Εδώ που έχουμε φτάσει, η εποχή μας δεν επιδέχεται πλέον
ακαδημαϊκού τύπου διακηρύξεις. Παρά την αγαθότητα των προθέσεών τους, γίνονται
εύκολα αμαρτωλές, γιατί απλούστατα ο κόσμος δεν σηκώνει… φιλολογία. Αμαρτωλό
δεν είναι μόνο το ν’ αγνοείς το πρόβλημα αλλά και το να μην το αντιμετωπίζεις
με καίριο τρόπο ή να μην ξέρεις πώς θα το αντιμετωπίσεις.
Είναι ζήτημα αν ένας στους εκατό, άντε στους πενήντα, από τους
ενασχολούμενους [επαγγελματίες ή ερασιτέχνες] με την πολιτική έχουν επίγνωση σε
τι καιρούς ζούμε. Δεν καταλαβαίνουν ότι τα πιο θανάσιμα προμηνύματα είναι αυτά
που [ΔΕΝ] του εξασφαλίζουν την ευζωία και την άνεση. Να με απασχολήσουν και οι
πόλεμοι και οι άνθρωποι που βασανίζονται, που σκοτώνονται, που ψάχνουν οδούς
διαφυγής, αλλά εμείς τι κάνουμε;;
Το ανθρώπινο γένος πηγαίνει ν’ αυτοκτονήσει μεθυσμένο από το
ναρκωτικό της βλακείας. Όταν ειδοποιείς, σε λένε απαισιόδοξο, μεμψίμοιρο,
σάμπως να θέλουν να σε τρομοκρατήσουν για να μην τους χαλάς την ησυχία.
Το θέμα είναι ότι δεν αρκεί να τρομάζουμε, πρέπει και να
μπορούμε ν’ αλλάζουμε πορεία. Το μπορούμε;;; Και, για σκεφτείτε το, δεν είναι
λύση να θεωρείτε υποχρέωση απέναντι στον εαυτό σας να μην έχετε καμιά πίστη!!!
Λέμε συχνά ότι ο κόσμος ξύπνησε, αλλά μόνο που ξύπνησε σε μια πραγματικότητα
ελεεινότερη από εφιάλτη…
Ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι σκόρπιοι, άγρυπνοι, στοιχειωμένοι,
που κυριεύονται από τη νοσταλγία της λογικής και της ηθικής.
No comments:
Post a Comment