ΕΠΕΙΔΗ πλέον έχω πεισθεί ότι κάθε γενιά, έτσι όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε, κάθε συνομοταξία ανθρώπων έρχεται κάτω από ένα δικό της αστέρι στη ζωή, στρατεύεται κάτω από το σημείο του... Γι' αυτό έχω αρχίσει να βλέπω κάπως ρεαλιστικότερα τη ζωή και τους ανθρώπους. Η κάθε γενιά προβάλλει αυτό που έχει.
Όμως δεν μπορώ να μη στεναχωριέμαι με τη δική μου γενιά που την ήπιε σαν σταγόνα νερό ένας θανάσιμος ήλιος, η φτώχια, η καταδίωξη, η αστοχία πολλές φορές, η προδοσία των άλλων κι έτσι καταλήγω να λέω ότι αυτή η γενιά, η δική μου γενιά, είχε ένα δράμα εσωτερικό. Αυτό, σε τελευταία ανάλυση, είναι που καταξιώνει τον άνθρωπο ηθικά και τον κάνει αξιοσέβαστο.
Τι είδα στα χρόνια των δικών μου αγώνων;;; Πολλά!!! Είδα ταλαντούχους ανθρώπους να πετυχαίνουν, τυχερούς και να ευνοούνται, είδα καπάτσους και να επιπλέουν, κι άλλους να έχουν πλάτες και να ξεκινάνε στη ζωή από καλύτερη θέση, να μπαίνουν στη φωτεινή ζώνη μόνο και μόνο επειδή τους ευνόησαν οι εξωτερικές συνθήκες...
Διαπίστωσα ότι άλλοι πήραν θέση στην ιστορία και άλλοι έκαναν ιστορία. Οπότε είναι απλό και δεν χρειάζεται φιλοσοφία για να πάρω μιαν απόφαση ώστε να τιμήσω εκείνους που πρέπει. Πάντως εγώ ήμουν μ' εκείνους που ξεχύθηκαν στους δρόμους, ακούρευτοι, αχτένιστοι, για να συγκεκριμενοποιήσουν και να ρευστοποιήσουν το παράλογο, το αδιέξοδο, την ανταρσία, την αγωνία, την απόγνωση, τη μοναξιά.
Τι διαπίστωσα στα χρόνια των δικών μου αγώνων;;; Ένα πολύ βασικό!!! Ότι χρειάζεται μια τραγική προδιάθεση για να γίνεις παρανάλωμα ενός ονείρου. Και τώρα βλέπω με σχετική απάθεια όλους αυτούς τους "νεότερους" που επιχειρούν ν' αντικρούσουν και να διασύρουν με την εύκολη κριτική τους όλους τους παλιότερους. Κι έχω την αίσθηση ότι ποτέ δεν αντιμετώπισαν κανένα βιοτικό πρόβλημα. Έχουν φιλοδοξίες χωρίς να έχουν θητεία. Κι αναρωτιέμαι, ποιοι έχουν περισσότερες πιθανότητες να επιζήσουν: οι ταλαιπωρημένοι ή εκείνοι που έμειναν ανέπαφοι;;;
No comments:
Post a Comment