Στο θάμπος του καλοκαιριάτικου πρωινού, μια σιωπηλή παρουσία!!!

«έχω τόσο ανάγκη να ταξιδέψω...
ας είναι, ας ονειρευτώ μόνο...» [H.S.A.]

Κι εγώ, έχω τόση ανάγκη να ταξιδέψω. Γιατί έρχονται στιγμές που η ψυχή κραδαίνεται, σηκώνει στο κοντάρι σήματα και γνέφει προς διάφορες κατευθύνσεις. Και δεν χάνω την ευκαιρία ν' αφεθώ στο έλεος των στιγμών. Αυτό ερμηνεύεται πολλαπλώς. Το πεπρωμένο του ανθρώπου ή του κάθε άντρα και της κάθε γυναίκας δεν είναι απαραίτητο να έχει παίξει το τελευταίο του χαρτί. Έτσι κι εγώ λέω πως η ανάγκη για ένα ταξίδι δεν είναι παρά ο θρίαμβος της περιπέτειας κατά της μονιμότητας, της γλύκας της μέθης της τρικυμίας κατά του αράγματος.

Και περνάνε από το μυαλό και τα μάτια πολυδαίδαλες πόλεις και απέραντοι κάμποι, οι δρόμοι και τα πάρκα που περπάτησα στο Παρίσι, στη Λιόν, στην Αβινιόν, στο Στρασβούργο, στις Βρυξέλλες, στη Ρώμη, στη Βενετία, στη Ζυρίχη, στη Μόσχα, στην Αγία Πετρούπολη, στη Σόφια και όπου αλλού, οι άνθρωποι που συνάντησα, οι γυναίκες που αγάπησα και με αγάπησαν, οι φίλοι που απόκτησα, ή εκείνοι που έχασα...

Να, εκεί στο θάμπος του καλοκαιριάτικου πρωινού, μια σιωπηλή παρουσία. Την πλησίασα και ήταν γαλανομάτα κι ένα πλατύ χαμόγελο διαγραφόταν στα χείλη της όσο την πλησίαζα. Αρχίσαμε να μιλάμε αλλά και τώρα δεν μπορώ να καταλάβω σε τι γλώσσα μιλούσαμε. Με πλησίασε αρκετά και τότε απλώνει το χέρι της και μου προσφέρει ένα λουλούδι κίτρινο... Θαρρώ πως ήταν ένας ήλιος... Δεν θυμάμαι καν σε ποια γλώσσα της είπα ευχαριστώ. Εκείνη σα να ξεθαρρεύτηκε ήρθε πολύ κοντά μου και οι καθίσαμε σ' ένα παγκάκι. Σαν αέρινη παρουσία την ένιωθα πλάι μου. Σήκωσα το χέρι και της χάιδεψα απαλά το κεφάλι. Τότε εκείνη, έσκυψε προς τη μεριά μου, και με φίλησε όσο γίνεται πιο τρυφερά, σχεδόν βελούδινα, στο μέτωπο...

Ξάφνου, βρεθήκαμε με δυο ποδήλατα να περπατάμε σ' ένα δρόμο με πλάκες, χωρίς να υπάρχει ούτε ένα αυτοκίνητο παρά κάτι παιδιά που έπαιζαν μπάλα κι ευτυχώς που τα πορτοπαράθυρα των σπιτιών ήσαν κατά περίεργο τρόπο όλα κλειστά. Ούτε που κατάλαβα πότε μου έπιασε το χέρι, και μου το έσφιγγε. Αλλά δεν μου φάνηκε περίεργο. Ήταν σαν κάτι φυσιολογικό, έτσι το ένιωσα και μόλις φτάσαμε στο τέλος του δρόμου, πέφτουμε πάνω σε μια μουσική κομπανία. Τρόπος του λέγειν, μουσική κομπανία... Ήσαν τρεις νέοι με δυο κιθάρες κι ένα βιολί, όρθιοι σ' ένα τριγωνικό παρκάκι και παίζανε, αλλά δεν τους άκουγε κανένας. Οπότε κι εμείς το θεωρήσαμε πρέπον να σταθούμε εκεί κοντά τους. Κι έπαιζαν ένα πολύ αγαπημένο μου κομμάτι. Ήταν το Concierto de Aranjuez του Joaquín Rodrigo, που το ξέρω καλά. Εκείνη το άκουγε εκστατικά γιατί οι τρεις νέοι δεν φαίνονταν άσχετοι...

Μην αρχίσετε να λέτε ότι είναι κακού γούστου ρομαντισμός. Όχι, δεν είναι. Αφού το λέω εγώ, δεν είναι. Απλώς είναι φουσκονεριά μιας ψυχής, που μοιάζει ατάραχη και κάποτε παγερή, αλλά που κατά βάθος είναι αλαφιασμένη. 

Ο Λαζόπουλος στο Εθνικό: μια καραμπινάτη αυθαιρεσία και παρανομία!!!

• «Επειδή το Αλ Τσαντίρι είναι αντιμνημονιακό, πρέπει να κόψω τον Λαζόπουλο; Αν αυτός που καλώ είναι αριστερός ή ό,τι άλλο –εξαιρώ τη Χρυσή Αυγή– ποσώς με ενδιαφέρει. Με αφορά η αισθητική του πρόταση. Εγώ είμαι αντιμνημονιακός από την εποχή του Καστελόριζου...»

Τάδε έφη Σωτήρης Χατζάκης, ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, και πρώην του Κρατικού Θεάτρεου Βορείου Ελλάδος. Και είπε ότι προεκλογικά πήγε σε τρεις πολιτικές συγκεντρώσεις, του Φώτη Κουβέλη, του Παύλου Γερουλάνου και του Αντώνη Σαμαρά, τον οποίο, όταν τον διόρισε το 2009 στο ΚΘΒΕ, είχε πληροφορήσει ότι δεν είναι Νεοδημοκράτης!!! Αστεία πράγματα...

ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ αν είναι “αντιμνημονιακός” από την εποχή του Καστελόριζου, αλλά η φτωχή αισθητική του. Διότι θέτει την υπόθεση Λαζόπουλου τόσο ξώπετσα. Λες και μας ενδιαφέρει αν ο Λαζόπουλος είναι κατά των μνημονίων ή κατά του Παπανδρέου. Εκείνο που μας νοιάζει είναι πως ο Λαζόπουλος είναι μια περίπτωση γελωτοποιού, τσαρλατάνου και πλακατζή για τις παρέες των αργόσχολων και όχι να τον εντάσσει ο φίλος Χατζάκης στον προγραμματισμό του Εθνικού Θεάτρου με μόνο το όνομά του!!! Για να μπει στο πρόγραμμα του θεάτρου ένα έργο δεν πρέπει προηγουμένως ΝΑ ΕΓΚΡΙΘΕΙ;;;  

• Ο Χατζάκης ποιο έργο του Λαζόπουλου πρότεινε, ο εισηγητής ποιο έργο εισηγήθηκε και το Δ.Σ. ποιο έργο ενέκρινε;;;

Είναι πρωτοφανές. Ας μας πει πότε άλλοτε μπήκε το όνομα της Παξινού ή του Μινωτή ή του Βεάκη ή και κάποιου άλλου νεότερου στο πρόγραμμα χωρίς να ξέρουμε τι έργο θα παρουσιάσουν!!! Τι διάολο ρόλο παίζει ο εισηγητής δραματολογίου, τι ρόλο παίζει το διοικητικό συμβούλιο, γιατί ο κάθε συγγραφέας να υποβάλλει το έργο του για έγκριση στο Εθνικό Θέατρο όταν προκύπτει μια τέτοια καραμπινάτη αυθαιρεσαία, παρανομία, αγυρτεία;;; 

• Ποιος εγγυάται για την ποιότητα του έργου που ΘΑ γράψει και ΘΑ παρουσιάσει ο Λαζόπουλος, ΘΑ σκηνοθετήσει και ΘΑ πρωταγωνιστήσει;;;

Θα τρίζουν τα κόκαλα όλων των καλλιτεχνών μας που πέρασαν από το πρώτο θέατρο της χώρας και το τίμησαν με το έργο και το ήθος τους. Κι ο Χατζάκης υποκύπτει στον λαϊκισμό και μπάζει στο Εθνικό έναν σαχλαμάρα που περνάει τον εαυτό του για... Αριστοφάνη!!!

