«Υπομονή!!! 3+1 έμειναν μέχρι την ...κηδεία!!!!»

Μουντός ο καιρός, αλλά κάπως γλυκός. Κι εγώ σκέφτομαι, 3-4 μέρες πριν τις εκλογές, αν πρέπει να συνεχίσω να καταγγέλλω πράξεις, να σχολιάζω πρόσωπα και καταστάσεις, πρόσωπα; Που δείχνουν μιαν ασυνέπεια ανάμεσα στην πολιτική πράξη και τον ηθικό κανόνα, ανάμεσα στη συναισθηματική αξίωση  ενός ταλαιπωρημένου λαού και στην πολιτική πραγματικότητα. Σε μια ανάρτησή μου, γράφει κάποιος ανόητος Συριζαίος που δεν είναι φίλος μου: «Υπομονή!!!!!!! 3+1 έμειναν μέχρι την ...κηδεία!!!!». Αυτός ο κύριος ανήκει στην κατηγορία των προβάτων και δεν μπορεί κανείς να συνδιαλέγεται με πρόβατα – εκτός κι αν είναι τσοπάνης!!!

Είναι βέβαιο ότι περισσότεροι άνθρωποι από όσο ποτέ άλλοτε καταλαβαίνουν πως την πολιτική την κατευθύνει κάτι πολύ διαφορετικό από τα κριτήρια που ρυθμίζουν τη ζωή των ατόμων. Αν το άτομο σε κάθε του βήμα είναι υποχρεωμένο να ελέγχει τις εκδηλώσεις του και να ελέγχεται από τους διπλανούς του, από το κοινωνικό σύνολο, με γνώμονα το ηθικό κριτήριο και τη συναισθηματική αξίωση, η πολιτική που είναι η συμπεριφορά μερίδων, κρατών ή και αντιπροσωπευτικών στο χώρο της δημόσιας ζωής ατόμων, πορεύεται με γνώμονα  τον λεγόμενο «πολιτικό ρεαλισμό». Και θα ρωτήσετε τι σημαίνει πολιτικός ρεαλισμός;;;; Απλούστατα είναι ο ψυχρός υπολογισμός, η εξυπηρέτηση καθαρά πρακτικών συμφερόντων, με εξαίρεση ακριβώς του ηθικού κριτηρίου, των ιδεολογικών δεσμεύσεων [όπου υπάρχουν] και του συναισθηματικού παράγοντα.

Πάντως, περισσότερο από κάθε άλλη φορά νιώθω ότι δεν μπορώ με την ψήφο μου να κατευθύνω τις εξελίξεις. Σα να έχει κάτι μαραθεί μέσα μου, και μ’ έχει κυριέψει η αθυμία. Γιατί βλέπω  πόσο εύκολα οι άνθρωποι γύρω μου απεμπολούν τις ελευθερίες τους, τα ευγενέστερα δικαιώματά τους κι ό,τι με τόσους αγώνες έχει κατακτηθεί. Βλέπω με πόσο αβασάνιστη, κοντόθωρη και χαμηλή αμεριμνησία παίρνουν αποφάσεις που τους δίνουν απλώς την ψευδαίσθηση της ελευθερίας και της σωστής επιλογής.