Μια ζωή... πληγή κακοφορμισμένη και μια καταστροφή σε συνέχειες!!!

Οι ήρωες στρατιώτες που πολέμησαν, έδωσαν τη ζωή τους για να να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις των δανειστών και όσοι απομείνουν θα πηγαίνουν στο μνημείο να καταθέτουν στεφάνια!!!!

Η ανεργία, η πείνα, η έσχατη εξαθλίωση, η απαισιοδοξία και η έλλειψη διάθεσης για αγώνα... Είναι η πλάση εκείνη που ίσως δεν την βλέπεις στα φωτεινά κάδρα της τηλεόρασης, στους πολυσύχναστους δρόμους και τις λεωφόρους, ανάμεσα στο σύννεφο της μακαριότητας των πολιτικών και εκείνων εκ των συμπολιτών μας που μας κορόιδεψαν και μας έκλεψαν και τώρα μας κάνουν τη ζωή μαρτύριο. Όλη αυτή η κατάσταση προξενεί έναν αθέλητο αποτροπιασμό γιατί κατεβάζει την κοινωνία στο σκουλήκι και στον εφιάλτη, κάνει τη ζωή πληγή κακοφορμισμένη, μολυσμένη, θανάσιμη.

Οι άνθρωποι που μας κυβερνάνε δεν καταλαβαίνουν τίποτε και ζουν σε άλλο μήκος κύματος. Έχω κουραστεί ν' απευθύνομαι στο κενό. Δεν βλέπουν τα χάλια της κοινωνίας, των νέων ανθρώπων και όλων όσοι έχουν οικογένειες και βουρλίζονται να τα βγάλουν πέρα, αφού κοιμούνται με διαλείμματα και ξυπνάνε με την έγνοια τους στις οφειλές: να πληρώσουν το ενοίκιο, το ρεύμα, το νερό, το τηλέφωνο, τη δόση της εφορίας, τη δόση της τράπεζας, ένα καινούργιο χαράτσι... Η κατάσταση είναι τραγική από επίγνωση ματαιοπονίας.

Δεν έχω πλέον διάθεση να κρίνω προσωπικά τον ένα ή τον άλλον. Έχω φτάσει στο σημείο να λέω ότι όλοι ίδιοι είναι. Να το λέω αυτό εγώ που πάντα ισχυριζόμουν ότι είναι λάθος να ισοπεδώνουμε τα πάντα και τους πάντες. Ο λαός μας δεν θέλει συμπόνια, αλλά δικαιοσύνη. Από την άλλη σκέφτομαι ότι πρέπει ν' αναθεωρήσουμε τη ζωή μας, τον κόσμο, να ξεσηκώσουμε τις συνειδήσεις, να φουσκώσουμε σε αγανάκτηση, σε δημιουργικό πάθος. Βλέπω και κάποιες επιπόλαιες κινήσεις που εξανεμίζονται σε παθητικές και στιγμιαίες θεωρήσεις. Τα έχω χαμένα κι απορώ που ο κόσμος έχει γίνει άνω-κάτω και παραξενεύομαι που ζω, ζούμε, δίχως τη γεύση του αύριο.

Αναρωτιέμαι εάν ακόμα σ' αυτό τον τόπο, σ' αυτή την κοινωνία, υπάρχει επιτέλους κάποια ευαισθησία, αίσθημα ευθύνης, ιδεολογική συνέπεια, ηθική. Κι αν κάνουμε τον απολογισμό θα δούμε ότι δεν είναι ενθαρρυντικός. Κι αρχίζουμε να κατηγορούμε πρόσωπα και καταστάσεις, να καυτηριάζουμε κι άκρη δεν βγάζουμε. Κάποια στιγμή η κρίση περνάει, τα πνεύματα γαληνεύουν, καταλαγιάζουν, η οργή μας ξεχνιέται κι όλα μπαίνουν στον κανονικό ρυθμό τους.

Πάντως είναι βέβαιο ότι ποτέ δεν γίνεται σωστά ο επιμερισμός των ευθυνών, οι αθώοι πληρώνουν τα σπασμένα και επιβραβεύονται οι ένοχοι. Η ανθρώπινη ζωή δεν μετράει πια. Είμαστε σαν τους στρατιώτες ενός λόχου που παίρνει διαταγή να καταλάβει έναν λόφο. Τον καταλαμβάνει, οι στρατιώτες σκοτώνονται, ο λοχαγός σώζεται και ο στρατηγός πανηγυρίζει διότι ο λόφος κατελήφθη!! Κι αν σκοτώθηκαν οι στρατιώτες;;; Ήσαν ήρωες... Αυτό μονάχα.