Καθώς έγραφα μερικές κουβέντες για το κίτρινο χρώμα, το μυαλό μου ήταν αλλού. Ακούω τη βροχή και τον άνεμο που ξετινάζει τις τέντες στις βεράντες των πολυκατοικιών, αλλά και την Φαραντούρη να τραγουδάει το «Τρένο φεύγει στις οκτώ…»
Μνήμες ανάκατες μπλέκονται και παλεύουν να βγουν μπροστά να με κυριέψουν, να με βγάλουν από την βολή μου, εδώ στη σοφίτα μου και να με στείλουν σε άλλους χρόνους, σε άλλες εποχές, όταν ακόμη με κυνηγούσε η αγωνία για το αύριο, και χανόμουν στις φαντασιώσεις ενός κόσμου που τον έφτιαχνα όπως θα ήθελα να είναι. Και νιώθω μια στεναχώρια να με κυριεύει.
Θέλω να κακίσω το θράσος της εποχής μας, και την ασυδοσία των παλιανθρώπων, αλλά δυστυχώς ο θερμοκαυτήρας που κρατώ περιοδεύει στο κενό και δεν υπάρχει περίπτωση να κάψω κάποιον. Όλοι βρίσκονται στο προσκήνιο κι έχουν το νου τους για τις κινήσεις μας. Δεν μπορούμε πια να κρυφτούμε και να ξεφύγουμε. Μόνο να σκεφτόμαστε και να τραγουδάμε. Να σκεφτόμαστε αλλά αυτή είναι και η δυστυχία μας. Η σκέψη είναι δύναμη αλλά τις περισσότερες φορές καταντά αδυναμία.
No comments:
Post a Comment