ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΟΙΚΙΑΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΣΤΙΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥΣ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ!!

Το  ιστορικό Μεγάλο Καφενείο της Τρίπολης

Κάποτε ήταν το συνοικιακό καφενείο, όπου οι θαμώνες του έπαιζαν τον ρόλο της φανατικής, πολιτικόπληκτης πελατείας. Κι όπως όλοι θα ξέρουμε είτε από διηγήσεις είτε από τον κινηματογράφο είτε ως έχοντες προσωπική εμπειρία, μέσα εκεί οι θαμώνες ανέβαζαν και κατέβαζαν κυβερνήσεις και οι [αυτο]προτάσεις για την ανάληψη της πρωθυπουργίας πέφτανε σαν το χαλάζι. Κι ακούγονταν φωνές, χαχανητά, αστεία, έπεφτε και κανένα  βρισίδι... Κι όλα αυτά δημιουργούσαν μια εξαιρετική ατμόσφαιρα που μέσα στους καπνούς και τη φασαρία έδινε την ευκαιρία στους θαμώνες να ζήσουν σε μια άλλη διάσταση.
Σήμερα το μεγάλο καφενείο σχεδόν εξαφανίστηκε, αφού μονάχα μερικά υπάρχουν όπου ο καφενετζής περιμένει υπομονετικά να συμπληρώσει τα χρόνια για να πάρει τη σύνταξή του - αν προλάβει!!!!
Και οι άλλοτε θαμώνες ξέρουν πλέον ότι δεν μπορούν να έχουν συμμετοχή σε ό,τι τεκταίνεται στον δημόσιο βίο. Άλλοι νομοθετούν, άλλοι αποφασίζουν και άλλοι ανεβάζουν και κατεβάζουν πρωθυπουργούς και κυβερνήσεις. Κανείς πλέον δεν είναι σε θέση να διαγνώσει τις πανουργίες της υψηλής πολιτικής ή και να τις καταλαβαίνει, διότι βλέπει το μάταιον της υπόθεσης. Στο τέλος αυτοί που πολιτικολογούν, πληρώνουν τη νύφη. Δηλαδή, εκείνοι πληρώνουν που κάποτε τσακώνονταν μέσα στους καφενέδες και τώρα είναι σκορπισμένοι -ίσως τα παιδιά τους και λίγοι από εκείνους- στις αχανείς λεωφόρους του διαδικτύου και πολιτικολογούν ασύστολα.

Δηλαδή, εγώ, εσύ, οι άλλοι, όλοι εμείς τέλος πάντων που δεν έχουμε συμμετοχή στα κέντρα αποφάσεων. Διότι στα κέντρα αποφάσεων η υψηλή διπλωματία και η μεγάλη πολιτική δεν επιτρέπουν την πρόσβαση και πολύ περισσότερο δεν αφήνουν καμιά απολύτως δυνατότητα στον οποιονδήποτε να αποκρυπτογραφήσει τα τεχνάσματα μιας δουλειάς που στη μάζα είναι παντελώς ξένη. Τη λέξη 'μάζα' εδώ δεν την έγραψα τυχαία. Απλώς θέλω υπογραμμίσω ότι αυτοί που κουλαντρίζουν τη χώρα και τις τύχες της, βλέπουν τους ανθρώπους σαν πελατεία μονάχα, σαν 'μάζα'!

Τι κάνουμε λοιπόν στις λεωφόρους του διαδικτύου;;; Διατηρούμε τις ψευδαισθήσεις μας ότι συμμετέχουμε στη ζωή. Φωνάζουμε, βρίζουμε, κριτικάρουμε, αγανακτούμε, ερωτοτροπούμε πολλές φορές, φτιάχνουμε παρέες, στέλνουμε ευχές και τα λέμε μεταξύ μας, τρώμε φανταστικά γλυκά και πίνουμε φανταστικούς καφέδες... ΟΛΑ ΑΥΤΑ εντελώς τζάμπα!!! Μια προσεκτική ματιά φτάνει για να καταλάβει κανείς ότι επικρατεί πλήρης σύγχυση. Αλλά έτσι κατασκευάζεται η Ιστορία και προχωρεί συγχυσμένη. Δεν μπορώ να ξέρω αν η ενασχόλησή μας και το ξόδεμα αυτό μας λυτρώνει από την απόλυτη δουλεία του εφήμερου και φυσικά νιώθουμε ανακούφιση όταν κριτικάρουμε και κάνουμε τις λεκτικές επιθέσεις μας στους κακοποιούς που μας βασανίζουν και υποθηκεύουν τη ζωή μας για να τακτοποιήσουν τα λογιστικά βιβλία των δανειστών μας.

Πάντως, θα ήταν απάνθρωπο να σιωπήσουμε. Το καφενείο ήταν πάντα ένα ανακουφιστήριο ψυχών και τώρα το διαδίκτυο ένα λυτρωτικό μέσο. Και για να κλείσω κάπως αισιόδοξα: Καλό είναι να μη δίνουμε την ευκαιρία σε τυχάρπαστους ανθρώπους να μας εξουσιάζουν.