Τελικά αυτή η δυτική καταναλωτική κοινωνία τα έχει καταφέρει
να δημιουργεί πάμπολλες ανάγκες στον άνθρωπο, όλο και περισσότερες ανάγκες,
γιατί αυτές τροφοδοτούν το «παραγωγικό» κεφάλαιο. Όμως όλες αυτές οι ανάγκες
είναι του ίδιου ουσιαστικά τύπου ή κάλλιο του ίδιου ποιού [είναι λίγο δύσχρηστος
αυτός ο τύπος αλλά μάλλον αποδίδει…]. Την εξωστρέφεια έχουν κοινό τους στόχο και γνώρισμα.
Ο ιδανικός πελάτης για την κοινωνία της αφθονίας θα ήταν ένα
ανθρωπόμορφο ον, επιμελέστατα αδειασμένο από κάθε περιεχόμενο. Και τότε θα
χρειαζόταν όλο και πιο πολλές εξωτερικές
εντυπώσεις να εισβάλουν μέσα του με ορμή, με πάταγο, για να του δίνουν την
εντύπωση πως κάποτε θα τον γεμίσουν. Ο μύθος του πίθου των Δαναΐδων είναι
προφητικός, αλλά κακά ερμηνευμένος.
Είναι βέβαιο ότι οι αναγνώστες μου θα δυσκολευτούν να
ερμηνεύσουν τα λόγια μου. Αλλά δεν θέλω να βάζω γρίφους. Οι πολίτες έχουν σ’
αυτή την κοινωνία της αφθονίας να διαλέξουν το καφενείο που τους ταιριάζει. Δεν
υπάρχουν πλέον μονάχα πράσινα, γαλάζια και κόκκινα. Υπάρχουν άπειρα. Είπαμε ότι
ο καθένας μπορεί να απαγκιάσει εκεί που αισθάνεται ζεστασιά και φυσικά να βρει
πρόθυμους ακροατές. Άντε, λοιπόν, τι περιμένετε;; Η ώρα της κρίσης πλησιάζει.
Είναι αναπότρεπτο να πάρετε θέση. Και ο χρόνος σε τέτοιες στιγμές έχει
διαφορετική ποιότητα και πυκνότητα. Και, προσοχή, δεν βρισκόμαστε και στο
χείλος της αβύσσου για να πιάνεστε από τα συνθήματα της αγοράς!!!!
Η φορτισμένη ατμόσφαιρα είναι πυκνή όχι από ανάσες αλλά από
μουγκά φτερουγίσματα. Παράδοξος ο κόσμος μας όταν υψώνει στα βάθρα των ηρώων πλάσματα
αδιάφορα δίχως ιστορία ψυχής.
No comments:
Post a Comment