Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΜΙΑΣ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο για τους πολίτες να κάνουν επιμερισμό των ευθυνών για την κρίση που σήμερα μαστίζει την χώρα μας. Κανείς δεν μπορεί ν’ αρνηθεί ότι βρεθήκαμε σχεδόν ανοχύρωτοι στην θύελλα της οικονομικής κρίσης που ενέσκηψε σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Κανείς δεν αρνείται ότι η κυβερνητική πρακτική των τελευταίων δεκαετιών δεν μπόρεσε να καθαρίσει τη χώρα από την διαφθορά, για την οποία όμως υπάρχουν πολλοί φταίχτες.

Το ζήτημα είναι ότι όπως αλλού στην Ευρώπη, έτσι κι εδώ έγινε σεισμός. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι: καταφέραμε να δούμε γιατί το κτίσμα δεν άντεξε και πώς θ’ αντέξει στο μέλλον σε παρόμοια ανεξέλεγκτη επιβουλή. Μετά από ένα σεισμό και μια τρομακτική καταστροφή οι συνετές χώρες προσπαθούν να φτιάξουν οικοδομήματα αντισεισμικά. Αυτή είναι η μόνη και πραγματική ευθύνη που θα πρέπει να βαρύνει τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου.

Ωστόσο, έχει τεράστια σημασία να έχουν προηγουμένως εντοπίσει τα προβλήματα και τις ευθύνες, διότι το αίτημα των νέων ανθρώπων που ήδη σέρνουν τα τραγικά τους βήματα στα ερείπια της καταστροφής, επάνω στα λογής-λογής γκρεμίσματα, θα είναι ένα αγωνιώδες αίτημα αλλαγής. Οπότε, ποιο θα είναι το περιεχόμενο αυτής της αλλαγής και ποιος φορέας θα είναι εκείνος που θα το υλοποιήσει ή ποιος θα είναι ο ηγέτης που θα δείξει τον δρόμο.

Είναι βέβαιο ότι μέχρι στιγμής δυσπιστία και πίκρα θα υψούνται φραγμοί μπρος στις νέες γενιές προς όλες τις πολιτικές και σε όλα τα συνθήματα που γαλβάνισαν εμάς τους παλιότερους μέσα στον τραγικό χαλασμό των έργων μας νέους!!! Αυτό που βλέπω είναι ότι ο οδηγός της νέας εποχής θα έχει το συναίσθημα της ευθύνης βαρύτερο.

Αυτό είναι εκείνο που με υποχρεώνει να βλέπω την προσπάθεια του Γιώργου Παπανδρέου σε επίπεδο υψηλότερο από κάθε μαζική πρωτοβουλία. Κι εδώ θέλω να επισημάνω ότι η απόσταση από την ατομική πεποίθηση έως την κοινωνική συνείδηση θα απαιτήσει ένα διάστημα ιδεολογικών αποκρυσταλλώσεων, μάλλον μικρό, ενώ σε τούτο το μεταξύ η πολιτική θα είναι καταδικασμένη σε μονολογικές προσπάθειες, που θα είναι ικανές να προσπορίσουν οπαδούς αλλά χωρίς την ακτινοβολία εκείνη που προσδίδει στην πολιτική μια συνειδητή φιλοσοφία αφομοιωμένη από την μεγάλη μάζα, διψασμένη να δει απηχούμενες τις εσωτερικές πεποιθήσεις της σε μορφές, που ενώ δεν κάνουν τίποτε περισσότερο παρά να χαρίζουν ευγλωττότερες και πλαστικότερες εκφράσεις σε καθιερωμένα ψυχικά σχήματα, ωστόσο βοηθούν με τον δικό τους τρόπο για να γίνουν οι εκφράσεις και τα σχήματα εντυπωτικότερα και πειστικότερα.

