ΠΕΡΙ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑΣ Ο ΛΟΓΟΣ!!!!

«Δεν απορρίπτω τον Θεό –λέει ο Ιβάν Καραμάζοφ,– τον κόσμο που έπλασε απορρίπτω». Και στο ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ έχουμε τούτη τη στιγμή του Ρασκόλνικοφ με τη Σόνια:

 « - Όχι! Όχι! Δε μπορεί. Όχι!» Φώναξε δυνατά σαν απελπισμένη η Σόνια, λες και την πλήγωσαν ξαφνικά μ’ ένα μαχαίρι.

« - Ο Θεός, ο Θεός δε θ’ αφήσει ποτέ να γίνει ένα τόσο φριχτό πράμα!...»

« - Άλλους αφήνει ωστόσο…»

« - Όχι, όχι! Θα την προστατέψει ο Θεός!..» έλεγε και ξανάλεγε σα να μην ήξερε πια τι της γίνεται.

« - Μα μπορεί να μην υπάρχει καθόλου Θεός», αποκρίθηκε με κάποια μάλιστα χαιρεκακία ο Ρασκόλνικοφ, γέλασε και την κοίταξε…. [Μετάφραση Αθηνάς Σαραντίδη]

Στην αρχή της σταδιοδρομίας του, ο Ντοστογιέφσκι, όταν βρισκόταν εξόριστος στη Σιβηρία, είχε γράψει ένα γράμμα σε μια γυναίκα με τα εξής:

«Πρέπει να πω πως είμαι παιδί του αιώνα, παιδί της απιστίας και της αμφιβολίας, και το πιθανότερο, ή κάλλιο το βέβαιο, είναι πως θα μείνω έτσι έως το τέλος».

Τι ήταν εκείνο που είχε σπείρει τον σπόρο της αμφιβολίας στη συνείδηση του Ντοστογιέφσκι; Πού να ξέρω!!! Πάντως δεν είχε καμιά σχέση με τους ψυχρούς σκεπτικιστές του Διαφωτισμού. Ίσως η δική μας εποχή να τον αναγνωρίζει, διότι είμαστε ένας κόσμος σε αναζήτηση μιας νέας μεταφυσικής. Τα πάντα, χωρίς θεότητα. Μονάχα που ψαχουλεύουμε τον μικρόκοσμο και τον μακρόκοσμο και γελάμε προκλητικά, τάχατες ανέμελα πως τα ξέρουμε όλα. Ωστόσο νιώθω ότι είμαστε σε αδιέξοδο…