Μου κάνει εντύπωση που μερικοί
συνάνθρωποι έχουν ως σημαία τους την απόρριψη. Για οτιδήποτε και σε όλους τους τομείς
της δημόσιας ζωής. Έχουν ανέβει πάνω σ’
έναν οδοστρωτήρα και ισοπεδώνουν τους πάντες. Ο καθένας έχει κάποιον λόγο, τον
οποίο θεωρεί ως ύψιστο παράγοντα στη
δημιουργία του δικού του κάστρου. Δεν υπάρχει γι’ αυτούς αντίλογος. Ό,τι λένε
είναι… θέσφατο!!! Ουδέποτε πέρασε από τον κόσμο τους η αμφιβολία, την οποία ο
μεγάλος Ιταλός θεατρικός συγγραφέας Λουίτζι Πιραντέλο είδε σαν το περιθώριο
αντικειμενικής διχογνωμίας. Αυτή η τρομερή αμφιβολία!!!! Έχω αρχίσει να κουράζομαι από εκείνους που έρχονται –υποτίθεται–
ως σύνθεση και θριαμβολογούν ως… αποσύνθεση! Το ΕΓΩ δεν έχει αρχή και τέλος. Ο
καθένας έχει πλαισιώσει τη ζωή του με διάφορους μύθους, στους οποίους δίνει
άξονα ουράνιου σώματος!!! Αλλά στην ουσία πρόκειται για σαπουνόφουσκες…
Μια κοινωνία θα προοδεύει όταν
έχει συνοχή. Η δύναμη της συνοχής είναι το παν. Η ελληνική κοινωνία έχει
κατακερματιστεί κι ο καθένας αρνείται τους άλλους, την ιστορία, τους πολιτικούς,
τα καθιερωμένα. Η εποχή μας είναι ευνοϊκή για τους γκρεμιστές. Όχι για τους κτίστες.
Καμιά σχέση με ό,τι έγραφε ο Κωστής Παλαμάς: «Ακούστε. Εγώ
είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ᾿ εγώ κι ο κτίστης, / ο διαλεχτός
της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης. / Και θέλει και το γκρέμισμα νου και
καρδιά και χέρι…»
Έχει καταντήσει κουραστικό ν’
ακούω τα πορίσματα του καθενός. Δεν έχουν καταλάβει οι άνθρωποι ότι είμαστε σ’
έναν καιρό αναζητήσεων και όχι πορισμάτων. Ο σκεπτόμενος και νηφάλιος πολίτης
αναρωτιέται τι μανία είναι αυτή που έχει πιάσει εκείνους που ντε και καλά
θέλουν να καθαιρέσουν την ιστορία και να βάλουν στη θέση της… χαλάσματα!!!
Πριν λίγες μέρες ο
ηλεκτρολόγος που τον κάλεσα στο σπίτι για μια επισκευή μου έλεγε ότι για όλα
φταίει ο Γεώργιος Παπανδρέου που αντί να παραμείνει στην εξουσία, υπέβαλε την
παραίτησή του!!!! Έβαλα τα γέλια. Άντε να του εξηγήσω την κατάσταση που τότε
επικρατούσε. Μετά ήρθε η κουβέντα για την περίοδο της Απελευθέρωσης από τους Γερμανούς.
Πάλι ο Γεώργιος Παπανδρέου έφταιγε!! Αυτά βέβαια τα πιπιλάνε εδώ και δεκαετίες
οι «αριστεροί», οι οποίοι ουδέποτε παραδέχτηκαν τα δικά τους λάθη.
Για τον εμφύλιο πόλεμο φταίει
ο Γεώργιος Παπανδρέου;;; Για την ψυχροπολεμική περίοδο της καραμανλοκρατίας,
την περίοδο του φόβου, των κυνηγητών, των φυλακίσεων, της βίας και της νοθείας,
του αστυνομικού κράτους, του εγκληματικού παρακράτους, της μετανάστευσης [που
απομύζησε την Ελλάδα από τα νιάτα της], την περίοδο που ψήφιζαν τα δέντρα και οι πεθαμένοι…
ποιος έφταιγε – ο Παπανδρέου;;;
Ποιοι λεηλάτησαν την
αμερικανική βοήθεια (Δόγμα Truman – Σχέδιο Marshall) και στη συνέχεια «φέσωσαν»
τις κρατικές τράπεζες με τις λεγόμενες παγωμένες πιστώσεις; Ποιος δημιούργησε
το κράτος των εργολάβων και της αντιπαροχής; Μήπως και γι’ αυτά φταίνε οι
Παπανδρέου;;;;
Αργότερα θ’ αρχίσει το
τροπάριο των ευθυνών για τον Ανδρέα Παπανδρέου, ότι δηλαδή αυτός φταίει για την
κακοδαιμονία της ελληνικής κοινωνίας. Και στη συνέχεια ότι ο Γιώργος Παπανδρέου
φταίει για την παγκόσμια οικονομική κρίση!!! Απλώς, όταν ανέλαβε την πρωθυπουργία, είχε το θλιβερό προνόμιο να
ανακαλύψει πως το έλλειμμα της χώρας δεν ήταν 6% του ΑΕΠ, όπως επίσημα είχε
δηλωθεί από την κυβέρνηση του Κωστάκη Καραμανλή λίγες μέρες πριν από τις
εκλογές αλλά πολύ μεγαλύτερο, και είχε φτάσει το 15,6%!!! Και το μόνο που
απέμενε ήταν ο δανεισμός… Και ακολούθησε η επιβολή περικοπών και βαριάς λιτότητας. Η χώρα απέφυγε
τη χρεοκοπία και την έξοδο από το ευρώ. Η Ευρωζώνη απέφυγε μια κατάρρευση. Τελικά,
στην πορεία των χρόνων, διαπιστώθηκε ότι η Ελλάδα ήταν το σύμπτωμα ευρύτερων
προβλημάτων, βαθύτερων αδυναμιών στο διεθνές σύστημα.
Πρέπει, λοιπόν, να γίνει κατανοητό ότι ένας
λαός σαν τον ελληνικό, με αδιάπτωτη εθνική ιστορία και συνείδηση, οσοδήποτε κι
αν βρίσκεται σε κάποια του στιγμή κουρασμένος, ταλαιπωρημένος, πιεσμένος, δεν
πρέπει να χάνει εύκολα το αίσθημα πως ανήκει σε μια συνέχεια υπερατομική, εφοδιασμένη
με ιστορική διάρκεια. Μπορεί ο λαός να έχει μεταπτώσεις και κάποτε ακραίες και
να φαίνεται σε μια στιγμή πως διαψεύδει τον εαυτό του. Αλλά είναι βέβαιο ότι
κάποτε θ’ ανακτήσει το ύφος του.
Τελικά διαπιστώνεται ότι η Ιστορία
ιδωμένη και από απόσταση παθαίνει μια περίεργη μεταμόρφωση και προκαλεί πλάνες.
No comments:
Post a Comment