Η αληθινή ζωή είναι πάντοτε αλλού!!!!

Πάνω, τα φέρετρα εκείνων που πνίγηκαν ενώ προσπαθούσαν να φτάσουν στην Ιταλία και κάτω, κάποιοι επιζώντες

Αυθαίρετη η διατύπωση του τίτλου, αλλά πώς αλλιώς να μιλήσω για τον καπιταλισμό και την παγκοσμιοποίηση που έχουν γίνει ήδη το μοναδικό περιβάλλον στο οποίο είμαστε αναγκασμένοι να ζήσουμε; Όλα τα κινήματα για το περιβάλλον, τον αφοπλισμό, την προστασία της αρκούδας, εναντίον των οικονομικών γιγάντων κ.λπ. διαπιστώθηκε ότι δεν έχουν μέλλον. Πάντα πίστευα ότι τα κινήματα της κοινωνίας των πολιτών μπορούν να επιφέρουν αλλαγές, αλλά οι καταιγιστικές εξελίξεις που διαμόρφωσαν μια διαφορετική κοινωνία, λόγω της οικονομικής κρίσης, καθορίζουν και το πλαίσιο μέσα στο οποίο οφείλουμε να δράσουμε - αν μπορούμε να δράσουμε. Ωστόσο, οι μέχρι σήμερα δράσεις κάποιων ομάδων και προσώπων που στηρίχτηκαν στον εθελοντισμό δεν μας ενθάρρυναν τόσο ώστε να βλέπουμε το μέλλον με περισσότερη αισιοδοξία. Αυτό φυσικά δεν αναιρεί και αυτήν την αξία του εθελοντισμού...

"Η απουσία προγραμματικού ορίζοντα μεταφράζεται με την αίσθηση ότι η αληθινή ζωή είναι πάντοτε αλλού, πράγμα που προκαλεί τον πολλαπλασιασμό των σχεδίων: να τηρήσουμε μια δίαιτα, να κάνουμε ένα παιδί, να ξεκινήσουμε για διακοπές, να πάρουμε μιαν ετήσια άδεια, να πάμε να περάσουμε ένα χρόνο σε μιαν ανθρωπιστική υπηρεσία κ.ο.κ. Πώς μπορούμε να ζούμε στο παρόν χωρίς ένα πρόγραμμα και χωρίς ένα τελικό σκοπό; Στη συλλογική δράση και ειδικά στην πολιτική, η απάντηση έγκειται σε ένα παράξενο μείγμα βραχυπρόθεσμης θεώρησης και αποσπασματικότητας..." [Yves Michaud "Το αύριο έχασε τη λάμψη του", Κυριακάτικη, 31/12/2005].

Τα δικαιώματα στη ζωή τελικά δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια διεκδίκηση ατομικής αυτοτέλειας. Ωστόσο, βλέπουμε ή νιώθουμε τον οδοστρωτήρα να κυλάει πάνω μας και παλεύουμε ν' αντιδράσουμε για να περισώσουμε την επώνυμη ύπαρξή μας. Διότι όσο και να πιστεύουμε στη λεγόμενη κοινωνία των πολιτών και στα "καλά" της παγκοσμιοποίησης, μέσα μας μαντεύουμε πως μια εξομοίωση θα κάνει αφόρητη τη ζωή μας. Πλέον είμαστε στο στάδιο εκείνο της ιστορίας όπου πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα σε μια γενική επιμιξία και σ' έναν αποχρωματισμό ή σε μια διατήρηση και διαφύλαξη της φυσικής ιδιοτυπίας που διαφοροποιεί της εθνικές μονάδες. Βέβαια θ' αντιτείνει κάποιος ότι αυτά που λέω ίσως είναι ξεπερασμένα; διότι ο συναγελασμός αποτελεί ιστορική πραγματικότητα και τ' αποτελέσματα είναι αναπότρεπτα.

Θα ρωτήσω: Γίνεται σήμερα η δια των γνώσεων κατάδυση στην ψυχή, η διαμόρφωση συνειδήσεων, η λύτρωση πνευμάτων, η καλλιέργεια εσωτερικού ήθους;;; Δηλαδή, δημιουργούνται πολίτες;; Η χώρα μας, πώς αντιμετωπίζει το θέμα αυτό με τους μετανάστες που βρίσκονται διασκορπισμένοι στην ελληνική επικράτεια, πόσους κρατάει και πώς τους ενσωματώνει, πόσους διώχνει και πώς διαχειρίζεται το όλο θέμα εκτός από τις αστυνομικές επιχειρήσεις που είναι φανερό ότι δεν έχουν ισχυρά αποτελέσματα.

Το ίδιο θα έλεγα και για την γειτονική Ιταλία που αυτές τις μέρες ταλαιπωρείται από τα προβλήματα που γεννήθηκαν με τις εκατοντάδες των Αφρικανών μεταναστών που την πλημμυρίζουν αλλά και μ' εκείνους που χάθηκαν στα νερά της Μεσογείου. Είναι τόσο απλό δηλαδή να είμαστε έρμαια αυτής παγκοσμιοποιημένης λογικής με τους μετανάστες; Και είναι βέβαιο ότι αργά-αργά χάνουμε πλέον την ταυτότητά μας, χάνουμε την ισορροπία μας, βολοδέρνουμε με τις νέες αντιλήψεις περί ιστορίας, αναγκαζόμαστε να αποκηρύξουμε δεδομένα με τα οποία ανατραφήκαμε και εκπαιδευτήκαμε και αποκτήσαμε συνείδηση, μας μιλούν για πλάνες ιστορικές... Δεν απορρίπτω την ευρωπαϊκή συνείδηση που μας χρεώνει με την ευθύνη της προστασίας του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού, αλλά στέκομαι με βαθιά περίσκεψη μπροστά στον κοσμοπολιτισμό που διαχέει η παγκοσμιοποίηση και που σε αποκόπτει από τις εθνικές ρίζες.