Αγέλαστη φεύγει
και τούτη η μέρα. Ένας ουρανός μουρτζούφλης, δεν θέλησε ν’ ανοίξει και να δει
περισσότερο φως η γη μας. Βροχή παντού. Έτσι χάθηκαν τα σχέδια των παιδιών να
στείλουν στους αιθέρες τα όνειρά τους με τους χαρταετούς. Ο ήλιος σήμερα κρύφτηκε για τα καλά. Αλλά πού
θα πάει;;; Ξέρουμε πολύ καλά ότι στην άκρη κάθε νύχτας και κάθε μαύρης μέρας
καιροφυλακτεί ένας ήλιος!!!
Μια μέρα ήταν κι
αυτή. Κι έμοιαζε σαν τις άλλες. Μονάχα τα νηστίσιμα που βρίσκονταν απλωμένα στο
τραπέζι μαρτυρούσαν πως κάτι πάει ν’ αλλάξει στην καθημερινότητά μας. Χταπόδια,
καλαμάρια, ταραμάδες και χαλβάδες, τουρσιά, λαγάνες κι ό,τι άλλο σκαρφίζεται η
ανθρώπινη αδηφαγία.
Κάποιοι από μας,
κολλημένοι στις συνήθειές μας, τρωγόμαστε με τα νύχια μας, ματαιοπονούμε, και
υποφέρουμε. Αλλά και τραγουδάμε γιατί αυτό θα πει ότι ζούμε και ότι δεν θέλουμε
να υποφέρουμε. Άλλοι ως άτομα κι άλλοι ως ομάδες. Κάπου όμως συναντιόμαστε κι
ανακαλύπτουμε τις μυστικές πλευρές που μας ενώνουν. Πότε οι πολιτικές κρίσεις
πότε η Τέχνη. Εκείνο που μας ενώνει είναι το γεγονός ότι μαζί επισημαίνουμε τον
κίνδυνο της ρητορείας, κάθε ρητορείας, είτε απλοϊκής είτε ύποπτης, και την
αποδοκιμάζουμε με αγανάκτηση ως μια ηθική διάψευση. Φεύγει λοιπόν και τούτη η
μέρα και από αύριο ξανά στο μαγγανοπήγαδο…
Ωστόσο, κάποιοι
ποντάρουν στην αισθηματολογία κι αυτό παραπέμπει ευθέως στο γεγονός ότι παίζουν
την κωμωδία της σοβαρότητας. Είναι οι νεκροθάφτες των ελπίδων μας. Ο ερασιτεχνισμός
με τον οποίο πολιτεύονται είναι φανερό ότι δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε η
κρίση να συνεχίζεται επ’ αόριστον και να μην υπάρχει η προοπτική σωτηρίας στον
ορίζοντα.
No comments:
Post a Comment