Και βέβαια η σάχλα που λέγεται “Αλ Τσαντίρι”, δεν είναι για το Εθνικό Θέατρο και κρίμα που ο Χατζάκης επιχειρηματολογεί με αυτή τη σάχλα, που παρουσιάζεται από ένα υποβαθμισμένο τηλεοπτικό κανάλι, που σκορπίζει αυτή η σάχλα βρόμα και δυσωδία με τους εμετούς του Λαζόπουλου, ο οποίος βγάζει τα απωθημένα του για ανθρώπους της πολιτικής, του θεάτρου, της μουσικής, ακόμη και για απλούς πολίτες που αυτός δεν τους βλέπει με καλό μάτι!!!! 

Κυβέρνηση πολιτικών μεταπρατών

ΠΡΕΠΕΙ ν' αποκρουστεί η κοινωνική αντεπανάσταση που επιχειρείται από την δικομματική κυβέρνηση, η οποία έχει υιοθετήσει την αδιαλλαξία και τον αυταρχισμό και εκείνο που διακρίνει και καθορίζει την φυσιογνωμία και τις «επιλογές» της νεο-φιλελεύθερης αυτής κυβέρνησης είναι ότι αποτελεί μια κυβέρνηση πολιτικών μεταπρατών. Μια κυβέρνηση που δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες της για την εθνική και οικονομική πορεία της χώρας, παρά τις περί του αντιθέτου κραυγές της, αλλά μια κυβέρνηση που αναθέτει, που εκχωρεί, που ξεπουλάει. Μια κυβέρνηση που δεν δεσμεύεται για τίποτα, αλλά που εναποθέτει την προοπτική της πορείας της χώρας στους ξένους παράγοντες, στην οικονομική ολιγαρχία, στα μεταπρατικά κυκλώματα.

Υπό κηδεμονία βρίσκεται και ολόκληρη η οικονομική πορεία του τόπου, αφού πλέον τον έλεγχό της ασκούν η Τρόικα, οι κοινοτικοί οικονομικοί μηχανισμοί, η Μέρκελ και ο Σόιμπλε και όχι η κυβέρνηση της Ελλάδας. Ξεπουλιέται ολόκληρος σχεδόν ο δημόσιος και ο κοινωνικός τομέας στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Και «μετατοπίζεται» ένα μεγάλο τμήμα του δημόσιου πλούτου και των κοινωνικών πόρων προς τον ιδιωτικό τομέα, ώστε οι εργαζόμενοι [όσοι πλέον είναι εργαζόμενοι] να γίνουν δέσμιοι, για τα στοιχειώδη κοινωνικά τους δικαιώματα, των πιο απάνθρωπων μηχανισμών της κερδοσκοπίας

Αυτή η κυβέρνηση έχει διασπάσει τις εργασιακές σχέσεις και εισάγει νέους θεσμούς (μερική απασχόληση, κινητικότητα, απασχολήσιμοι και διάφορες άλλες ανοησίες) που θα οδηγήσουν υπ’ αυτές τις συνθήκες στην εργοδοτική αυθαιρεσία, στην καταπίεση των εργαζομένων και στην κονιορτοποίηση της ελληνικής κοινωνίας.

Δεν μπορούμε να ζητάμε από το ΠΑΣΟΚ να δώσει αγώνες. Στις δυο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις αποδοκιμάστηκε το ΠΑΣΟΚ της κρίσης, της μνημονιακής πολιτικής, της εγκατάλειψης των κοινωνικών αγώνων και πλέον η πολιτική του παρουσία και λειτουργία αποτυπώνει με τον πιο αντιαλϊκό τρόπο την αναντιστοιχία θεωρίας και πράξης. Είναι φανερό ότι η χώρα έχει μπει σε επικίνδυνο μονοπάτι, σε πολύ επικίνδυνο δρόμο.

Εδώ πρέπει να πω σε όσους επιμένουν να έχουν ψευδαισθήσεις, ότι το ΠΑΣΟΚ κέρδιζε πάντοτε όταν αποκτούσε μια αυθεντική σχέση με την αλήθεια και την συγκυρία, όταν είχε στα χέρια του την πρωτοβουλία των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων. Σήμερα δυστυχώς το ΠΑΣΟΚ είναι αποκομμένο από τον λαό. Δεν είναι -όπως θα θέλαμε- ένα κίνημα δημοκρατικής πράξης και σοσιαλιστικής επαγγελίας, δεν εμπνέει τους πολίτες και φυσικά με ηγέτη τον Βενιζέλο δεν πρόκειται να υπάρξει ενότητα, συλλογική θέληση και προοπτική. Με τον Βενιζέλο και όλους όσοι έχουν απομείνει το υπάρχον ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να υπερασπιστεί την λαϊκότητα, την ιστορικότητα, την αναγκαιότητα και την προοπτική του στην ελληνική κοινωνία και στην Ευρώπη.

Δυστυχώς κανείς δεν είναι σε θέση ν' αναστήσει το ΠΑΣΟΚ, διότι έχουν επικρατήσει ένας πολιτικός αποπροσανατολισμός και νόθες ταξινομήσεις των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, ταξινομήσεις τέτοιες που έχουν αναγορεύσει έναν στείρο και χυδαίο αντιΠΑΣΟΚισμό σε νέα κλίμακα αξιών, σε αντικατάσταση μιας κλίμακας αξιών που καταρρέει. Αλλά πάλι, πώς να σωθεί το ΠΑΣΟΚ όταν και το ίδιο συμμετέχει σε μια πολιτική φορομπηχτική, μια πολιτική παρανομιών, ακρίβειας, διώξεων, απολύσεων, υπονόμευσης των κοινωνικών κατακτήσεων του λαού μας στις οποίες [κι εδώ είναι το τραγελαφικό] αυτό το ίδιο είχε πρωτοστατήσει.

Το ζητούμενο είναι να δοθεί επιτέλους μια απάντηση στον αναχρονισμό. Και το ερώτημα είναι πώς και από ποιον ή με ποιους;;; Το θλιβερό είναι ότι πάντοτε η δημοκρατική παράταξη σπαρασσόταν από εσωτερικές έριδες. Ωστόσο ποτέ δεν είναι αργά και τίποτε δεν είναι αδύνατο.

Η φλεγόμενη πολιτική συγκυρία και η αδιέξοδη πορεία της δικομματικής κυβέρνησης

• ΕΙΔΗΣΕΙΣ: Την παράταση για ένα επιπλέον έτος, έως και τα εισοδήματα του 2016, προβλέπει το νέο Μνημόνιο για την έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης που επιβάλλεται ανάλογα με το ύψος των εισοδημάτων με συντελεστή 1% έως 4%. Ανοικτό ενδεχόμενο να συνεχισθεί το χαράτσι μέσω της ΔΕΗ και το 2014.

Ακρίβεια, ανεργία, καθήλωση μισθών, κοινωνική αναλγησία, κόψιμο συντάξεων, περιθωριοποίηση, μαζικές, παράνομες και καταχρηστικές απολύσεις, ακύρωση των κεκτημένων του κράτους πρόνοιας… Αυτή είναι η πολιτική που ακολουθεί και έχει ακολουθήσει η κυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και χαρακτηρίζεται από την παντελή έλλειψη εθνικής και οικονομικής στρατηγικής. Είναι ξεκάθαρο ότι πορεύονται χωρίς να γνωρίζουν τον στόχο τους, επιλέγουν μέσα τα οποία είναι αρνητικά, έχουν κατορθώσει πραγματικά να δημιουργήσουν ένα κλίμα πλήρους χρεοκοπίας της χώρας μας.

