Την εποχή που η πολιτική ήταν ευχάριστη!!!!

Ο Νικολό ξύπνησε πολύ πρωί, σχεδόν αξημέρωτα, έβγαλε βόλτα τον σκύλο του όπως κάθε πρωί, κι ενώ τραβούσε κατά το πάρκο, προσπαθούσε ν' ακούσει τις ανάσες της πόλης που ακόμα κοιμόταν. Ξαφνικά αντιλήφθηκε ότι στο σταυροδρόμι είχε ανοίξει ένα καινούργιο μαγαζί που πούλαγε μονάχα σοκολάτες και τα παράγωγά της. Θυμήθηκε τα πολλά μαγαζιά στις Βρυξέλλες με τις απίθανες εκδοχές της σοκολάτας. Τότε κατάλαβε ότι η γειτονιά του είχε αρχίσει σιγά-σιγά ν' αλλάζει πρόσωπο. Μονάχα ο ίδιος όταν κοιταζόταν στον καθρέφτη του ασανσέρ φαινόταν να παραμένει ίδιος. Τα αραιωμένα μαλλιά στο κεφάλι του μαρτυρούσαν κάποιες αλλαγές. Σήμερα η βόλτα ήταν μικρή γιατί ένιωθε ότι τα πόδια του τον πονούσαν Ήταν ο καιρός, η υγρασία, η κούραση, τα χρόνια που του είχαν καθίσει στον σβέρκο;;; Ξαναγύρισε στο δωμάτιό του, έδωσε μια λιχουδιά στον σκύλο του, ήπιε ένα ποτήρι νερό, έφαγε ένα παξιμάδι, άνοιξε τον υπολογιστή αλλά δεν κοίταξε αν είχε μηνύματα. Τα είχε βαρεθεί. Ξάπλωσε στον καναπέ, κι άνοιξε την τηλεόραση. Πρωινές βλακείες. Την έκλεισε και πήρε στα χέρια του τον ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ ΣΤΑ ΟΠΛΑ και συνέχισε από τη σελίδα 93:

"Θα 'ρθει η ώρα που θ' αγαπήσετε. Το ξέρω και τότε θα δείτε πόσο ευτυχισμένος θα νιώσετε".
"Μα είμαι ευτυχισμένος. Πάντα ήμουν".
"Αυτό είναι άλλο. Μα δεν μπορείτε να το καταλάβετε παρά μόνο όταν το νιώσετε".
"Μπορεί. Αν πάντως το νιώσω ποτέ μου θα σας το πω".
"Νομίζω πως έμεινα πιο πολύ απ' όσο έπρεπε. Και είπα και πολλά".

Έδειχνε στ' αλήθεια ανήσυχος.

"Όχι... όχι... καθίστε. Μη φεύγετε. Για πέστε μου. Συμβαίνει το ίδιο και με την αγάπη για τις γυναίκες; Θέλω να πω αν κάποιος αγαπήσει αληθινά μια γυναίκα θα αισθανθεί έτσι όπως λέτε;"
"Δεν ξέρω. Δεν αγάπησα ποτέ μου καμιά γυναίκα..."

Η κούραση τον είχε καταβάλει.
Έκλεισε τα μάτια του  και προσπάθησε να θυμηθεί την εποχή που η πολιτική ήταν ευχάριστη!!!!
Κι αποκοιμήθηκε...