Θα ήθελα πολύ τώρα να φτεροκοπάει
ολόδροσος ο βραδινός αέρας με τις πιο φίνες ευωδιές του βουνού κι εγώ να
στέκομαι και ν’ απολαμβάνω την παρθενική ομορφιά του κόσμου και μεθυσμένος, να ξανοιχτώ,
να τα παίξω όλα για όλα, ακόμα και την πιθανότητα μιας ολονυχτίας μαζί σου,
Σόνια, στην αγκαλιά του βουνού… Αλλά όλα αυτά είναι στη φαντασία
μου και το βουνό είναι σκυθρωπό κι αέρας δεν υπάρχει, παρά μονάχα η άπνοια που
τυλίγεται γύρω μου, βαραίνει την ατμόσφαιρα και η νύχτα αργά-αργά σέρνει πάνω
στην πόλη τον μανδύα της, με ψυχρή, ασυγκίνητη χάρη.
Τόσο καιρό νιώθω ότι έχεις
απλώσει μια αδιόρατη ζώνη σιωπής γύρω, που δεν θέλεις να δρασκελίσεις κι εγώ
ψάχνω ανάμεσα στις λίγες λέξεις σου που γράφει το κουρασμένο χέρι σου. Ψάχνω
και συλλογιέμαι τον αξεδιάλυτο γρίφο σου. Τι ψάχνω;; Μια πνοή από παραμύθι!!! Γιατί
απλώς η ζωή είναι μία και συνεπώς ή την κερδίζεις ή την χάνεις!!! Και ο χρόνος
που μας έχει δοθεί είναι περιορισμένος, όπως περιορισμένα είναι και τα μέσα που
μας έχουν δοθεί για να επικρατήσουμε.
Και στο φτερό, ακούω τη φωνή ενός
ξένου που με λυγμούς τραγουδάει κάθε βράδυ. Δεν μπορώ να καταλάβω τι λέει, αλλά
μάλλον αισθάνομαι τον πόνο του. Η ζέστη είναι πνιγηρή. Δεν λέει να δροσίσει.
No comments:
Post a Comment