Υπάρχουν ιστορικές ευθύνες τόσο για τον Σαμαρά όσο και για τον Βενιζέλο. Στο εσωτερικό μέτωπο αντιμετωπίζουμε κυριολεκτικά μια οικονομική κατάρρευση και, βέβαια, μια απίθανη πολιτική πόλωση. Αφότου ανέλαβε την πρωθυπουργία ο Σαμαράς ο μονόδρομος της σκληρής λιτότητας δήθεν για να βγούμε στο φως, έγινε ο κατήφορος για την χώρα και τους πολίτες. Ούτε λίγο ούτε πολύ, η κυβέρνηση κατόρθωσε να σαρώσει το επίπεδο της κοινωνικής προστασίας, να πολλαπλασιάσει το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών, να αυξήσει τον πληθωρισμό, να μηδενίσει τις επενδύσεις, να αυξήσει το δημόσιο έλλειμμα, όχι να το μειώσει, να γονατίζει τους πολίτες...

Νιώθουμε, περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι ο συνεταιρισμός που κυβερνά σήμερα, έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε ανοχύρωτη χώρα, σε παθητικό εντολοδόχο της Τρόικας και γενικώς των δανειστών και ιδιαιτέρως της Μέρκελ και του Σόιμπλε και έχει προχωρήσει ακόμα και σε πράξεις άμεσα βλαπτικές των εθνικών μας συμφερόντων. Έχει γίνει η πιο στυγνή αντιλαϊκή κυβέρνηση που γνώρισε ποτέ ο τόπος. Ανέτρεψε και ανατρέπει κάθε μέρα τις κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις του λαού μας – έχοντας πάντα στο στόχαστρο το εισόδημα του εργαζόμενου, του αγρότη, του μικρού και του μεσαίου επιχειρηματία. Έχει οδηγήσει τη χώρα και τους πολίτες, με τα σπασμωδικά μέτρα, σε πλήρες οικονομικό αδιέξοδο.

Αναγκαστικά θα χτίζει, μέρα με την μέρα, ένα κράτος συγκεντρωτικό, ένα κράτος καταστολής, για να αντιμετωπίσει την αγανάκτηση του λαού. Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε έτοιμοι, έτοιμοι να δώσουμε την δικιά μας ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση – μια ολοκληρωμένη εθνική στρατηγική, για μια προοδευτική, αποτελεσματική διέξοδο από την κρίση που μαστίζει την χώρα. Μια τέτοια στρατηγική θα πρέπει να έχει σαν θεμέλιο λίθο ένα κοινωνικό συμβόλαιο που θα στηρίζεται στον διάλογο και την συναίνεση.

Οι δημοκρατικοί πολίτες έχουν αποχωρήσει από το ΠΑΣΟΚ και θα ήταν ματαιοπονία να περιμένει κανείς αλλαγή πολιτικής από τον συνέταιρο αυτού του κυβερνητικού σχήματος. Ωστόσο, πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει η δημοκρατική εκείνη πλειοψηφία που θα συσπειρώσει όλο εκείνο το εκλογικό δυναμικό που κάποτε οδηγούσε το ΠΑΣΟΚ από νίκη σε νίκη και εκλογική επικράτηση. Τώρα πια με τον Βενιζέλο, αυτή η προοπτική έχει τελειώσει, κι όσοι επιμένουν, κάνουν τραγικό λάθος, εγκλωβίζοντας ψηφοφόρους σε μια αδιέξοδη λογική. Μπορεί να υπάρξει αλλαγή μέσα από ένα ανανεωμένο, ενωμένο και μάχιμο κίνημα, συμμαχητή των λαϊκών αγώνων και εκφραστή των κοινωνικών αναγκών και αιτημάτων, ένα κίνημα δημοκρατικής πράξης και σοσιαλιστικής επαγγελίας, όχι πάντως το ΠΑΣΟΚ που έχει καταδικαστεί στη συνείδηση του κόσμου και είναι συνδεδεμένο με τα σημερινά του βάσανα. Το ΠΑΣΟΚ έδωσε τους αγώνες, πέτυχε, υπηρέτησε τον ελληνικό λαό, όμως έχασε την αυθεντική σχέση με την αλήθεια και οι σημερινοί οδηγοί του το έχουν ρίξει σε ξέρα.

Ο λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ και η ψευδεπίγραφη αριστερά

• [ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΩ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΥΣ, ΛΕΣ ΚΑΙ ΖΟΥΣΑΝ ΣΕ ΑΛΛΗ ΧΩΡΑ... ΕΛΕΟΣ!!!]

Η απήχηση που γνώρισε ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την επιβολή του πρώτου μνημονίου δεν οφειλόταν σε πολιτική ωριμότητα και στο όραμα για μια Ελλάδα του μέλλοντος και πολύ περισσότερο αν προέκυπτε από στρεβλώσεις του παρελθόντος και από την ανάγκη να θεραπευθούν. Όσοι συσπειρώθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από το συγκεκριμένο ποσοστό που τον ακολουθεί μετά τη διάσπαση με το ΚΚΕ, είχαν συγκεκριμένους λόγους κι αυτοί ήσαν συναρτημένοι με την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ λόγω της πρωτοβουλίας του να προχωρήσει στους δανεισμούς, τα μνημόνια κ.λπ.

Ο Τσίπρας, πέρα από το νεανικό της ηλικίας και του προσώπου, δίχως ιδιαίτερες προσωπικές ικανότητες και χαρίσματα, κατόρθωσε να συγκεντρώσει και να φέρει στην πολιτική αγορά δυνάμεις που ένιωσαν περιφρονημένες και αδρανείς. Με συνθήματα κατ' ανάγκην αντιφατικά, γιατί και οι δυνάμεις στις οποίες απευθυνόταν, διάσπαρτες σε όλες τις τάξεις και σε όλα τα στρώματα, ήταν επίσης αντιφατικές με αντιφατικά αιτήματα. Βέβαια, σήμερα φαίνεται σε μια πρώτη “ανάγνωση” να βρισκόμαστε όλοι στην ίδια μοίρα και να έχουν ισοπεδωθεί τα όρια, αφού όλοι αντιμετωπίζουμε τα ίδια πάνω-κάτω προβλήματα. Έτσι τουλάχιστον φάνηκε στην αρχή, αλλά στην πορεία αποκαλύπτεται η ποιότητα του πολιτικού λόγου του, όπως επίσης και η δυνατότητά του να αντιμετωπίσει τα ογκώδη και δισεπίλυτα προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης.

Η δυναμική εισβολή του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική σκηνή δεν εξέπληξε κανέναν. Απλώς το ΠΑΣΟΚ αισθάνθηκε «να του κλέβουν» τα συνθήματα! Δεν θα παραβλέψουμε το γεγονός ότι το κατά μία έννοια αντι-συστημικό ρητορικό ύφος του Τσίπρα παραπέμπει ευθέως σε μοτίβα των πρώτων χρόνων του ΠΑΣΟΚ, με την ελπίδα διεύρυνσης της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης η μιντιακή προβολή του νέου προσώπου με τα υποτιθέμενα αδιάφθορα χαρακτηριστικά, είναι μια παράμετρος που ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να εκμεταλλευτεί για να διεμβολίσει το σύστημα.

Στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον φραστικά, προσπάθησε να εγκαταλείψει τους ταξικούς δογματισμούς της Αριστεράς και απευθύνθηκε σε όλες τις τάξεις. Αυτό φυσικά δεν έγινε κατορθωτό διότι οι συνιστώσες του που είναι μια πασπερμία αριστερίστικων ομάδων και που δεν φαίνεται ότι μπορούν να συγχωνευτούν σ' ένα ενιαίο κόμμα, δεν θα επιτρέψουν την εγκατάλειψη των δογματισμών που τις διακατέχει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύθηκε την αγανάκτηση του κόσμου, την πίκρα του για την επιβολή των μνημονίων. Δεν πρόκειται για κομματικό σχηματισμό που υπόσχεται κοινωνικές ανακατατάξεις ή αναμόρφωση της ελληνικής κοινωνίας, αφού κάτι τέτοιο δεν αποτυπώνεται στα κείμενά του ή τις κατά καιρούς διακηρύξεις του που αλλάζουν με ταχύτητα φωτός και αναλόγως των διαθέσεων της μιας ή της άλλης συνιστώσας του.

Η σχετική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν εντυπωσιακή. Ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε στο πολιτικό προσκήνιο δυνάμεις ώς τότε αδρανείς και αιτήματα αντιφατικά, που είχαν ως αφετηρία της αγανάκτηση για τα μνημόνια, πάνω στα οποία έχει στηθεί η πολεμική του κατά της παρούσας δικομματικής κυβέρνησης. Το κύριο όμως αποτέλεσμα που παραμένει ώς τις μέρες μας και λίγο πολύ χαρακτηρίζει όλα τα κόμματα, είναι η ανάδειξη του λαϊκισμού σε βασική πολιτική δύναμη και ταυτόχρονα σε τροχοπέδη του πολιτικού βίου. Λαϊκισμός δεν είναι η υιοθέτηση λαϊκών αιτημάτων από την πολιτική. Λαϊκισμός είναι η ενσωμάτωση στην πολιτική αντιφατικών λαϊκών αιτημάτων που κάνουν την πολιτική επίσης αντιφατική, καταλύουν την αυτοτέλειά της, την καθυποτάσσουν σε εξωπολιτικές δυνάμεις και τελικά την οδηγούν σε αδιέξοδο.

Η ανάπτυξη, επιπλέον, λαϊκιστικών στοιχείων στην αντιπολιτευτική πολιτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ καταδείχνει με τον πιο κραυγαλέο τρόπο την ανυπαρξία ιδεολογικοπολιτικής σταθεράς που την αναζητεί σε σχήματα και παρωχημένα ιδεολογήματα. Έχει διαπιστωθεί ότι σχεδόν όλα τα στελέχη του έχουν διαπαιδαγωγηθεί μονάχα με το παρελθόν και αδυνατούν να δουν το μέλλον με τις προϋποθέσεις που αυτό απαιτεί. Πολιτεύονται ως παλαιοκομματικοί παράγοντες και δεν είναι σε θέση να διαμορφώσουν την ταυτότητα μιας αριστεράς που θα πετύχει να δώσει λύση στα προβλήματα του τόπου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η αποτύπωση μιας ψευδεπίγραφης αριστεράς, που έχει στηρίξει την αριστεροσύνη της στην παρουσία του Μανόλη Γλέζου, και τον οποίο κρατάει με νύχια και με δόντια. Κατά τ' άλλα, είναι μονάχα λόγια, λόγια, λόγια. Και εκείνο το χέρι του Αλέξη Τσίπρα που κουνάει το δάχτυλο και δείχνει όλους εκείνους που δεν συμφωνούν μαζί του ή που τους θεωρεί συλλήβδην παιδιά ενός κατώτερου θεού και δεν έχουν το δικαίωμα να ομιλούν, απλώς περιγράφει μια αριστερά που αμφισβητεί το ηθικό δικαίωμα οποιουδήποτε άλλου να έχει προοδευτικές απόψεις και προβάλλει το δικό του σωτηριολογικό πλεονέκτημα απέναντι σε όλους τους άλλους. Το γεγονός ότι δηλώνουν πως είναι Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ, δεν σημαίνει αυτομάτως ότι ΕΙΝΑΙ!!! Τους αγώνες που επικαλούνται εν πολλοίς τους προκαλούν οι ίδιοι. Και είναι εκείνοι που με διάφορες ονομασίες δημιουργούσαν πάντοτε κάποιες ομάδες για να επιβεβαιώνουν δήθεν την οργή των πολιτών και η οργή των πολιτών στις περισσότερες περιπτώσεις δεν ήταν παρά η οργή των Συριζαίων. Τη μια “δεν πληρώνω, δεν πληρώνω”, την άλλη ως “αγανακτισμένοι” στο Σύνταγμα, και πάει λέγοντας.

Ομως η “αριστερά” που διακινούν είναι πεδικλωμένη ανάμεσα στην κομμουνιστική και την ευρύτερη αριστερή παράδοση και στην πιεστική προβολή ενός νέου “προσώπου”, περισσότερο φιλικού στη νέα εποχή. Από τη μια πριμοδοτεί ασυστόλως τις δράσεις των συνιστωσών του που υποτίθεται ότι διαπνέονται από το πνεύμα μιας νέας εποχής και από την άλλη καταχωνιάζει στο μπαούλο τις γενιές εκείνες που είχαν συμμετοχή στους λαϊκούς αγώνες. Η εμμανής προβολή του Γλέζου και η λεκτική αναφορά στην “παράδοση” δεν είναι δυνατόν να σώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ από τον αριστερό λαϊκισμό του που επιζητεί την ηγεμονία στην πολιτική ζωή της χώρας, ξεχνώντας άλλωστε και τον αγώνα που έκανε παλιότερα για την επιβολή της απλής αναλογικής ως εκλογικού συστήματος.

Όσο για τη συνεχή επίκληση των “αρετών” της αριστεράς αυτό πια έχει καταντήσει ένα άνοστο τροπάριο. Διότι δεν είναι ΗΘΙΚΗ να έχεις ως σύνθημα το “Ή ΕΜΕΙΣ ή ΑΥΤΟΙ” ή το “ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΥΣ”!!!! Εδώ δεν σηκώνει επιχειρηματολογία. Οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποκαλυφθεί πλήρως.

Κοινωνική αντεπανάσταση έχει εξαπολύσει η δικομματική κυβέρνηση...

ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΟΤΙ ΤΟΥΤΗ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ έχει εξαπολύσει στο εσωτερικό της χώρας μια «κοινωνική αντεπανάσταση», ενώ στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής ακολουθεί συμπεριφορά δορυφόρου που έχει την αναφορά της σε δυο τουλάχιστον αφεντικά: στους Γερμανούς και στους Αμερικανούς.
Εχουμε παραδοθεί άνευ όρων στους δανειστές και σ' εκείνους που θέλουν να κουλαντρίζουν τις τύχες της Ευρώπης και του κόσμου. Η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης συμβαδίζει με την κοινωνική πολιτική της. Είναι η πολιτική ενός δορυφόρου. Δεν έχει εθνική στρατηγική – οι πράξεις της, σπασμωδικές και ατελέσφορες, γίνονται με στόχο να ικανοποιήσουν ξένα κέντρα αποφάσεων ή και να εκτελέσουν εντολές. Η επαιτεία δεν αποδίδει. Πότε θα το καταλάβει αυτό η κυβέρνηση του Σαμαρά και του Βενιζέλου;
Έχει γίνει πλέον αντιληπτό ότι με την κυβέρνηση-ανατροπέα των κοινωνικών και οικονομικών κατακτήσεων του λαού μας, συμβαδίζει και η αυθαιρεσία και ο αυταρχισμός. Η δικομματική κυβέρνηση καταπατά την ηθική τάξη και την αξιοκρατία σε όλες τις επιλογές. Έλλειψη κάθε ευαισθησίας. Δεν τηρούνται πλέον τα στοιχειώδη προσχήματα. Οι απολύσεις στην δημόσια διοίκηση έχουν πάρει τρομακτικές διαστάσεις.

