Γράφω [κι αυτό μ' ευχαριστεί], αλλά πάντα έχω τον φόβο ότι τίποτα δεν είναι μεταβιβάσιμο, τίποτα δεν ανακοινώνεται αυτούσιο. Η αποτύπωση των σκέψεων σε λέξεις είναι και εύκολη και δύσκολη δουλειά. Ξέρουμε, πάντως, πως ότι γράφουμε είναι χρωματισμένο υποκειμενικά και κάθε τόσο, εγώ τουλάχιστον, προσπαθώ να κρατήσω μια απόσταση από τα πρόσωπα αλλά όμως δύσκολα τα καταφέρνω. Και δεν ξέρω κατά πόσο κάνω τους αναγνώστες μου να δουν ό,τι βλέπω κι εγώ.
Για μένα φτάνει ένας κραδασμός, που μπορεί να τον προκαλέσει το θέαμα του εξωτερικού κόσμου, μια φωτογραφία, ένας λόγος, ένα τραγούδι... Έχω καταλάβει όμως ότι ο κάθε αναγνώστης, διαβάζοντάς με εισπράττει το δικό του όραμα. Είναι αλήθεια ότι ο καθένας μας όταν διαβάζει ένα κείμενο, δεν ξέρουμε τι "βλέπει". Αυτό φυσικά θα φανεί από την αντίδρασή του. Και τότε θα καταλάβουμε πώς βλέπει τον κόσμο, την πολιτική, τα κόμματα, τους πολιτικούς, τον διπλανό, τον φίλο κοκ.
Τελικά όλα αυτά που λέω με οδηγούν στο να σημειώσω τη σχετικότητα της γλώσσας ως μέσου επικοινωνίας. Ωστόσο, είμαι πεπεισμένος πως όση δυσκολία και να υπάρχει, οι διαφορές, οι αποστάσεις, οι αντιδικίες ξεπερνιούνται και μπορεί να υπερπηδηθεί η μόνωση και η βουβαμάρα του ατόμου.
No comments:
Post a Comment