ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ…

Κάπου διάβαζα για τους δρόμους του μυαλού, αλλά δεν στάθηκα και πολύ για να καταλάβω το νόημα της πρότασης. Μου άρεσε όμως η έκφραση. Οι δρόμοι του μυαλού, τους οποίους ανοίγουμε είτε με τη φαντασία μας, είτε με τον πόθο μας είτε ακόμα και με την δειλία μας. Τουλάχιστον αυτό μπορώ να το επικαλεστώ για μένα, για τους δρόμους τους δικού μου μυαλού. Δεν μιλώ για τίποτε λεωφόρους, αλλά για δρομάκια, που νομίζω ότι μπορώ να κρύβομαι ή να χάνομαι και πολλές φορές ν’ απολαμβάνω τη μοναξιά και την αξία μιας διαδρομής. Είναι ακόμη και η όρεξη που έρχεται ν’ ανοίγω δρόμους καινούργιους. Κόλλησα σ’ αυτό. Κι από εκεί ορμώμενος έλεγα πάντα:

«Και τώρα πάρε δρόμο…»                                      

Ήταν πάντα για μένα μια έξοδος δραματική, σαν να ήμουν κάποιος θεατρίνος που έπαιζε τον ρόλο του κάπως υπερβολικά.

Και τώρα που γράφω, σταματώ κάθε φορά που γράφω μια νέα λέξη και κοιτάζω το ταβάνι, λες και παλεύω να θυμηθώ όλες εκείνες τις εξόδους που τις έκανα βιαστικά, ίσως για να μη με δουν, να μην καταλάβουν ότι είχα πάει κι εγώ εκεί!!!! Κι έτσι όπως περνούν τα χρόνια, σκέφτομαι να τα γράφω όλα, να τα περάσω στον ατομικό μου φάκελο. Όταν έρθει κάποια στιγμή το πλήρωμα του χρόνου, θα τον ανοίξει ο μελλοντικός γραμματολόγος και θα βαθμολογήσει τους δρόμους του μυαλού μου.

Καθώς ξαναδιαβάζω τις λέξεις που έγραψα εδώ, έχω το άσχημο προαίσθημα πως κάτι δεν πάει καλά. Κι αυτό έχει σχέση με τα γράμματα και τις λέξεις που τις βλέπω σαν οδόσημα, που με βάζουν σε περισσότερες σκέψεις.

Αν γράφω για την Σόνια ή τον Πορφύρη, είναι γιατί θέλω να τους ξεφορτωθώ και τους δυο. Ωστόσο λέω πως εάν δεν υπήρχε μέσα μας η δίψα για μια δευτέρου βαθμού ζωή, θα μου ήσαν αδιάφοροι και οι δυο ήρωές μου. Αλλά φτιάχνω μια ηρωίδα για να μπω στην ιδιωτική της ζωή, όχι βέβαια από αδιακρισία, για να μάθω τα μυστικά της, αλλά γιατί ζητώ να ξεφύγω από τον κλοιό του εαυτού μου. 

Αναζητώ τη Σόνια, αλλά ταυτίζομαι με τον Πορφύρη. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι, γράφοντας, είναι σα να κάνω κουτσομπολιό σε βάρος φανταστικού προσώπου κι αυτό μάλλον δεν είναι καλό ούτε σωστό. Όμως νοείται σε βάρος φυσικού προσώπου κι εδώ είναι που αρχίζει να θολώνεται το κρύσταλλο του ενδιαφέροντός μου όταν το ανάγνωσμά μου είναι αυτοβιογραφικό.

Κι αυτή που μάλλον δεν θέλει να καταλάβει ότι είναι η ηρωίδα, εξανίσταται με τα ονόματα!!!

«Άκου Σόνια τι όνομα κι αυτό!! Λες και είναι καμιά Ουκρανέζα ρωσόφιλη... τς... τς... τς... Τουλάχιστον να την έλεγες Νεφέλη, Ίρις...»

«Και ποιος σου είπε ότι γράφω το αληθινό της όνομα;;;»

«Με έχεις μπερδέψει… Μόλις διάβασα κάτι για κάποιον Πορφύρη που σκεπτόταν την Σόνια και κάτι τέτοια…»

«Και λοιπόν;;»

«Ποιός είναι αυτός ο Πορφύρης - είναι κανένας μυθοπλάστης που κοπανάει τσίπουρα όλη την ώρα;;;»

«Μα δεν γράφω ότι ο Πορφύρης κοπανάει τσίπουρα…»

Άντε τώρα να της εξηγήσω ότι χρειάζομαι πρότυπα και δεν περιφρονώ την πραγματικότητα, όπως κάνουν κάποιοι που την μεταπλάθουν και γράφουν ελεύθερα κι ασύνειδα. Εγώ χρειάζομαι τα πρότυπα, όπως ο ζωγράφος τα μοντέλα του. Δεν θα της πω ποτέ ότι αυτή είναι η Σόνια κι εγώ ότι είμαι ο Πορφύρης… Αλλά, να που τώρα της αποκαλύπτομαι γιατί απλούστατα θέλω να υποστώ τις συνέπειες, να ζήσω εντατικά, στο ελάχιστο μόριο του χρόνου, αυτό ακριβώς που θα χρειαζόταν δέκα ολόκληρες ζωές, συζητήσεις ατελείωτες, επαφές, και περίπατοι σ’ έρημα δρομάκια για να το αποκτήσω.

Αναρωτιέμαι αν θα κολακευτεί με όσα της γράφω!! Ή θα νιώσει εκτεθειμένη που την βγάζω στη μπερλίνα κι έχει την αίσθηση ότι την βλέπει όλο το διαδίκτυο;;; Πάντως, μη μου πείτε ότι δεν είναι μια πράξη αποφασιστική, μια εκδήλωση τόσο δημόσια;;; Μπορεί να φαίνεται επικίνδυνη, απατηλή, τολμηρή, αλλά δεν παύει να είναι μια πρωτότυπη ιδέα!! Ίσως έτσι προκαλέσω και το γέλιο της, που όταν το βλέπω στις φωτογραφίες της μ’ αλαφιάζει και νιώθω μια ιδιαίτερη ένταση. Αλλά το θέμα τούτο τελικά φαίνεται πολύ ευρύτερο από τις αξιώσεις και την έκταση μιας πεζογραφικής ανάπλασης. Είναι η φαντασία που φουντώνει, οι παρορμήσεις που είναι ισχυρές όταν διαβάζω τα σχόλιά της, όταν ακούω τη φωνή της και για να σωθώ αρχίζω να γράφω με την απαραίτητη ελλειπτικότητα ώστε να μην εκτεθώ στα μάτια του κόσμου αν και όπως έχω πει λίγο μ’ ενδιαφέρει ο κόσμος.

Κλείνοντας το σημερινό κεφάλαιο του ημερολογίου πρέπει να σας πω ότι είναι άκρως γοητευτική και μια τέτοια γυναίκα θα μπορούσε να συγκινήσει τον καθένα. Κάποια στιγμή θα συνεχίσω γιατί δεν είμαι χορτάτος. Και οι δρόμοι μου δεν μοιάζουν εξαντλημένοι.