Μοναξιά και ουτοπία!!!!

Μου έγραφε μια φίλη από την επαρχία ότι εμείς εδώ στην Αθήνα είμαστε τυχεροί, διότι δεν αντιμετωπίζουμε τη μοναξιά που είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των ανθρώπων που ζουν στις μικρές πόλεις.
Όμως, λέω εγώ ότι ο άνθρωπος με περιεχόμενο αισθάνεται μοναξιά όπου κι αν βρίσκεται - είτε σε μικρή είτε σε μεγάλη πόλη. Θα πει κανείς ότι σ' ένα μεγάλο αστικό κέντρο μπορεί να βρει ευκολότερα τρόπους για να αντιμετωπίσει τη μοναξιά. Κι αυτό γίνεται εφόσον μπορεί να βρει τον κύκλο που του ταιριάζει. Μια κουβέντα είναι αυτή... Διότι το θέμα της μοναξιάς ξεπήδησε ακριβώς από τις μεγάλες πόλεις. Φυσικά υπάρχουν κι εκείνοι οι συνάνθρωποι που δηλώνουν ικανοποιημένοι. Άλλοι στις μεγάλες πόλεις κι άλλοι στις μικρότερες.
Ωστόσο θεωρώ ότι οι σχέσεις στις μεγάλες πόλεις είναι κατά μεγάλο ποσοστό εντελώς συμβατικές και τις περισσότερες φορές ο άνθρωπος χάνεται χωρίς να προλάβει να εκπέμψει σήμα κινδύνου. Δεν έχουμε διαβάσει ή ακούσει ότι ο τάδε βρέθηκε μετά από ένα μήνα ή δυο μήνες νεκρός μέσα στο διαμέρισμά του;;;
Έχουμε ξαναπεί για το διαδίκτυο που αποτελεί και μια μικρή ψευδαίσθση επικοινωνίας. Κι ακόμα για κάποιους που αηδιασμένοι από τη θλιβερή πραγματικότητα, καταφεύγουν στην ουτοπία. Θα ήθελα όμως να διευκρινίσω ότι η ουτοπία έχει πολλά πρόσωπα. Κι αναφέρομαι ιδιαίτερα σε κάποιες ουτοπίες που σε χρόνια δίσεκτα δρόσισαν τη ζωή μας, διότι πιστεύαμε ότι μας ανοίγουν προοπτικές, παράθυρα σ' ένα μέλλον όμορφο, καλύτερο, αισιόδοξο.
Τώρα δεν πιστεύω σε καμιά ουτοπία. Απλώς κάθε νέα γενιά αρπάζεται από κάπου και πολεμά με τον τρόπο της. Και γι' αυτό μονάχα την συμμερίζομαι. Άλλωστε αυτή η νέα γενιά, θα κατοικήσει εδώ που είμαι εγώ τώρα...
Οι νέες γενιές ίσως πετύχουν αυτά που δεν μπορέσαμε εμείς.