ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟ ΜΕΘΥΣΙ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ!!!!

Νίκο... Μας δανείζει χαρά το ελληνικό φως!!! Εγώ πέρασα το απόγευμα παρά θιν... λιμνός!!! Ονειρο!!! Ανέμελα οκόσιτα που ερωτεύονταν προκλητικά, πετούμενα που τρύπωναν λες στα σακάκια μας (γι΄αυτό εδώ στα μέρη σου τα λένε τρουποσακάκια). Ηρεμία, ησυχία, εγκατάλειψη ευεργετική που βοηθά να μετρά κανείς τις αντοχές του τόπου!!! Θα αντέξουμε, θα τα καταφέρουμε... Θα αντέξουμε κι όλες τις απώλειες...

Αυτό το αισθαντικό σχόλιο της φίλης μου Ελένης Σκάβδη, που το έγραψε σε μια προηγούμενη ανάρτησή μου, το διάβασα άπειρες φορές. Κι αυτό γιατί εμείς οι Έλληνες δεν πρέπει να βλέπουμε μισοάδειο το ποτήρι... Κι εγώ νιώθω τις περισσότερες φορές να με διαπερνάει πέρα για πέρα μια διάθεση φωτόλουστη, όπως ακριβώς το απαισιόδοξο έργο του Αλμπέρ Καμί το διαπερνάει ένας κραδασμός λιακάδας μεσογειακής που αχνίζει πάνω σε μια θάλασσα ζεστή και μυρωμένη. Όσοι διάβασαν τα έργα του Καμί θα έχουν διαπιστώσει να κυριαρχεί αυτό το μεσογειακό μεθύσι του ήλιου, του τόσο παράφορου, απογυμνωτικού και  διαλυτικού.  Βέβαια  θα πει κάποιος ότι πάντα εκεί, παραδίπλα, εμφιλοχωρεί και... η σκιά!!!  Φτώχεια, στερήσεις, αρρώστιες, πόνος... Γιατί, γιατί, γιατί;;;

Φέρνω στο νου μου τη σκηνή εκείνη, όπου ο ήρωας του Καμί στον "Ξένο", χτυπημένος ίσως -λέω, ίσως- κατακέφαλα από τον μεσογειακό ήλιο, σκοτώνει έναν άραβα, "χωρίς οργή και μίσος". Μπαίνουμε όμως σε άλλα μονοπάτια για το παράλογο... Ας αφήσουμε αυτές τις σκέψεις για άλλο σημείωμα όταν ο ουρανός δεν θα είναι καταγάλανος όπως είναι τώρα και η ατμόσφαιρα ζεστή.