"Πρέπει να ζήσουμε! Θα ζήσουμε θείε Βάνια!..."

ΒΟϊΝΙΤΣΚΙ: Παιδί μου, πόσο πονάω! Αχ, αν ήξερες μονάχα πόσο πονάω!
ΣΟΝΙΑ: Τι να κάνουμε θείε; Πρέπει να ζήσουμε! Θα ζήσουμε θείε Βάνια! Θα ζήσουμε πολλές πολλές μέρες αράδα κι ατέλειωτα βράδια. Θα υποφέρουμε υπομονετικά τις δοκιμασίες που μας στέλνει η μοίρα. Θα δουλεύουμε για τους άλλους και τώρα κιαι στα γερατειά μας - χωρίς ξεκούραση. Κι όταν έρθει η ώρα μας, θα πεθάνουμε ήσυχα-ήσυχα, χωρίς κανένα παράπονο.  Κι εκεί, πέρα απ' τον τάφο μας, θα πούμε πως υποφέραμε, πως κλάψαμε, πως η ζωή μας πίκρανε, κι ο θεός θα μας σπλαχνιστεί. Και τότε κι εγώ κι εσύ, θείε μου αγαπημένε, θα δούμε τη ζωή φωτεινή, χαρούμενη, ωραία. Θα χαιρόμαστε τότε και θα κοιτάζουμε πίσω τα τωρινά μας βάσανα και τις πίκρες με καλοσύνη, με χαμόγελο - και θ' αναπαυτούμε. Πιστεύω, θείε μου. Πιστεύω θερμά, με πάθος! (Γονατίζει μπροστά του και βάζει το κεφάλι της στα χέρια του. Με κουρασμένη φωνή.) Θ' αναπαυτούμε.

(Ο Τελιέγκιν -ο ξεπεσμένος κτηματίας- παίζει σιγανά κιθάρα)

ΣΟΝΙΑ: Θ' αναπαυτούμε! Θ' ακούμε τους αγγέλους. Θα δούμε όλο τον ουρανό φωτισμένο με αστέρια σαν διαμάντια. Θα δούμε πως όλη μας η κακία εδώ κάτω στη γη, όλα μας τα πάθη, όλοι μας οι πόνοι, θ' αφανιστούνε μέσα στο έλεος που θα πλημμυρίσει όλο τον κόσμο. Και η ζωή μας θα γίνει ήρεμη, τρυφερή, γλυκιά σαν χάδι... Πιστεύω!...  Πιστεύω!... (Σκουπίζει τα δάκρυά της με το μαντίλι της.) Φτωχέ μου, θείε Βάνια, κλαις... (Μες απ' τα δάκρυά της.) Δε γνώρισες στη ζωή σου χαρές. Όμως περίμενε, θείε Βάνια, περίμενε... Θ' αναπαυτούμε. (Τον αγκαλιάζει.) Θ' αναπαυτούμε!...

(Ο Τελιέγκιν παίζει σιγανά. Η Μάρια Βασίλιεβνα γράφει σημειώσεις στο περιθώριο του βιβλίου της. Η Μαρίνα πλέκει κάλτσες.)

ΣΟΝΙΑ: Θ' αναπαυτούμε!

ΑΥΛΑΙΑ

........................
Αυτή η σκηνή στο φινάλε του 'Θείου Βάνια' δεν φεύγει ποτέ από το μυαλό μου. Και από μόνη της είναι συγκλονιστική. Εννοώ και μόνο να τη διαβάζει κανείς στο κείμενο του Τσέχοφ... Πολύ περισσότερο βέβαια όταν έχει δει την παράσταση και θυμάται τη Σόνια και τον Θείο Βάνια.