Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΔΡΑΠΕΤΕΥΕΙ ΟΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ!!!!!

Ο φίλος μου ο Πορφύρης νιώθει περισσότερο από κάθε άλλη φορά μονάχος. Αποκομμένος από τον κόσμο και τις παρέες του, έχει μαζευτεί στα εικοσιτέσσερα. Τις προάλλες μιλούσαμε στο τηλέφωνο και τον άκουγα να μιλάει στεγνά, σχεδόν ξέπνοα και νόμισα ότι κάτι μπορεί να του συμβαίνει. Σκέφτηκα ότι δεν είναι δυνατόν να μην τον έχουν επηρεάσει οι πολιτικές εξελίξεις, οι οποίες είμαι βέβαιος ότι δεν του άρεσαν και γι' αυτό σταμάτησε τις πολιτικές συζητήσεις. Παρακολούθησε τα τελευταία γεγονότα και την κυβερνητική αλλαγή και πλέον νιώθει ότι η χώρα έχει πάρει μια στροφή που μάλλον σε τοίχο οδηγεί. 

«Μήπως είσαι υπερβολικός;» του λέω.                                                         

«Καθόλου… Είμαι ρεαλιστής…», απαντά.

«Μα, τα μηνύματα…», πάω να του πω, αλλά με κόβει.

«Ποια μηνύματα; Υπάρχουν εσωτερικά μηνύματα και τα εσωτερικά μηνύματα μιας εποχής δεν τα πιάνουν ούτε όλοι οι άνθρωποι ούτε καν η πλειοψηφία τους. Αν τα μηνύματα του μέλλοντος χρειάζονται μεγαλοφυΐα για να αιχμαλωτιστούν, τα μηνύματα του παρόντος χρειάζονται μιαν ειδική ευαισθησία τουλάχιστον ή και κατάλληλη προπαίδεια. Ούτε καν το να είσαι τυπικά μορφωμένος ή και επαγγελματίας της πένας αρκεί…»

Ομολογώ ότι δεν είχα όρεξη για κουβέντα γιατί ο φίλος μου ο Πορφύρης έχει ένα ιδιαίτερο τρόπο να οδηγεί την κουβέντα, με μια φιλοσοφική διάθεση, εκεί που του αρέσει και να ξεφεύγει από την πραγματικότητα που μας καίει. Αλλά πριν του πω κάτι σχετικό, με προλαβαίνει:

«Ο καθένας, αγαπητέ, δραπετεύει όπως μπορεί!!!»

«Να δραπετεύσουμε;; Και πού να πάμε;; Εμείς;; Ποιοι;;;’

«Είναι απλό… Ο νέος δραπετεύει του ύψους, προσχωρώντας σε μια νέα μυθολογία, λόγου χάρη, που την προσαρμόζει όπως-όπως στα δικά του τα μέτρα, ο άλλος του πλάτους κυνηγώντας ασημαντότητες με πάθος ή χίμαιρες ή μεθοκοπώντας ή κάνοντας εφήμερες σχέσεις, κυνηγώντας ίσκιους…»

«Και για να δραπετεύουμε;;»

«Θα σου μιλήσω απλά… Ο κανόνας είναι να γίνεται η απόδραση ασύνειδα, γι’ αυτό και δεν την παραδέχεται ο δραπέτης…»

«Και για τι να δραπετεύουμε;;;»

«Δραπετεύουμε σπρωγμένοι από το τυφλό ένστικτο της ζωής, περνάμε το μέσο για σκοπό…. Κι εδώ θα σου πω ένα απλό και απτό παράδειγμα. Δες τους ανθρώπους που λέγονται δημοσιογράφοι στην τηλεόραση και όπου πηγαινοέρχονται ο ένας στην εκπομπή του άλλου και αλληλολιβανίζονται. Οι άνθρωποι των μέσων γίνονται… θέμα, ενώ τα πράγματα είναι απλούστερα: οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι… είδηση και πολύ περισσότερο ο σκοπός. Ωστόσο καθημερινά βλέπουμε παρουσιαστές, ρεπόρτερ ή αναλυτές να τους γίνονται αφιερώματα και αναρωτιέται κανείς για ποιο λόγο!!!»

