ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΙΦΑΛΟ ΤΗΣ ΤΡΕΛΑΣ ΣΤΗ ΜΠΟΥΤΟΝΙΕΡΑ!!!!!

Άλλη μια μέρα βροχερή. Πάλι ένιωσα μιαν ευεξία. Κι ας είναι ο ουρανός μουρτζούφλης. Πότε μαύρος κι άραχλος, πότε ξανοίγει λίγο και βλέπουμε το γαλάζιο του. Ας κάνει ό,τι θέλει. Να βρέχει, να κάνει κρύο, αστραπές, βροντές, αέρηδες…

Μήπως μπορούμε να ελέγξουμε τη Φύση; Όχι βέβαια. Να συντονιστούμε με την ανάσα της, να νιώσουμε τους χτύπους της δικής της καρδιάς, να βραχούμε, να κρυώσουμε, να ξεπαγιάσουμε, ν’ αναζητήσουμε τις κουβερτούλες μας, το κρεβάτι μας, να φτιάξουμε τη φωλιά στο γραφείο μας, να ντυθούμε ζεστά και να σκεφτούμε εκείνους που δεν υπάρχει περίπτωση να νιώσουν τη δική μας θαλπωρή.

Να σκεφτούμε τις παράγκες, τα παγκάκια στα πάρκα, την πείνα, την ανεργία, την έσχατη εξαθλίωση, την πλάση εκείνη που δεν την βλέπεις στο φως της μέρας, στους συχναζόμενους δρόμους, ανάμεσα στο σύννεφο της μακαριότητας και που σου προξενεί έναν αθέλητο αποτροπιασμό, γιατί κατεβάζει την ανθρωπότητα στο σκουλήκι, την κοινωνία στον εφιάλτη, κάνει τη ζωή πληγή κακοφορμισμένη, μολυσμένη, θανάσιμη…

 Ή τα βράδια χωμένοι στα σκεπάσματά μας να ονειρευτούμε πως οδεύουμε, χωρίς να μεταφέρουμε τις γήινες αθλιότητές μας, προς έναν άλλο πλανήτη – το φεγγάρι πια δεν μας λέει και πολλά πράγματα.

Μπορεί κανείς να δηλώσει πως είναι κατενθουσιασμένος με την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας, πως όλα είναι για φίλημα, τα πάντα είναι άξια να μας κάνουν περήφανους, πως βαδίζουμε σταθερά, δίχως παρεκκλίσεις, προς ένα φωτεινό μέλλον και πως κάθε επιφυλακτικός ή ανήσυχος [σαν εμένα] κρύβει μέσα του έναν αδιόρθωτο γερο-γκρινιάρη;;;

Έτσι, λοιπόν, εγώ αγαπητοί φίλοι, με το γαρίφαλο της τρέλας στην μπουτονιέρα, παρελαύνω καθημερινά σφυρίζοντας, χοροπηδητός, ευχάριστος ή δυσάρεστος, ευχαριστημένος ή δυσαρεστημένος, ίσως τρισάθλιος, λιωμένος κυριολεκτικά μέσα στ’ αποφόρια μου, κίτρινος σαν το κερί, λείψανο περιφερόμενο!!! Αλλά βλέπετε ότι είναι ο ανυπόμονος ρυθμός του σύγχρονου κόσμου που βιάζεται να εξαντλήσει πράγματα μοναδικά, να τα ξετινάξει προτού προλάβει να εκτιμήσει την αξία τους. Ξέφρενος ρυθμός, εξοντωτικός, προσαρμοσμένος στην αφηνιασμένη λογική μιας τρελής εποχής και που στρώνει τα ρείθρα των πεζοδρομίων με υπάρξεις αδειασμένες, ξεθεωμένες, ανεπίγνωστα τραγικές.