«ΑΛΙΜΟΝΟ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΗΡΩΕΣ…»!!!!

Μέσα σ’ αυτό τον πανζουρλισμό από συνθήματα, φωνές, αλαλαγμούς, βρισιές, ανάμεσα σε όλε αυτές τις αλληλοσυγκρουόμενες και υποτιθέμενες πραγματικότητες των διαφόρων κομματικών σχηματισμών, βρίσκεται ένας κόσμος αθώος [;;;;], καλοπροαίρετος [;;;;], ταλαιπωρημένος, που δέρνεται από εδώ κι από εκεί, που σε όποια πλευρά του καραβιού κι αν τρέξει, το βλέπει να μπατάρει, και που τελικά, από το πολύ πηγαινέλα, κυριεύεται από ναυτία. Αλλά  η ναυτία δεν είναι λύση μήτε στάση. Είναι και κακή προϋπόθεση για ένα νέο ξεκίνημα.

Είναι αλήθεια ότι έχουμε φτάσει ως χώρα σε κρίσιμη καμπή. Για πόσο καιρό θα μένουμε στην λιτότητα; Όχι γιατί κάποτε γευτήκαμε τον ευδαιμονισμό, αλλά για τον απλούστατο λόγο ότι η λιτότητα έχει περίεργα συμπτώματα, παρακρούσεις, κατάθλιψη, θανάτους κι ό,τι άλλο μπορεί να βάλει το μυαλό του ανθρώπου.

Το τρομερό είναι ότι έχουν φτηνύνει τα συνθήματα, οι άνθρωποι δεν συνετίζονται και χρειάζεται μεγάλη επαγρύπνηση για να μην υποστεί αύριο ο κόσμος νέα ηθική κατάρρευση. Είναι βέβαια αδιανόητο ένας πολιτικός αρχηγός που διεκδικεί να κυβερνήσει τη χώρα να κραυγάζει ότι θα «πηδήξει» τους πολιτικούς αντιπάλους του και δεν κουνιέται… φύλλο!!!!

Βέβαια κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να διαθέτει ηρωική ιδιοσυγκρασία. Καταλαβαίνω απόλυτα τον Μπέρτολτ Μπρεχτ όταν λέει: «Αλίμονο στη χώρα που χρειάζεται ήρωες»!!!! Γιατί απλούστατα αυτό δείχνει πως πρόκειται για χώρα με ανθυγιεινή κοινωνία.