Θα δεχτώ ότι βρισκόμαστε μέσα στη δίνη μιας μεταβατικής εποχής, χωρίς να είμαστε ακόμη απόλυτα πεπεισμένοι γι’ αυτή την μεταβατικότητα. Διατηρώ τις ψευδαισθήσεις που έχουν όλοι όσοι δεν είναι διατεθειμένοι να θεωρήσουν πως κάτι που παρήκμασε δεν μπορεί να έχει άλλη απόληξη παρά το θανάσιμο τέρμα. Την παρακμή την πιστεύουν απλώς ως παροδική νοσηρότητα και προσδοκούν μιαν αναγέννηση, μιαν εξυγίανση που θα είναι ικανή να ξαναδώσει στους ιστούς χυμώδη σφριγηλότητα για ν’ αντισταθεί στη φθορά.

Δεν μπορώ να δεχτώ τον πολιτικό μακαρθισμό που σαρώνει τα τελευταία χρόνια τη χώρα και την πολεμική που ασκείται μεθοδικά στην οικογένεια Παπανδρέου. Θα ήταν, το λιγότερο, προσβολή κατά της νοημοσύνης του λαού μας ιδιαίτερα, αν αναγνωρίζαμε ως φυσικούς κηδεμόνες της πολιτικής και ηθικής αγωγής του, αλλά και της ευφυΐας του, τους κήνσορες των μέσων μαζικής ενημέρωσης που καταδαπανώνται στο αχάριστο έργο του διασυρμού και της κατασυκοφάντησης παντός ό,τι δεν εμπίπτει στην περιοχή του ιδεώδους που αυτοί προβάλλουν ή δεν συμβαίνει να προσαρμόζεται στην αισθητική ή πολιτική αλφαβήτα τους. Και είναι αφελές ή και υπερφίαλο να αναγνωρίζουν στον εαυτό τους δύναμη ρυθμιστή της δημόσιας και εθνικής ζωής. Παρατηρώ ότι στην περίπτωση του Γιώργου Παπανδρέου, οι κήνσορες επιμένουν να μονοπωλούν υπέρ εαυτών την αξιολόγηση της πολιτικής πρακτικής του και φυσικά πιστεύουν ότι έχουν την αυτάρεσκη ψευδαίσθηση του αλάθητου και του ηθικώς αδιάβλητου. Είναι φανερό ότι ακόμη υπάρχουν τα πείσματα, οι εμπάθειες αλλά και οι βαθιές οι ρίζες της αυταπάτης περί του ρόλου των ως πολιτικών καθοδηγητών.

Με λύπη πάντως διαπιστώνω ότι η κοινή γνώμη συχνά παρασύρεται από δημαγωγούς και λαϊκιστές και κατόπιν είναι υποχρεωμένη να πληρώνει για τα λάθη της. Είναι χρήσιμος ο ρόλος των οδηγών που αναλαμβάνουν το δύσκολο έργο να ξεδιαλύνουν για χάρη της κοινής γνώμης όσα εκείνη, αφοσιωμένη σε άλλα έργα της καθημερινής βιοπάλης, αμελεί. Γι’ αυτό οι οδηγοί πρέπει να έχουν καθαρή καρδιά και ψυχή αλλά καθαρές πολιτικές θέσεις και βαθύτατη πίστη στη δημοκρατία. Ειδικά αυτό το τελευταίο είναι που λίγο φαίνεται ν’ απασχολεί σχεδόν το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Είναι όμως αυτό στο οποίο επικεντρώνει την πολιτική του ο Γιώργος Παπανδρέου, δηλαδή αγώνας για την εμβάθυνση των θεσμών της δημοκρατίας, πράγμα που σημαίνει ότι ο πολίτης πρέπει να γίνει δυνατός και ν’ αποφασίζει ο ίδιος πραγματικά για τις τύχες του.

