Ο ΣΥΡΙΖΑ συναλλάσσεται με κάλπικες αξίες και ελπίδες.

Περισσότερο από κάθε άλλην εποχή, σήμερα κυκλοφορούν άπειρες συνταγές. Πλεονάζει το πάθος της συνταγής!!!! Τώρα που η κρίση είναι πιεστική οι σωτήρες έχουν πολλαπλασιαστεί. Ο πολιτικός προσανατολισμός δεν ξεπηδάει από μιαν ανάγκη. Επινοείται για να εξαργυρωθεί.  Οι πολιτικοί σχεδιαστές γίνονται παραγωγοί σπατάλης, ανανεώνουν τους συρμούς με όλο και πιο πολύ επιταχυνόμενο ρυθμό, σκορπίζουν την παραζάλη, ένα αίσθημα ανασφάλειας, το άγχος του εφήμερου, τον πανικό να προλάβουμε!!!! Σπέρνουν δεξιά κι αριστερά ελπίδες που γίνονται αμέσως νομίσματα σε κατάσταση πληθωρισμού, αλλά που χάνουν την αξία τους από τη μια στιγμή στην άλλη.

Κι αυτοί οι σωτήρες έριξαν στο καζάνι κάτι από ΠΑΣΟΚ, κάτι από Καρατζαφέρη, κάτι από Νέα Δημοκρατία, κάτι από τον Καμμένο, κάτι από το ΚΚΕ, κάτι από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, και δημιούργησαν ένα "καινούργιο" μείγμα για το οποίο πιστεύουν ότι είναι το αντίδοτο στην κακοδαιμονία μας.

Αυτό που εγώ πιστεύω είναι ότι μέσα τους είναι περισσότερη η ανάγκη για διαμαρτυρία –διότι πάντοτε ήσαν άνευ λόγου «διαμαρτυρόμενοι» – παρά το αντικείμενο ή τα αιτήματα αυτής της διαμαρτυρίας. Τα πλουσιόπαιδα του ΣΥΡΙΖΑ πρωτοστατούν σήμερα επειδή το ισχυρότερο όπλο της διαμαρτυρίας δεν είναι η ανέχεια, αλλά η αρρώστια της πλησμονής, το είδωλο της εξουσίας, που εξευτελίζει, εκμηδενίζει τις αξίες. Δεν έχουν καταλάβει ότι ο κόσμος μας προσδιορίζει το περιεχόμενό του, γιατί ο κόσμος δεν αρχίζει από το μηδέν με κάθε γενιά. Συνεχίζεται!!!!

Ο ΣΥΡΙΖΑ συναλλάσσεται με κάλπικες αξίες και ελπίδες. Οι άνθρωποί του είναι εμπαθείς και τροφοδοτούν με μισαλλόδοξη διάθεση την κοινωνία. Στον ορίζοντα του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχουν οι μύθοι που συνενώνουν, οι κοινοί στόχοι, οι από κοινού ουτοπίες, και ό,τι τέλος πάντων θεμελιώνει το πνεύμα της κοινότητας. Ο Γάλλος φιλόσοφος και κοινωνιολόγος Ρεϊμόν Αρόν [Raymond Aron] στο βιβλίο του La Révolution introuvable [=Η δυσεύρετη επανάσταση, 1968], αναφερόμενος στην εξέγερση της γαλλικής νεολαίας τον Μάη του ’68, αφού διατυπώνει τις επιφυλάξεις του για το δικαιωμένο του ξεσηκωμού, λέει ότι η έξαψη εκείνη και η τύφλωση, όπως ο ίδιος πίστευε, είχαν την αφετηρία τους στην «απώλεια του consensus, στη διάλυση των κοινών ιδανικών»…

Αν εγώ δώσω μια διασταλτική ερμηνεία της άποψης του Αρόν και τη συσχετίσω με την τωρινή κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία, θα έλεγα ακριβώς το ίδιο. Δεν υπάρχουν κοινά ιδανικά. Η κοινωνία μας είναι βυθισμένη στην υποκρισία, στις αντιφάσεις της, στην αυτοκολακεία της ότι δήθεν έχει ξυπνήσει ενώ βουλιάζει σε ανομολόγητες διαστροφές και έχει υποκύψει στη συνθηματολογία των δημαγωγών, που προϊόντος του χρόνου έχουν καθιερώσει έναν ύποπτο πολιτικό μακαρθισμό κυνηγώντας εκείνους που είναι αντίπαλοί τους. Το προεκλογικό σύνθημά τους ήταν «Ή εμείς ή αυτοί»!!!! Δεν χρειάζεται επεξήγηση. Αυτό που διαβάζουμε αυτό και λένε.

Και για να τελειώνω με τον Τσίπρα και τους ομοίους του: Θα ήταν προσβολή της νοημοσύνης μου ν’ αναγνωρίσω ως κηδεμόνες της πολιτικής και ηθικής αγωγής μου αυτούς που τα τελευταία χρόνια καταδαπανώνται στο αχάριστο έργο του διασυρμού και της κατασυκοφάντησης παντός ό,τι δεν εμπίπτει στην περιοχή του δικού τους «ιδεώδους» και δεν προσαρμόζεται στην πολιτική και αισθητική αλφαβήτα τους. Διαβάζω τις αναλύσεις κάποιων δημοσιογράφων και γελάω. Λένε ότι