·
Στον Χάνο,
το ψαράκι
Τι είναι εκείνο που θα κάνει τον σημερινό άνθρωπο να νιώθει
λιγότερο μετέωρος και λιγότερο ταπεινωμένος, μέσα σ’ έναν κόσμο που είναι τόσο
αινιγματικός όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία;;; Διαβάζω τα νέα στο διαδίκτυο και
δεν ξέρω πώς να τοποθετηθώ!!!! Πήγα να πληρώσω στην τράπεζα το λογαριασμό της
ΔΕΗ και όταν μου είπε ότι κρατάνε για κάθε λογαριασμό 1,20 ευρώ, λέω στην
υπάλληλο «όχι ευχαριστώ, θα πάω στην ίδια τη ΔΕΗ…», κι έφυγα νευριασμένος.
Έκοψα τη σύνδεση του κινητού μου και πλέον λειτουργεί με τηλεκάρτα. Αγοράζω δυο
φορές τηλεκάρτα και μετά από δυο τρεις μέρες είδα ότι το υπόλοιπό μου είναι
κάτω από ένα ευρώ. Τι διάολο; Τόσο γρήγορα τελειώνει, αναρωτήθηκα. Πήγα, ρώτησα
και μου είπαν ότι μόλις αγοράσω μια τηλεκάρτα με δέκα ευρώ, τα δυόμισι πάνε
στην εταιρία και… Και τ’ άλλα εφτάμισι ευρώ πού πάνε;;; «Καλά, καλά», είπα και
χωρίς να περιμένω απάντηση, έφυγα. Τελικά μας αρμέγουν όλοι.
Όταν γύρισα σπίτι, ο Πορφύρης με περίμενε στην είσοδο,
ακουμπισμένος στο πλάι της εισόδου, καπνίζοντας. Ανεβήκαμε στο διαμέρισμα κι
έφτιαξα καφέδες. Δεν θεώρησα καλό να του μεταφέρω τον εκνευρισμό μου. Αλλά
αυτός ήταν ήδη βιδωμένος με άλλα…
«Άει σιχτίρ, όχι λόγια!!! Από
λόγια έχουμε χορτάσει…»
Εννοείται ότι αναφερόταν στην πολιτική και τους πολιτικούς. Ποιος βρίσκει
άκρη σήμερα;;;
Ο Πορφύρης οργισμένος, δεν λέει να ηρεμήσει. Βρίζει συνεχώς θεούς και δαίμονες, κυβερνήσεις και πολιτικούς, δημοσιογράφους και πρωθυπουργούς.
«Τίποτα ενθαρρυντικό δεν ακούω αυτό τον καιρό. Λόγια, μονάχα
λόγια, αναστάτωση, ασυναρτησία, ακατανοησία, γκρεμίσματα…»
«Ναι, ναι…», τον διακόπτω. «Είδες; Έπεσε και το γεφύρι της
Πλάκας, στα Τζουμέρκα…»
«Πραγματικά λυπήθηκα κι εγώ. Για σκέψου πόσα ηπειρωτάκια το
διάβαιναν τα παλιά χρόνια για να κερδίσουν πόντους στη ζωή τους. Για το
σχολείο, για την ξενιτιά, για την ελευθερία…»
Ο Πορφύρης είναι σε γενική υπερδιέγερση, τα δυο τελευταία
χρόνια, με τις πολιτικές εξελίξεις. Νεύρα τσακισμένα, απόρριψη των πάντων.
Είναι κι εκείνη η ιστορία με την Σόνια που δεν δείχνει ότι την έχει βγάλει από
την ημερήσια διάταξη.
Ήρθε να μου μιλήσει για τις υποχρεώσεις του στην Εφορία κι
αν είχα να τον δανείσω γιατί η τράπεζα τον είχε μουρλάνει τους τελευταίους
μήνες. Εκείνο το ηλίθιο δάνειο δεν μπορεί να το ξεπληρώσει κι έχει πολλές δόσεις απλήρωτες. Μα μήπως κι
εμένα μου περισσεύουν.
«Θα σου δώσω ακριβώς για να πληρώσεις μια δόση… Να ηρεμήσεις. Και, πού είσαι; Δεν τα θέλω πίσω…»
«Σ’ ευχαριστώ. Οι πούστηδες δεν μ’ αφήνουν σε ησυχία. Έχουν
αναθέσει σε κάποιο γραφείο και μου τηλεφωνούν σε απίθανες ώρες… Δεν ξέρω τι να
κάνω…»
«Τίποτα να μην κάνεις. Απλώς θα πρέπει να δεις τα πράγματα
με ψυχραιμία. Να σε σκοτώσουν μπορούν;;; Δεν μπορούν…»
Δεν είπαμε τίποτε άλλο. Του έδωσα τα λεφτά κι έφυγε για να
πληρώσει τη δόση στην τράπεζα και να πάψει να την σκέφτεται για τον επόμενο
μήνα. Είμαι βέβαιος ότι μόλις περάσει ο μήνας πάλι θα τρέμει το φυλλοκάρδι του.
Ο δυστυχής από τότε που απολύθηκε από τη δουλειά ένιωθε το βρόχο να του σφίγγει
τον λαιμό. Ήταν κι από πάνω η σχέση με την Σόνια που χάθηκε, κι έτσι μπήκε για
τα καλά στα χωράφια της απελπισίας.
Αχ, αυτή η Σόνια!!! Πώς να του πω ότι την σκέφτομαι κι εγώ;; Ή μάλλον δεν θα του πω τίποτε. Αυτό έλειπε τώρα να τα χαλάσουμε για τη Σόνια!!! Όμως με απασχολεί και τώρα ακόμη η εξαφάνισή της. Από μακριά είναι δύσκολο να καταλάβω. Δεν την ζούσα καθημερινά για να μπορώ να κρίνω. Αυτό που ξέρω είναι ότι από τότε που έχασε τον πατέρα της όλα της πάνε στραβά. Σα να βρέθηκε ξαφνικά σ’ ένα σταυροδρόμι κι έπρεπε να διαλέξει ποιο δρόμο έπρεπε ν’ ακολουθήσει. Αλλά, όπως μου έλεγε κι ο Πορφύρης , η οικονομική στενότητα την βασάνιζε πάρα πολύ. Άλλωστε τα νεανικά της χρόνια τα πέρασε με πρωτόγνωρη για άλλα παιδιά της ηλικίας της άνεση. Και καλές σπουδές στο εξωτερικό…
Τελικά, με βασανίζει κι εμένα η Σόνια… Τι θέλω κι εγώ τώρα; Ψάχνω
για συγκινήσεις κι ερωτικούς κραδασμούς;;;
No comments:
Post a Comment