Σε διαρκή κρίση ή σε φάση αμηχανίας;;;;

Η λέξη "κρίση" έχει "φορεθεί" πολύ τα τελευταία χρόνια, σε σημείο που να χάνει τη σημασία της. Προφανώς το μυαλό σας πάει στην οικονομική κρίση, αλλά εγώ όμως δεν θα ήθελα να την περιορίσω. Η κοινωνία βρίσκεται σε μια διαρκή κρίση!!! Και τώρα θα έλεγα ότι μετά τα απανωτά χτυπήματα των πολιτικών διαχειριστών της ζωής μας, η κοινωνία βρίσκεται σε μια φάση αμηχανίας. Τα λέω σχεδόν καθημερινά για την απουσία ήθους, για την έλλειψη αξιών ή το στραπατσάρισμά τους και φοβάμαι ότι έχω γίνει μονότονος. Ωστόσο αυτή τη φάση αμηχανίας, την εντοπίζω σε πολλές εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Αναφέρομαι κυρίως στην ελληνική κοινωνία. Σε φάση αμηχανίας η πολιτική, σε φάση αμηχανίας το θέατρο, ή οι τέχνες γενικότερα. Επειδή, λόγου χάρη, έχουμε θεατρική κίνηση, αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει και θεατρική ζωή. Το ελληνικό θέατρο είναι τελματωμένο από άποψη δημιουργική. Δεν φτάνει να μιλάμε για την «μαγειρική» ενός σκηνοθέτη. Αναφέρομαι ιδιαίτερα στην συγγραφική παραγωγή που έχει πεδικλωθεί στις απαιτήσεις της «αγοράς». Κι εμείς που γνωρίσαμε την ανθοφορία του θεάτρου μετά τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, όταν εμφανίστηκαν οι συγγραφείς Βασίλης Ζιώγας, Κώστας Μουρσελάς, Λούλα Αναγνωστάκη, Μάριος Ποντίκας, Γιώργος Σκούρτης, Γιώργος Μανιώτης, Παύλος Μάτεσις και άλλοι, τώρα διαπιστώνουμε ότι οι νεότεροι αναμασάνε χιλιοειπωμένα πράγματα και πουλάνε «θέαμα»! Πιστεύει κανείς ότι το σημερινό θέατρο προσφέρει ερεθίσματα, αποτελεί γεγονός, οξύνει την ευαισθησία ή συμβάλλει στην αφύπνιση του τόπου; Υπάρχει σήμερα ένα καθεστώς που απολαμβάνει τη μακαριότητά του. Με μια ελεύθερη κάπως διασταλτική ανάλυση τα ίδια πάνω-κάτω θα λέγαμε και για τις άλλες τέχνες και φυσικά για την πολιτική.

Αυτά, για να κρατώ σε άλλο μήκος κύματος την θεματολογική ατζέντα και καλό Σαββατοκύριακο!!!!