Η ΡΟΥΤΙΝΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΣΥΝΑΦΗΣ ΡΑΣΤΩΝΗ…

Ο σκύλος μου ήσυχα ανασαίνει με τα μάτια κλειστά, ακουμπισμένος στην καρέκλα που κάθομαι. Σαν μακρόσυρτο μοιάζει τούτο το χειμωνιάτικο παγωμένο βράδυ. Η ατμόσφαιρα όμως είναι πνιγμένη από τις φωνές και τις εθνικιστικές κορόνες, από τις πατριωτικές ιαχές των  πολιτικών που εκμεταλλεύονται τις ελπίδες μας και τη λαϊκή ευπιστία, που έχουν  υπογράψει συναλλαγματικές υποσχέσεων δίχως αντίκρισμα. Δεν ξέρω κατά πόσο η πολιτική παραπλάνηση διαφέρει από την κοινή απάτη. Αλλά θέλω να ηρεμήσω. Δεν αντέχω αυτή την αθέμιτη αξίωση των κυβερνώντων να εκβιάζουν τον πατριωτικό συναισθηματισμό μας.

Η νύχτα ίσως απαλύνει την αγριότητα αυτή και ίσως εξυγιάνει την ατμόσφαιρα. Και η οι στιγμές τούτες είναι απλώς οι στιγμές της ζωής του καθένα μας που τις επενδύει με ό,τι γουστάρει. Και δεν πιστεύω ότι είναι στιγμές επικές. Μια καθημερινότητα είναι… Η ρουτίνα μας και η συναφής ραστώνη, μέσα στην οποία όμως αναπτύσσονται τα νοσηρά συμπτώματα και οι αρρωστημένες εκδοχές του νεοέλληνα παλικαρά, που έχει μονίμως λυμένο το ζωνάρι… Και οι ανόητοι κυβερνώντες έχουν την ανόητη πεποίθηση ότι με τον εκβιασμό των συλλαλητηρίων θα κερδίσουν αυτά που ζητούν στα διπλωματικά σαλόνια της Ευρώπης!!!

Αλλά εγώ αφήνω αυτές τις άχαρες σκέψεις και προσπαθώ να συγκρατήσω το ζεστό χαμόγελό της Σόνιας, που συνδυάζει την απλότητα και το βάθος. Πότε την σκέφτομαι γραφική και πότε εγκάρδια, αλλά τελικά είναι ένας συνδυασμός από διάφορα χαρακτηριστικά. Σα να μου έχει γίνει ψύχωση. Κι όταν την σκέφτομαι, τα μάτια μου αναπαύονται στο πρόσωπό της και τα χέρια μου νιώθω να πλένονται στους καταρράχτες των μαλλιών της. Και ξάφνου αλλάζει η εποχή και η νύχτα γίνεται μέρα. Όλα αλλάζουν εντός μου.

Αφήνω για λίγο το γράψιμο και βγαίνω στη βεράντα. Αισθάνομαι παγωμένο τον βραδινό αέρα να έρχεται από τον Υμηττό να με περονιάζει και η νυχτιά σα να βαραίνει, να σέρνει το μανδύα της με μια ψυχρή και ασυγκίνητη χάρη. Η σόμπα μέσα στο σπίτι δεν είναι ικανή να ζεστάνει το χώρο. Κάθομαι και ανακεφαλαιώνω μέσα μου τις κουβέντες που ανταλλάξαμε και συλλογίζομαι τη ματαιότητα μιας σχέσης που προβάλλει απατηλά το φάσμα της στην αναντικατάστατη πλάνη της ζωής.