ΠΟΙΑ ΕΛΠΙΔΑ;;;;

Σκέφτομαι τους νέους ανθρώπους κι αναρωτιέμαι τι δίδαγμα ζωής μπορούν ν’ αποκομίσουν από αυτό τον κόσμο που, κανονικά, δεν οδηγεί παρά στην ολοκληρωτική αδιαφορία, στην αυτοκτονία ή ακόμα και στον φόνο!!! Υπάρχει και η φυγή… Οπουδήποτε αλλού εκτός από την κοινωνία τούτη που πλέον δεν ψάχνεται αλλά απλώς ανακατώνεται.

Πολλές φορές τον τελευταίο καιρό καταφεύγω ξανά και ξανά στα κείμενα του Φραντς Κάφκα και του Αλμπέρ Καμί, μπας και βρω το στίγμα αυτής της κοινωνίας, της ελληνικής κοινωνίας, που τη νιώθω να συνθλίβεται στις μυλόπετρες ενός παραλογισμού δίχως προηγούμενο. Και τούτο διότι καθημερινά περιστατικά μας υποβάλλουν έστω συμβολικά το παράλογο της ανθρώπινης μοίρας. Και τούτο το σημειώνω αφού όταν προσπαθώ να εξηγήσω αυτό που βλέπω, φτάνω σε αδιέξοδο.

Απάθεια, σιωπή, απουσία, άγνοια, εμπάθεια, μίσος, φανατισμός, ανατροπές, αγριότητα… Είναι τα χαρακτηριστικά μιας κοινωνικής πραγματικότητας που με φοβίζει, γιατί υπάρχουν παράγοντες αστάθμητοι και πεδία που δεν μπορούμε να ελέγξουμε.

Το πιο αστείο είναι ότι ξοδεύουμε τον δυναμισμό μας, παλεύοντας μεταξύ μας ποιος θα επιβάλει τη δική του αρχή και σ’ αυτή την πάλη, όλοι θα έχετε καταλάβει ότι χωράνε πολλές νοθείες, πολλή υποκρισία, πολλά ψέματα, πολλή συκοφαντία, πολλή εκμετάλλευση.

Αδυνατώ να καταλάβω τι είδους ηρωικά στοιχεία έχει αυτή η εποχή μας!!!! Απλώς μονολογώ και λέω ότι είναι μια δίσεχτη εποχή, ότι έχουν ξεσηκωθεί πολλοί άνεμοι από παντού και το ξύπνημά μας ήταν πολύ σκληρό. Το μόνο που παραμένει είναι η απελπισία, ενώ σύγκαιρα έχει αρχίσει να κλονίζεται η πεποίθηση για ένα καλύτερο αύριο.

Πάντοτε σκέφτομαι τον συγγραφέα των «Δαιμονισμένων» που είχε προφητέψει  έναν κόσμο επιληπτικό και τον συγγραφέα του «Ζαρατούστρα» που είχε επίσης προφητέψει έναν κόσμο μηδενιστικό.

Ποια ελπίδα;;;;;