Θα έχετε προσέξει ότι στην  πολιτική μας ζωή έχει επικρατήσει το ρητορικό ταμ-ταμ του ΣΥΡΙΖΑ που κατορθώνει να ναρκώνει τις νοητικές ικανότητες, επιβάλλοντας τη μεθυσφαλή λογική των δερβίση των λέξεων. Και φυσικά είναι τρομακτικός κίνδυνος για τον λαό και την αγωγή του αυτός ο εθισμός στη λεξιμαγεία. Στην πολιτική ο έρως των λέξεων καταλήγει συχνότατα στο συσκοτισμό των προβλημάτων και στην εξαπάτηση του λαού. Λέει ο Τσίπρας: Τήρηση της νομιμότητας παντού, κράτος δικαίου παντού, το πάρτι τελείωσε! σαρωτικές αλλαγές στη δημόσια διοίκηση, μετασχηματισμός του κράτους, ρήξη με τη διαφθορά και τη διαπλοκή, κατάργηση της μνημονιακής νομοθεσίας, θα τα αλλάξουμε όλα!!!!!!

Η τακτική του Τσίπρα, που μιλάει ακαταπαύστως για την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ του Έλληνα, είναι ένας από τους όχι μικρούς κινδύνους που αντιπροσωπεύει στην πολιτική ζωή ενός τόπου ο λογόφιλος στόμφος, που υποτάσσει ενίοτε την πολιτική σκέψη και την πολιτική δράση σε φραστικά σχήματα που έχουν κάποτε χρησιμοποιηθεί για να υπηρετήσουν το λογόφιλο πάθος. Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ’ όσο θέλει ο Τσίπρας να τα παρουσιάζει . Ο ίδιος έχει γίνει δέσμιος μερικών λέξεων και μερικών φραστικών τύπων που έτυχε να μεταχειριστεί σε ώρες πολιτικής μάχης και που εμέθυσαν και τον ρήτορα και το ακροατήριό του.

Εξάλλου, το γεγονός ότι γράφεται και στον ελληνικό αλλά και στον ευρωπαϊκό τύπο πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει λειάνει τον πολιτικό του λόγο, σημαίνει απλώς ότι έχει μπει σε τροχιά συναλλαγής με το κατεστημένο για μικροκομματικούς λόγους. Η ειδοποιός διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ο Γιώργος Παπανδρέου μιλάει για απελευθέρωση της δημοκρατίας μας, των πολιτειακών θεσμών μας, από τον πελατειακό και μοιραίο εναγκαλισμό από ισχυρά συμφέροντα και δουλείες. Οι αρχές της διαφάνειας, της αξιοκρατίας, της διαβούλευσης, της άμεσης συμμετοχικής δημοκρατίας, της αποκεντρωμένης και αποτελεσματικής διοίκησης. Κι αυτά φυσικά δεν τα λέει τώρα. Πάντοτε τα έλεγε και γι’ αυτό κάποια στιγμή στριμώχτηκε από τον πόλεμο που του ασκήθηκε εκ μέρους των ισχυρών επιχειρηματικών συμφερόντων που ενέπλεξαν στα δίχτυα τους βουλευτές που ήσαν έτοιμοι να υποχωρήσουν με μόνη έγνοια την προσωπική πολιτική επικράτησή τους. Εάν όλοι ήταν συσπειρωμένοι γύρω από τον τότε πρωθυπουργό, τον Παπανδρέου, οι εξελίξεις ίσως είχαν διαφορετική τροπή για την χώρα μας και θα ήταν ευκολότερη ίσως η αντιμετώπιση της σκληρής πολιτικής τακτικής των Ευρωπαίων.

Ο Γιώργος Παπανδρέου καλώς ή κακώς είχε πάντοτε το θάρρος της γνώμης, όσο κι αν αυτή πονούσε τους άλλους. Ήξερε καλύτερα από τον καθένα ότι η υπεκφυγή της αοριστολόγου γενικότητας δημιουργεί τη νοσηρότητα και το κλίμα της αμφιβολίας που ευνοεί τους ρυπαρούς καιροσκόπους. Αυτός ο καιροσκοπισμός είναι και ο αχρειότερος, μιας κι έχει γιγαντωθεί μέσα στα θερμοκήπια της παραπολιτικής ζωής του τόπου. Όταν μιλούσε για «συμμετοχική δημοκρατία», τον λοιδορούσαν. Κι όμως, στην εποχή μας αυτό είναι το ζητούμενο: Να πάρει στα χέρια του ο πολίτης το τιμόνι.