι καθημερινοί χαιρετισμοί, αλλά πάντα φέρνω στο νου μου τους στίχους του αγαπημένου ποιητή, του Δημήτρη Χριστοδούλου, "μια καλημέρα είν' αυτή, πες την κι ας πέσει χάμω", κι έτσι συνεχίζω κι εγώ να απευθύνω την καλημέρα μου ή την καληνύχτα μου στους διαδικτυακούς φίλους.

Τώρα μιλάω για μια κατάσταση εντελώς εσωτερική, φυσική ίσως και απροσδόκητη στην έντασή της. Ας πούμε ότι, καθώς περπατάτε έξω, το μάτι σας πέφτει σ' έναν διαβάτη, που αργοσέρνει τα βήματά του στο πεζοδρόμιο ή διασχίζει το οδόστρωμα και καθώς τον παρατηρείτε βλέπετε ξαφνικά να αποκτά υπόσταση, σημασία. Κι αρχίζετε να βάζετε με το νου σας χίλια δυο χαρακτηριστικά του στοιχεία για να τον κάνετε πιο προσιτό. Να τον προσέχετε περισσότερο. Το λέω αυτό διότι έχουμε καταντήσει να μην βλέπουμε τους συνανθρώπους στην καθημερινότητά μας, διότι υπάρχει ένα αόρατο χέρι που τους εκμηδενίζει, τους ξεγράφει και τους μετατάσσει στην κατηγορία των αντικειμένων, στην κατηγορία εκείνων που υπάρχουν σωρηδόν, όπως τα προϊόντα στις λαϊκές αγορές ή στα σούπερ μάρκετ.

Δεν ξέρω αν ο άνθρωπος αποκτά σημασία όταν είναι μονάχος ή μέσα στην ομάδα. Το μυαλό μου δεν φτάνει σε πολύ υψηλά βάθρα σοφίας για να μπορώ να πω με βεβαιότητα πώς ήταν στους προϊστορικούς καιρούς ο κατά φύσιν άνθρωπος. Αλλά μάλλον ζούσε σε μια νομαδική κατάσταση. Ξέρουμε ότι και τα ζώα στη ζούγκλα ζουν σε αγέλες για πολλούς λόγους που εξηγούνται. Και ο άνθρωπος το ίδιο, αφού έχει φτιάξει κράτη, κοινωνίες κ.λπ. Αλλά μέσα στις κοινωνίες αυτές ο άνθρωπος έχει αρχίσει να νιώθει μόνος! Και τούτο έχει μια εξήγηση αφού η ανθρώπινη ύπαρξη έχει χάσει πια τη σημασία της και το ανθρώπινο ον τα ηθικά του δικαιώματα. Πρέπει τα κράτη, οι πόλεις να ξαναπάρουν μια μορφή πιο ταιριαστή στα εσωτερικά μέτρα του ανθρώπου.

Έτσι έρχομαι στο διαδίκτυο που έχει μπει στο μικροσκόπιο ψυχολόγων, κοινωνιολόγων, πολιτικών, διαφόρων ερευνητών τέλος πάντων, για να αποτιμηθεί η σημασία του. Έχω διαπιστώσει όμως ότι και στο διαδίκτυο παρατηρείται το ίδιο φαινόμενο που εμφιλοχωρεί στην πραγματική κοινωνία. Μια αγέλη εδώ, μια αγέλη παραπέρα, ομάδες κλειστές, ομάδες φοβικές, πολιτικές, καλλιτεχνικές, αθλητικές... Είναι φανερό ότι όλοι προσπαθούν να δώσουν κάποιο νόημα στον κόσμο τους, αλλά πολύ φοβάμαι μήπως καταλήξουμε να χάσουμε οι ίδιοι το δικό μας νόημα.

Θα καταλήξω σήμερα, απευθυνόμενος στην πλειοψηφία εκείνων που έγιναν διαδικτυακοί φίλοι μου και μετά σιώπησαν για διαφόρους λόγους. Είτε διαφωνούν με τα σχόλιά μου είτε μετάνιωσαν που μου... "ανοίχτηκαν" είτε διότι δεν βλέπουν ότι η διαδικτυακή συνάφεια μαζί μου μπορεί να τους προσπορίσει ό,τι είχαν βάλει στο μυαλό τους... Όμως, οι τελευταίες λέξεις ανήκουν στον Χριστοδούλου:

"ΜΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΕΙΝ' ΑΥΤΗ, ΠΕΣ ΤΗΝ ΚΙ ΑΣ ΠΕΣΕΙ ΧΑΜΩ..."