"Η επιστήμη μας έκαμε θεούς, πριν προλάβουμε να γίνουμε άνθρωποι..."

ΕΠΕΙΔΗ ΑΡΚΕΤΗ ΦΑΙΑ ΟΥΣΙΑ ΕΧΑΣΑ ΜΕ ΤΑ [ΠΑΡΑ]ΠΟΛΙΤΙΚΑ, παίρνω στροφή και πάω,,, αλλού!!
Ξεφύλλιζα ένα παλιό τετράδιο της μάνας μου, όπου έγραφε δικές της σκέψεις αλλά και σκέψεις άλλων που της άρεσαν. Δεν φανταζόμουν ότι είχε πλατύνει τόσο πολύ τον ορίζοντά της. Ετσι λοιπόν, καθώς γυρίζω τα φύλλα, πέφτει το μάτι μου σε κάτι που γράφει ότι το είχε πει ο Ζαν Ροστάν: "Η επιστήμη μας έκαμε θεούς, πριν προλάβουμε να γίνουμε άνθρωποι...". Εννοείται ότι βλέποντας τα γραμματάκια της μάνας μου, το μυαλό αρχίζει να τρέχει με άλματα και είναι σα να την βλέπω να κάθεται στην πολυθρόνα της και να διαβάζει. Πάντα πάνω στο τραπέζι δίπλα της είχε και ένα τετράδιο, όπου σημείωνε. Ποτέ δεν το είχα κοιτάξει όσο ζούσε. Αργότερα το έψαξα και κάθε φορά που το ξεφυλλίζω και διαβάζω, συγκινούμαι.
Έτσι και τώρα...
 

Ο Ζαν Ροστάν είναι ο [σε κάποιους παλιότερους] πασίγνωστος διάσημος Γάλλος βιολόγος, του οποίου η σκέψη είχε μιαν ευρύτητα και μάλιστα είχε εκδώσει σ' ένα βιβλίο με τίτλο "Ανησυχίες ενός βιολόγου", στοχασμούς και αποφθέγματά του. Έτσι, λοιπόν, είχε να εκφράζει κάποιους φόβους του για την αποτελεσματικότητα της επιστήμης, όταν φάνηκε κάποια στιγμή στην ιστορία μας ότι ο άνθρωπος περίμενε σχεδόν αποκλειστικά τη σωτηρία του από τη θετική επιστήμη. Ανησυχούσε, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι πίστευε στην  ανακοπή της επιστημονικής έρευνας. Ωστόσο διατύπωνε τον σκεπτικισμό του για την εξουσία που έχει αποκτήσει ο άνθρωπος να επεμβαίνει στη φυσική οικονομία και να την διαταράσσει.

"Το ανθρώπινο ον δεν γίνεται να μη φτάσει, αργά ή γρήγορα, στο σημείο να βλέπει τον εαυτό του ως απλό γηγενές υλικό, το οποίο θα προσπαθεί ν' αξιοποιήσει όσο μπορεί καλύτερα, όπως σήμερα προσπαθεί να βελτιώσει την ποιότητα του ατσαλιού ή του ελαστικού..."

"Αύριο θα προγραμματίζουμε  τους στοχασμούς, τα συναισθήματα, θα καταργήσουμε τον κόπο, τον πόνο, τη θλίψη... Όλα θα αποδραματοποιηθούν, τι δράμα!... Τίποτα πια ν' αγαπάς, να σέβεσαι, ν' ανέχεσαι. Δεν θα μπορούμε πια παρά μόνο να μπορούμε: τι αθλιότης!!!"

Το ζητούμενο της "προόδου" ήταν τελικά η εξουσία, η εξουσία πάνω στη Φύση και ο αγώνας είχε ένα σκοπό: να ηττηθεί η Φύση. Κι ο Ροστάν έλεγε: "Αφού πια θα μπορούμε τα πάντα, τι θα την κάνουμε αυτή την παντοδυναμία;;" 

Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι νικήσαμε τη Φύση. Μπορεί να λύσαμε πολλά πρακτικά προβλήματα, τη Φύση δεν την νικήσαμε. Το μόνο που καταφέραμε ήταν να καταλάβουμε ότι είναι δύσκολο αν όχι ακατόρθωτο να νικήσουμε τη Φύση. Κι έτσι όλη μας τη μανία τη στρέψαμε πάλι στους ίδιους τους ανθρώπους. Ο απώτατος πρόγονός μας πήρε καταρχήν την πέτρα και την πέταγε στον αντίπαλό του ή στο θήραμά του. Στη συνέχεια όμως άρχισε να επεξεργάζεται την πέτρα για να είναι αποτελεσματικότερο το κυνήγι του. Και σιγά-σιγά έβαλε το μυαλό του να δουλεύει για να καλυτερέψει τους όρους της ζωής του και τα κατάφερε. 

Σήμερα διαπιστώνουμε ότι ξαναγυρίζουμε στην εποχή εκείνη και βλέπουμε ότι ο ένας πετροβολάει τον άλλον και τα οργανωμένα συμφέροντα πετροβολάνε τα πλήθη και οι αγορές, σε μια ευρεία διασταλτική ερμηνεία, δεν μας πετροβολάνε, αλλά μας βάζουν το βρόχο στο λαιμό... Εμείς μπορεί να γίναμε άνθρωποι, κάποιοι άλλοι όμως εξακολουθούν να είναι πρωτόγονοι!!!