• Πού θα σταματήσουν;;;
• Ποιος θα τους σταματήσει;;; 
• Πότε θα σταματήσουν οι γονυκλισίες στους δανειστές;;;  
• Κουραστήκαμε να πληρώνουμε χαράτσια και φόρους, ενώ μειώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις, και χιλιάδες άνθρωποι είναι στην ανεργία

Ο Καραμανλής είναι ο άνθρωπος που άλλαξε την Ελλάδα;;;

ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑ [με το ζόρι, είναι η αλήθεια] μια εκπομπή που αν θυμάμαι καλά την είχε προβάλει ξανά ο Σκάι για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, "τον άνθρωπο που άλλαξε την Ελλάδα", που την επιμελήθηκε και παρουσίασε ο δημοσιογράφος [τώρα είναι στο Βήμα] Γ. Μαλλούχος!!!! Φυσικά ο δημοσιογράφος τα παρουσίασε όλα καλά κι όλα ωραία, σα να τα είχε σχεδιάσει ο καλός Θεός.

Εχω γράψει πολλές φορές για τον Καραμανλή, κι έτσι τώρα ΔΕΝ θ' αναλωθώ σε επιχειρηματολογία.
Επειδή στους τίτλους τέλους της εκπομπής είχε φωτογραφίες και κινηματογραφημένα στιγμιότυπα από την Κατοχή, την αντίσταση, τον εμφύλιο κ.λπ. εξακολουθώ να έχω μια απορία: ΤΟΤΕ, Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ πού ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ;;;; Μια απάντηση και ποιος θα την δώσει...

Αλλά στους τίτλους είδα και την γέφυρα του Ρίου-Αντίρριου... Ετσι όπως τα παρουσίασε ο Μαλλούχος ο άσχετος θεατής θα βγάλει το συμπέρασμα ότι κι αυτή ήταν έργο του Καραμανλή!!! Ελπίζω ότι θα θυμηθώ να δω και το δεύτερο μέρος της εκπομπής για να διαπιστώσω ορισμένα πράγματα που μ' ενδιαφέρουν, διότι έχω να πω ότι ο Καραμανλής ουδέποτε ζήτησε ΣΥΓΓΝΩΜΗ από τον ελληνικό λαό για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, για την οποία διάφοροι σημερινοί καθηγητάδες και ιστορικοί και πολιτικοί ακόμη λένε ότι δεν έφταιγε ο Καραμανλής!! 

• Το σκοτεινό και εγκληματικό παρακράτος ποιος το υπέθαλψε, ποιος το έθρεψε, ποιος το ανέχτηκε;;; Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ!!!
• Τις εκλογές της βίας και νοθείας του 1961, τις εγκληματικές εκείνες εκλογές ποιος τις έκανε;;; Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ!!!
• Τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, το αστυνομικό κράτος, τη μετανάστευση, την αντιπαροχή... 

Αλλά καλύτερα διαβάστε ένα παλιότερο άρθρο μου για να θυμηθείτε όσοι είστε νεότεροι: 

ΟΧΙ, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ποιος ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής!

Ποιοι και ποιες σήμερα ζηλεύουν τη δόξα του Καζαντζάκη;;;

Παρά την οικονομική κρίση, έχω διαπιστώσει ότι στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και των σούπερ-μάρκετ στοιβάζονται σχεδόν καθημερινά δεκάδες βιβλία “νέων” συγγραφέων, που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, κι όλα, Θεέ μου, μιλάνε για τις περιπέτειες των συγγραφέων τους. Κι αυτά τα βιβλία τ' αγοιράζουν και οι κυρίες των βορείων προαστίων και οι κυριούλες του Χαλανδρίου και των άλλων ημιβόρειων προαστίων και γλυκαίνονται ή νανουρίζονται. Πολυσέλιδα μυθιστορήματα, με τραβηχτικά εξώφυλλα, με επίχρυσους τίτλους, πλασάρουν την ανύποπτη μωρία κάποιων ανθρώπων που ζήλεψαν τη δόξα του Καζαντζάκη.

Το αστείο είναι ότι γράφονται τέτοια μυθιστορήματα στην ώρα που η ζωή μας έχει γίνει κόλαση και είμαστε αντιμέτωποι με μια κοινωνία που κρατάει στα χέρια της απασφαλισμένες χειροβομβίδες. “Δεν μ' ενδιαφέρει αν η μαρκησία πήγε στο τσάι στις πέντε η ώρα...”, είχε φωνάξει κάποτε ο Πολ Βαλερί, θέλοντας ακριβώς να χτυπήσει συναγερμό. Αλλά, τελικά, όσους συναγερμούς και να χτυπήσει κανείς, σκουπιδοβιβλία θα γράφονται αενάως. Θα μου πείτε, και τι σε νοιάζει εσένα;;; Σωστά. Δεν με νοιάζει. Απλώς χτες που ήμουν στο σούπερ μάρκετ χάζευα για πολλοστή φορά στις προθήκες με τα βιβλία που είναι όλα “μυθιστορήματα” και μάλιστα πολυσέλιδα, και απορούσα πού βρίσκουν οι συγγραφείς τους τη διάθεση να γράφουν τέτοιες ιστορίες που την άλλη μέρα τις έχουν ξεχάσει και οι ίδιοι;

Οι λογοτεχνικοί ήρωες μας συντροφεύουν μόνο όσο διαρκεί η ανάγνωση του βιβλίου ή είναι δυνατόν, αν συνδεθούμε συναισθηματικά μαζί τους, να αποκτήσουν ύπαρξη και να επιδράσουν στη ζωή μας, ακόμα και ν' αλλάξουν την πορεία της; Πάντως, κάθε τόσο που διαβάζω τις σχετικές κατατάξεις με τα καλύτερα βιβλία της χρονιάς ή του αιώνα, βιβλία ελληνικά δεν βλέπω, παρά τις κραυγές των ντόπιων κριτικών και των ίδιων των συγγραφέων που παλεύουν να μεταφραστούν και μεταφράζονται [και διαμαρτύρονται και για το κλείσιμο του ΕΚΕΒΙ]...

Ο Ξένος του Αλμπέρ Καμί, Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο του Μαρσέλ Προυστ, Τα σταφύλια της οργής του Τζον Στάινμπεκ, Για ποιον χτυπάει η καμπάνα του Ερνεστ Χεμινγουέι, Ο μεγάλος Μολν του Αλέν Φουρνιέ, Η ανθρώπινη μοίρα του Αντρέ Μαλρό, Η Δίκη του Φραντς Κάφκα, Το δεύτερο φύλο της Σιμόν ντε Μποβουάρ, Περιμένοντας τον Γκοντό του Σάμουελ Μπέκετ, Το είναι και το μηδέν του Ζαν-Πολ Σαρτρ, Το όνομα του ρόδου του Ουμπέρτο Εκο, Αρχιπέλαγος Γκουλάνγκ του Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, 1984 του Τζορτζ Οργουελ, Η φαλακρή τραγουδίστρια του Ευγένιου Ιονέσκο, Λολίτα του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, Οδυσσέας του Τζέιμς Τζόις, Οι κιβδηλοποιοί του Αντρέ Ζιντ, Εκατό χρόνια μοναξιάς του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, Τερέζ Ντεκερού του Φρανσουά Μοριάκ, Όσα παίρνει ο άνεμος της Μάργκαρετ Μίτσελ, Το μαγικό βουνό του Τόμας Μαν, Καλημέρα θίλη της Φρανσουάζ Σαγκάν, Ο υπέροχος Γκάτσμπι του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ, Το αστείο του Μίλαν Κούντερα, Η περιφρόνηση του Αλμπέρτο Μοράβια, Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα του Λουίτζι Πιραντέλο, Μάρτιν Ίντεν του Τζακ Λόντον, Στο δρόμο του Τζακ Κέρουακ, Λόρδος Τζιμ του Τζόζεφ Κόνραντ, Το θέατρο και το είδωλό του του Αντονέν Αρτό, Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες του Ρόμπερτ Μούζιλ, Ο φύλακας στη σίκαλη του Τζ. Ντ. Σάλιντζερ, Οι σημειώσεις του Μάλτε Λάουριτς Μπρίγκε του Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Η καταγωγή του ολοκληρωτισμού της Χάνα Αρεντ, Τα παιδιά του μεσονυκτίου του Σαλμάν Ρουσντί, Μόμπι Ντικ του Χέρμαν Μέλβιλ, Η δύναμη και η δόξα του Γκράχαμ Γκριν...

