Κυβέρνηση πολιτικών μεταπρατών

ΠΡΕΠΕΙ ν' αποκρουστεί η κοινωνική αντεπανάσταση που επιχειρείται από την δικομματική κυβέρνηση, η οποία έχει υιοθετήσει την αδιαλλαξία και τον αυταρχισμό και εκείνο που διακρίνει και καθορίζει την φυσιογνωμία και τις «επιλογές» της νεο-φιλελεύθερης αυτής κυβέρνησης είναι ότι αποτελεί μια κυβέρνηση πολιτικών μεταπρατών. Μια κυβέρνηση που δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες της για την εθνική και οικονομική πορεία της χώρας, παρά τις περί του αντιθέτου κραυγές της, αλλά μια κυβέρνηση που αναθέτει, που εκχωρεί, που ξεπουλάει. Μια κυβέρνηση που δεν δεσμεύεται για τίποτα, αλλά που εναποθέτει την προοπτική της πορείας της χώρας στους ξένους παράγοντες, στην οικονομική ολιγαρχία, στα μεταπρατικά κυκλώματα.

Υπό κηδεμονία βρίσκεται και ολόκληρη η οικονομική πορεία του τόπου, αφού πλέον τον έλεγχό της ασκούν η Τρόικα, οι κοινοτικοί οικονομικοί μηχανισμοί, η Μέρκελ και ο Σόιμπλε και όχι η κυβέρνηση της Ελλάδας. Ξεπουλιέται ολόκληρος σχεδόν ο δημόσιος και ο κοινωνικός τομέας στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Και «μετατοπίζεται» ένα μεγάλο τμήμα του δημόσιου πλούτου και των κοινωνικών πόρων προς τον ιδιωτικό τομέα, ώστε οι εργαζόμενοι [όσοι πλέον είναι εργαζόμενοι] να γίνουν δέσμιοι, για τα στοιχειώδη κοινωνικά τους δικαιώματα, των πιο απάνθρωπων μηχανισμών της κερδοσκοπίας

Αυτή η κυβέρνηση έχει διασπάσει τις εργασιακές σχέσεις και εισάγει νέους θεσμούς (μερική απασχόληση, κινητικότητα, απασχολήσιμοι και διάφορες άλλες ανοησίες) που θα οδηγήσουν υπ’ αυτές τις συνθήκες στην εργοδοτική αυθαιρεσία, στην καταπίεση των εργαζομένων και στην κονιορτοποίηση της ελληνικής κοινωνίας.

Δεν μπορούμε να ζητάμε από το ΠΑΣΟΚ να δώσει αγώνες. Στις δυο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις αποδοκιμάστηκε το ΠΑΣΟΚ της κρίσης, της μνημονιακής πολιτικής, της εγκατάλειψης των κοινωνικών αγώνων και πλέον η πολιτική του παρουσία και λειτουργία αποτυπώνει με τον πιο αντιαλϊκό τρόπο την αναντιστοιχία θεωρίας και πράξης. Είναι φανερό ότι η χώρα έχει μπει σε επικίνδυνο μονοπάτι, σε πολύ επικίνδυνο δρόμο.

Εδώ πρέπει να πω σε όσους επιμένουν να έχουν ψευδαισθήσεις, ότι το ΠΑΣΟΚ κέρδιζε πάντοτε όταν αποκτούσε μια αυθεντική σχέση με την αλήθεια και την συγκυρία, όταν είχε στα χέρια του την πρωτοβουλία των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων. Σήμερα δυστυχώς το ΠΑΣΟΚ είναι αποκομμένο από τον λαό. Δεν είναι -όπως θα θέλαμε- ένα κίνημα δημοκρατικής πράξης και σοσιαλιστικής επαγγελίας, δεν εμπνέει τους πολίτες και φυσικά με ηγέτη τον Βενιζέλο δεν πρόκειται να υπάρξει ενότητα, συλλογική θέληση και προοπτική. Με τον Βενιζέλο και όλους όσοι έχουν απομείνει το υπάρχον ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να υπερασπιστεί την λαϊκότητα, την ιστορικότητα, την αναγκαιότητα και την προοπτική του στην ελληνική κοινωνία και στην Ευρώπη.

Δυστυχώς κανείς δεν είναι σε θέση ν' αναστήσει το ΠΑΣΟΚ, διότι έχουν επικρατήσει ένας πολιτικός αποπροσανατολισμός και νόθες ταξινομήσεις των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, ταξινομήσεις τέτοιες που έχουν αναγορεύσει έναν στείρο και χυδαίο αντιΠΑΣΟΚισμό σε νέα κλίμακα αξιών, σε αντικατάσταση μιας κλίμακας αξιών που καταρρέει. Αλλά πάλι, πώς να σωθεί το ΠΑΣΟΚ όταν και το ίδιο συμμετέχει σε μια πολιτική φορομπηχτική, μια πολιτική παρανομιών, ακρίβειας, διώξεων, απολύσεων, υπονόμευσης των κοινωνικών κατακτήσεων του λαού μας στις οποίες [κι εδώ είναι το τραγελαφικό] αυτό το ίδιο είχε πρωτοστατήσει.

Το ζητούμενο είναι να δοθεί επιτέλους μια απάντηση στον αναχρονισμό. Και το ερώτημα είναι πώς και από ποιον ή με ποιους;;; Το θλιβερό είναι ότι πάντοτε η δημοκρατική παράταξη σπαρασσόταν από εσωτερικές έριδες. Ωστόσο ποτέ δεν είναι αργά και τίποτε δεν είναι αδύνατο.