«Ναι, αυτό το βλέπω…»

«Η οφθαλμαπάτη είναι τόσο έντονη που να πιστεύουμε δίχως αμφιβολία στο χρήμα ή στη δόξα, στην ιδεολογία ή στον έρωτα, στα μεγαλεπήβολα σχέδια ή στο μέλλον, σ’ ένα αύριο που θα έπρεπε να το ξέρουμε και με την κοινότερη ακόμα πείρα της ζωής ασύλληπτο. Να πιστεύουμε δηλαδή σε αξιοποιήσεις  που κι ο πιο ηλίθιος τις ξέρει τόσο εφήμερες  ώστε να καταντάνε παρωδίες του εαυτού τους…»

Ο φίλος μου ο Πορφύρης με βρήκε πρόχειρο και δεν έλεγα να σταματήσει. Νόμιζα ότι θα μου μιλούσε για τον νέο πρωθυπουργό ή τους υπουργούς του, τις αντιδράσεις των Ευρωπαίων ή τους διαδικτυακούς φίλους που είναι ελαφρώς μπερδεμένοι με τις εξελίξεις και κάπου είναι και χαμένοι στο διάστημα, αφού δεν ξέρουν τι μέλλει γενέσθαι… Κάποιοι βεβαίως έχουν κιόλας αρχίσει να προσαρμόζονται. Αλλά κι εγώ επειδή δεν έχω πια διάθεση, τον ρωτάω για την Σόνια. Και ομολογώ ότι δεν περίμενα την εξέλιξη.

«Η Σόνια έκλεισε τον λογαριασμό της χωρίς να μου πει ούτε μια λέξη. Σα να ήθελε να χαθεί…»

«Δηλαδή;;»

«Δεν έχουμε πια επικοινωνία. Κι έχω την εντύπωση ότι δεν έχει σχέση αυτή η αποστασιοποίησή της μονάχα μ’ εμένα. Και δεν ξέρω αν κράτησε επαφή με κάποιους… Σιγή ιχθύος… Και δεν έχω όρεξη να της τηλεφωνήσω, παρότι την σκέφτομαι κάθε μέρα….»

«Μήπως μετανάστευσε;; Βαρέθηκε, μίσεψε γι’ αλλού;;;»

«Πού να ξέρω;;»

«Μήπως την… σκότωσες;;; και την τσιμεντάρισες σε κανένα αλσάκι;;; Χαχαχα»

«Μη λες βλακείες και σ’ ακούσει κανείς και με περάσει για δολοφόνο….»

Ήξερα το πάθος του φίλου του Πορφύρη για την Σόνια και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί αντιμετώπιζε κάπως στωικά την εξαφάνισή της. Προσπάθησα να δώσω μια ελαφράδα στην ατμόσφαιρα και του λέω:

«Δεν άκουσες τίποτε από τον θόρυβο που έκαναν οι νεκροθάφτες θάβοντας τη θεά;;; Κάποιοι την σκότωσαν, αλλά απορώ γιατί κανείς δεν την αναζήτησε!!!»

«Μη λες βλακείες. Πώς να την αναζητήσω;;; Της τηλεφώνησα αλλά ουδέποτε απάντησε στις κλήσεις μου. Κι έχω την εντύπωση ότι επιδίωξε να εξαφανιστεί, αλλά δεν μπορώ ακόμη να καταλάβω για ποιο λόγο…»

«Τέτοια πλάσματα, Πορφύρη μου, δεν χάνονται έτσι χωρίς να δώσουν σήματα. Ούτε μια αστραπή, ούτε ένας κεραυνός, ούτε ένα άστρο να πέσει στο χάος… Και τώρα;;»

«Και τώρα, μου έμεινε η ανάμνηση… Το γέλιο της μ’ αλάφιαζε, είτε το έβλεπα ζωντανά όταν συναντιόμασταν είτε όταν το άκουγα στο τηλέφωνο… Ήταν ο πειρασμός…»

Ο Πορφύρης δεν είχε άδικο. Την είχα γνωρίσει κι εγώ την Σόνια και κατά κάποιο τρόπο ζήλευα. Έκλεινα τα μάτια και ταξίδευα μαζί της. Την κοίταζα και με ζάλιζε, μου θόλωνε το νου, μ’ ερέθιζε. Αλλά βέβαια ήξερα πολύ καλά ότι δεν θα υπήρχε ποτέ συνέχεια στην πραγματική ζωή. Και είναι βέβαιο ότι μέσα μας καθημερινά βουλιάζουν ανθρώπινες υπάρξεις, χωρίς αχνάρι, χωρίς απολογία, χωρίς φωνή. Να όμως που μερικές φορές ξιπαζόμουν κι εγώ, ζήλευα την Σόνια του φίλου μου, με άγγιζε κι εμένα μια στιγμή με το φτερό του ο ίλιγγος του έσχατου κινδύνου, η σκοτεινή γοητεία του. Αλλά ένιωθα πως αν έκανα κάτι που θα ερχόταν κόντρα στα καθιερωμένα και πρόδιδα την φιλία, θα χανόμουν εκμηδενισμένος. Αλλά τώρα που ο Πορφύρης μου είπε ότι η Σόνια χάθηκε, μήπως θα έπρεπε  να την αναζητήσω εγώ;;;