Είναι κι άλλα βιβλία κι άλλοι συγγραφείς που δεν πρέπει να τους αγνοούμε, όπως οι Ζοζέ Σαραμάγκου, Ίβο Άντριτς, Ελίας Κανέτι, Ναντίν Γκόρντιμερ, Ίμρε Κέρτες, Ουίλιαμ Φόκνερ, Ισαάκ Μπάσεβις Σίνγκερ, Γουίλιαμ Γκόλντινγκ, Ντόρις Λέσινγκ, Γιασουνάρι Καβαμπάτα, Έρμαν Έσσε, Χάρολντ Πίντερ, Σολ Μπέλοου, Κενζαμπούρο Όε, Γκράτσια Ντελέντα, Καμίλο Χοσέ Θέλα, Γιόζεφ Μπρόντσκι, Περ Λάγκερκβιστ, Ράντγιαρντ Κίπλινγ, Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, Πάβλο Νερούδα, Μπέρτολτ Μπρεχτ, Φερνάντο Πεσσόα, Τόμας Πίντσον κ.ά.

Εγώ δεν κάνω πλήρη καταγραφή. Απλώς αναφέρω βιβλία που θα έπρεπε να έχετε διαβάσει ή τουλάχιστον... ξεφυλλίσει. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Θα πει κάποιος ότι δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε και τη ντόπια παραγωγή. Δεν αντιλέγω, διότι κάποια στιγμή μπορεί να ξεπεταχτεί ένα αστέρι σαν τον Καζαντζάκη, ας πούμε, που μιλάει όλος ο κόσμος. Και καλό είναι να στηρίζουμε τους Έλληνες!!! Όχι όμως... σκουπιδοβιβλία. Πώς τα ξεχωρίζει κανείς;;; Να αφεθεί στο ένστικτό του και όχι στις υποδείξεις των κριτικών και των δημοσιογράφων που ασκούν κριτική παραφιλολογία.

Πρέπει να σημειώσω ότι για τον Καζαντζάκη, που είναι ίσως ο πιο πολυδιαβασμένος Έλληνας συγγραφέας του εικοστού αιώνα, υπάρχουν και από συμπατριώτες μας κριτικούς ουκ ολίγες ενστάσεις. Ωστόσο ο Καζαντζάκης ήταν ένας πνευματικός άνθρωπος που ακόμα δεν χωράει σε κανένα γραμματολογικό σχήμα και φυσικά είναι πάνω από τις εμμονές κάποιων κριτικών. Πεζογράφος, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, φιλόσοφος, δημοσιογράφος... Ήταν απ' όλα και τίποτε... Γιατί είναι ένας ογκόλιθος αμετακίνητος στον πνευματικό μας πολιτισμό και πολλοί θα ήθελαν να του μοιάσουν αλλά δεν γίνεται!!! Ήταν ένας φλογερός οραματιστής, ένας ανήσυχος άνθρωπος, ένας χυμώδης δημιουργός που δεν τον ικανοποιούσε τίποτε...

 

Για τον Καβάφη όμως, που τον ξέρει κι αυτόν ολόκληρη η οικουμένη, πρέπει τουλάχιστον να νιώθουμε υπερήφανοι. Είναι ένας από τους πιο σημαντικούς ευρωπαίους ποιητές του 20ού αιώνα.

Ο θάνατος και του εμποράκου και... όλων μας!!!

Δεκάδες φορές τον τίτλο του γνωστού έργου "Ο θάνατος του εμποράκου" του Άρθουρ Μίλερ, έχουν χρησιμοποιήσει οι εφημερίδες για να αποτυπώσουν τη φρικτή κατάσταση στην οποία έχει περιπέσει ο εμποράκος της σημερινής ελληνικής κοινωνίας. Αυτή τη φορά όμως το πρωτοσέλιδο των "Νέων" λέει την αλήθεια πέρα έως πέρα. Η δημοσιονομική πολιτική που ασκείται από την παρούσα κυβέρνηση επιφέρει όχι μόνο του θάνατο του εμποράκου στην κυριολεξία αλλά και το θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων απολυμένων και ανέργων που βλέπουν ΑΒΕΒΑΙΟ το μέλλον και τίποτε και κανείς δεν είναι σε θέση να τους τονώσει το ηθικό. Μαύρη μαυρίλα!!  Πάντως ο Σολωμός το έγραψε: "Γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα..."

Μια ζωή... πληγή κακοφορμισμένη και μια καταστροφή σε συνέχειες!!!

Οι ήρωες στρατιώτες που πολέμησαν, έδωσαν τη ζωή τους για να να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις των δανειστών και όσοι απομείνουν θα πηγαίνουν στο μνημείο να καταθέτουν στεφάνια!!!!

Η ανεργία, η πείνα, η έσχατη εξαθλίωση, η απαισιοδοξία και η έλλειψη διάθεσης για αγώνα... Είναι η πλάση εκείνη που ίσως δεν την βλέπεις στα φωτεινά κάδρα της τηλεόρασης, στους πολυσύχναστους δρόμους και τις λεωφόρους, ανάμεσα στο σύννεφο της μακαριότητας των πολιτικών και εκείνων εκ των συμπολιτών μας που μας κορόιδεψαν και μας έκλεψαν και τώρα μας κάνουν τη ζωή μαρτύριο. Όλη αυτή η κατάσταση προξενεί έναν αθέλητο αποτροπιασμό γιατί κατεβάζει την κοινωνία στο σκουλήκι και στον εφιάλτη, κάνει τη ζωή πληγή κακοφορμισμένη, μολυσμένη, θανάσιμη.

Οι άνθρωποι που μας κυβερνάνε δεν καταλαβαίνουν τίποτε και ζουν σε άλλο μήκος κύματος. Έχω κουραστεί ν' απευθύνομαι στο κενό. Δεν βλέπουν τα χάλια της κοινωνίας, των νέων ανθρώπων και όλων όσοι έχουν οικογένειες και βουρλίζονται να τα βγάλουν πέρα, αφού κοιμούνται με διαλείμματα και ξυπνάνε με την έγνοια τους στις οφειλές: να πληρώσουν το ενοίκιο, το ρεύμα, το νερό, το τηλέφωνο, τη δόση της εφορίας, τη δόση της τράπεζας, ένα καινούργιο χαράτσι... Η κατάσταση είναι τραγική από επίγνωση ματαιοπονίας.

Δεν έχω πλέον διάθεση να κρίνω προσωπικά τον ένα ή τον άλλον. Έχω φτάσει στο σημείο να λέω ότι όλοι ίδιοι είναι. Να το λέω αυτό εγώ που πάντα ισχυριζόμουν ότι είναι λάθος να ισοπεδώνουμε τα πάντα και τους πάντες. Ο λαός μας δεν θέλει συμπόνια, αλλά δικαιοσύνη. Από την άλλη σκέφτομαι ότι πρέπει ν' αναθεωρήσουμε τη ζωή μας, τον κόσμο, να ξεσηκώσουμε τις συνειδήσεις, να φουσκώσουμε σε αγανάκτηση, σε δημιουργικό πάθος. Βλέπω και κάποιες επιπόλαιες κινήσεις που εξανεμίζονται σε παθητικές και στιγμιαίες θεωρήσεις. Τα έχω χαμένα κι απορώ που ο κόσμος έχει γίνει άνω-κάτω και παραξενεύομαι που ζω, ζούμε, δίχως τη γεύση του αύριο.

Αναρωτιέμαι εάν ακόμα σ' αυτό τον τόπο, σ' αυτή την κοινωνία, υπάρχει επιτέλους κάποια ευαισθησία, αίσθημα ευθύνης, ιδεολογική συνέπεια, ηθική. Κι αν κάνουμε τον απολογισμό θα δούμε ότι δεν είναι ενθαρρυντικός. Κι αρχίζουμε να κατηγορούμε πρόσωπα και καταστάσεις, να καυτηριάζουμε κι άκρη δεν βγάζουμε. Κάποια στιγμή η κρίση περνάει, τα πνεύματα γαληνεύουν, καταλαγιάζουν, η οργή μας ξεχνιέται κι όλα μπαίνουν στον κανονικό ρυθμό τους.

Πάντως είναι βέβαιο ότι ποτέ δεν γίνεται σωστά ο επιμερισμός των ευθυνών, οι αθώοι πληρώνουν τα σπασμένα και επιβραβεύονται οι ένοχοι. Η ανθρώπινη ζωή δεν μετράει πια. Είμαστε σαν τους στρατιώτες ενός λόχου που παίρνει διαταγή να καταλάβει έναν λόφο. Τον καταλαμβάνει, οι στρατιώτες σκοτώνονται, ο λοχαγός σώζεται και ο στρατηγός πανηγυρίζει διότι ο λόφος κατελήφθη!! Κι αν σκοτώθηκαν οι στρατιώτες;;; Ήσαν ήρωες... Αυτό μονάχα.

Το Χτες με σκιάζει, το Σήμερα με ταράζει, το Αύριο με τρομάζει

Κάποτε θεωρούσαμε τον ανιψιό, τον Κώστα Καραμανλή, ως τον πλέον άχρηστο πρωθυπουργό που γνώρισε η χώρα μετά την μεταπολίτευση. Τελικά τα πρωτεία τα έχει ο τωρινός πρωθυπουργός. Ανέμπνευστος, γελοίος, χωρίς κανένα όραμα για τη χώρα που ανέλαβε να κυβερνήσει και φυσικά ο αποκαλυπτικός χαρακτηρισμός που ο ίδιος έδωσε στον εαυτό αποδίδει και το μέτρο της βλακείας του. Εάν δεν λειτουργούσε το διαδίκτυο και τα social media, ίσως να μην ξέραμε τι ακριβώς είχε συμβεί, αφού τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης φρόντισαν ν' απαλείψουν την επίμαχη φράση ή να την αποσιωπήσουν σαν να μην ακούστηκε ποτέ. 

Είναι φανερό ότι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού έχει κατανοήσει την κρισιμότητα της κατάστασης και παρουσιάζεται εν μέρει ανεκτικός στην ανάλγητη πολιτική που εφαρμόζει η δικομματική κυβέρνηση. Αλλά το τρελό της υπόθεσης είναι πως ο Σαμαράς νομίζει ότι είναι ένας αναμορφωτής και οδηγεί τη χώρα σε απάνεμο λιμάνι. Δυστυχώς, δεν έχει αντιληφθεί ότι ο κόσμος μπορεί να είναι ανεκτικός αλλά υποφέρει και σκέφτεται όπως ακριβώς σκέφτεται και ο ΣΥΡΙΖΑ: με τα δεδομένα μιας άλλης εποχής. 

Ωστόσο, ο Σαμαράς δεν ξέρει τι είναι, αλλά ξέρει τι θέλει, κι αυτό που θέλει δεν έχει σχέση με το μέλλον το δικό μας και της χώρας. Μόνο που τον βλέπουμε να περπατάει σαν ξεχαρβαλωμένος και να χασκογελάει, με πιάνει απελπισία. Είναι δυνατό να κυβερνάει αυτός ο άνθρωπος;; Αυτός ο άνθρωπος που δεν έχει καταλάβει γιατί έβαλε τον Αδωνι Γεωργιάδη στο υπουργείο Υγείας, ή τον Πάνο Παναγιωτόπουλο στο υπουργείο Πολιτισμού [και τον άλλο άχρηστο Γιάννη Αδριανό υφυπουργό Αθλητισμού], ή τον Γιάννη Βρούτση στο υπουργείο Εργασίας, ή την άχρηστη Όλγα Κεφαλογιάννη στο υπουργείο Τουρισμού, ή την Φώφη Γεννηματά στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας... 

Δεν έχει σημασία που δεν παραθέτω και τα ονόματα των άλλων υπουργών. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουν. Είναι μια κυβέρνηση που αντιμετωπίζει τους πολίτες σαν πρώτες ύλες για τον αχόρταγο Μολώχ της Τρόικας, των δανειστών, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των Ευρωπαίων εταίρων, δηλαδή των Γερμανών. Η πολιτική που ασκείται αυτή τη στιγμή μου θυμίζει εκείνους τους άγριους, που όπως έλεγε ο Μοντεσκιέ [αν θυμάμαι καλά], όταν θέλουν ένα φρούτο, κόβουν σύρριζα ολόκληρο το δέντρο και παίρνουν το φρούτο!!! Κάπως έτσι μοιάζει η διακυβέρνηση της χώρας από τον Σαμαρά και την κυβέρνησή του.

Εχουν κονιορτοποιήσει την ελληνική κοινωνία και δεν μπορούν να πείσουν ότι θα γυρίσουν σελίδα για να έρθουν καλύτερες μέρες. Το μόνο που βλέπουμε με λύπη βέβαια, είναι η πλήρης υποταγή στους ξένους. Κι ο Σαμαράς αγνοεί αυτό που είχε πει πριν από πολλά χρόνια ο λόρδος Πάλμερστον, ότι δηλαδή στη διεθνή πολιτική δεν υπάρχουν μόνιμοι φίλοι και μόνιμοι εχθροί, υπάρχουν μονάχα μόνιμα συμφέροντα!!! 

Ο Σαμαράς, δυστυχώς για μας, κυριολεκτικά θυμιατίζει την Μέρκελ ή τον Σόιμπλε και θερμοπαρακαλούσε τόσους μήνες για ένα ραντεβού με τον Ομπάμα. Μέχρι σήμερα δεν έχει δώσει δείγματα πυγμής αλλά αδυναμίας μπροστά στους ξένους. Κάποιος επικοινωνιολόγος του, θα του είπε να τους παίρνει και να τους κάνει περίπατο κι από πίσω να τον φωτογραφίζουν ή να τον μαγνητοσκοπούν. Άραγε τι θέλει να δείξει; Ότι είναι ένας μεγάλος ηγέτης, που με άνεση συγχρωτίζεται με τους ξένους αξιωματούχους; Δείτε και την χθεσινή βόλτα του στο Μουσείο της Ακρόπολης με τον αμερικανό υπουργό Οικονομικών...

Κάποιοι από μας που προβάλλουμε πικρές εμπειρίες, μάλλον δικαιωνόμαστε όταν λέμε, όπως οι Γάλλοι: “Το Χτες με σκιάζει, το Σήμερα με ταράζει, το Αύριο με τρομάζει” [Le Passé me hante, Le Présent me tourmente, l' Avenir m'épouvante]. Αυτή η κυβέρνηση και αυτός ο πρωθυπουργός δεν είναι σε θέση να μας πείσουν ότι το Αύριο θα είναι χαρούμενο...

Οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ δεν τα βρίσκουν με τον εαυτό τους... και περιμένετε να τα βρουν με τον ελληνικό λαό;;;

Η πολιτική που ασκεί η δικομματική κυβέρνηση είναι καταστροφική και γι' αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία. Περιμένουμε κάποια στιγμή να μας πουν ότι τα λεφτά μας, πιάνουν τόπο. Εννοώ τα λεφτά που δίνουμε κάθε λίγο στα χαράτσια, στην Εφορία κ.λπ. Αλλά αυτό φαίνεται ότι θ' αργήσει πολύ να γίνει.

Από την άλλη μεριά είναι η πολιτική των πυροτεχνημάτων που ανήκει αποκλειστικά στον ΣΥΡΙΖΑ και είναι αυτή η πολιτική που θα τον καθηλώσει εκεί που τώρα βρίσκεται κι ακόμα παρακάτω ...

Η κακή διακυβέρνηση της χώρας από τους Σαμαρά-Βενιζέλο-Στουρνάρα, έχει οδηγήσει πολλούς από τους πολίτες που τα προηγούμενα χρόνια στήριζαν κυρίως το ΠΑΣΟΚ, να στραφούν στην στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ.

Υπάρχει πάντως κάποιο έργο το οποίο συγκρούεται στο επίπεδο της εικόνας με υπερβολικές και ατεκμηρίωτες κριτικές, αλλά και με την αρνητική προπαγάνδα που προδίδει μάλιστα και τις διαθέσεις ρεβανσισμού, τις οποίες καλλιεργεί το συνονθύλευμα των διαφόρων συνιστωσών που υποτίθεται τώρα έχουν διαλυθεί και ενσωματωθεί στον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ. Η τακτική και οι στόχοι του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζονται από την προπαγάνδα, τον αρνητισμό και το ρεβανσισμό, με την έννοια ότι είδαν... φούρνο και θαύμασαν!!! Από το 3-4% που συνήθως κινούνταν, έφτασαν γύρω στο 20%, αλλά αυτό το νούμερο δεν αποτυπώνει την πραγματικότητα.

Την κριτική του ΣΥΡΙΖΑ την ξέρουμε όλοι, την έχουμε μάθει καλά. Είναι η ισοπεδωτική κριτική για το κράτος, ότι δεν υπάρχει κράτος. Είναι οι προκλητικές διακηρύξεις για την ίδρυση ενός άλλου κράτους. Εχει μηδενίσει το έργο όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων κι έχει απαξιώσει όλους τους πολιτικούς. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχώς συνθηματολογεί, κριτικάρει, απαξιώνει, μηδενίζει, διαγράφει, σβήνει τους πάντες και τα πάντα.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταλάβει ότι στη χώρα μας η κεντροαριστερά είναι πλειοψηφία και φυσικά είναι μεγαλύτερη απ' όση μπορεί να φανταστεί ο Τσίπρας, ο οποίος ακόμη δεν έχει βρει ποιο δρόμο πρέπει ν' ακολουθήσει το κόμμα του.

Δεν ενδιαφέρεται για την κεντροαριστερά, ούτε για τη σοσιαλδημοκρατία ούτε για τον σοσιαλισμό ούτε για το κέντρο, παρά μονάχα για την “αριστερά” και παλεύουν με νύχια και με δόντια να πετύχουν να κυβερνήσει την Ελλάδα η... αριστερά! Αλλά δεν έχει εξηγήσει ποτέ ποια αριστερά; Μήπως η δική τους πολιτική είναι η πολιτική του έργου, των επιχειρημάτων, της αλήθειας, της αξιοπιστίας και προπαντός του ρεαλιστικού οράματος για τον ελληνικό λαό, για την Ελλάδα, για τον Ελληνισμό;; Ο Τσίπρας αναλώνεται στην απαγγελία λόγων που διεκδικούν πρωτοτυπία ως προς την αξιοποίηση του ελληνικού λεξιλογίου.

Στην υποψηφιότητα του Δ. Βίτσα, που τελικά εξελέγη γραμματέας της Κεντρικής Πολιτικής Επιτρoπής του ΣΥΡΙΖΑ, για μία ακόμη φορά η Αριστερή Πλατφόρμα του Λαφαζάνη θέλησε να εκφραστεί δια της λευκής ψήφου. Είναι φανερό πια ότι αυτοί οι άνθρωποι ούτε μεταξύ τους δεν μπορούν να τα βρουν, οπότε για ποιο λόγο να περιμένουμε ότι θα τα βρουν και με την πλειοψηφία του ελληνικού λαού;;; 

Και το τελευταίο: Δεν αντέχεται η κομπορρημοσύνη των ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ, τα υπαινικτικά χαμόγελα, η έπαρση, ο κομπασμός και η αλαζονεία. Κι όλα αυτά σε σημείο που να έχεις ενοχές γιατί δεν πήγες να φιλήσεις το χέρι του αρχηγού τους για να δείξεις την υποταγή σου!!!

Μερικές φορές που βλέπω όλους αυτούς [Τσίπρα, Σκουρλέτη, Στρατούλη, Σταθάκη, Λαφαζάνη, Παπαδημούλη, Δούρου, Κωνσταντοπούλου], μου έρχεται στο μυαλό αυτό που λένε στο χωριό μου: Στον καθρέφτη μου κοιτιέμαι κι από μόνος μου αγαπιέμαι!

ΟΧΙ στην διατεταγμένη ευαισθησία!! ΟΧΙ στη μεταφορά της λογικής του τσαμπουκά στον δημόσιο λόγο!!!

ΕΥΤΥΧΩΣ ΗΣΥΧΑΣΑ που ο πρόεδρος της Βουλής αντέδρασε, λέγοντας ότι θα αποβάλλεται όποιος προσβάλλει το Κοινοβούλιο!!! Μεταξύ άλλων ο Μεϊμαράκης είπε ότι οι εκφράσεις που ακούστηκαν μέσα στην αίθουσα της Βουλής "ξέφυγαν από κάθε όριο, προβλημάτισαν πάρα πολύ το Προεδρείο"!! Γι' αυτό σας λέω ότι τώρα νιώθω πιο ήσυχος αφού ο πρόεδρος... προβληματίστηκε. Ανάρτησα και τη φωτογραφία διότι στο πρόσωπό του απλώς συμπυκνώνεται η σημερινή καταβύθιση της ελληνικής πολιτικής ζωής. [Διαβάστε με τι κοσμητικά επίθετα είχε στολίσει ο Μεϊμαράκης τον τότε βουλευτή του ΛΑΟΣ Ι. Κοραντή: "Ο Μεϊμαράκης έβρισε τον Κοραντή μέσα στη Βουλή"]

Κι αν διαγραφούν -όπως πρότεινε- από τα πρακτικά αυτές οι "χυδαίες εκφράσεις", τι θ' αλλάξει;;; Το επίπεδο των μελών της εθνικής αντιπροσωπείας δυστυχώς είναι πολύ χαμηλό και δεν μας περιποιεί τιμή. Υπήρξαν και καλύτερες εποχές. Πάντως, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν ό,τι τους περνάει για να έχουν το πάνω χέρι. Προκαλούν κατ' εξακολούθηση, και επιζητούν την άντληση κύρους από την κατάπτυστη συμπεριφορά των βουλευτών της Χρυσής Αυγής που δεν ορρωδούν προ ουδενός.

• Αλλά όλοι τους σήμερα ΥΠΟΚΡΙΝΟΝΤΑΙ, ο καθένας για δικό του λογαριασμό.

Αφού έχουν κάνει μπάχαλο την πολιτική ζωή, τώρα ψάχνουν αντισταθμίσματα και ζητούν από τον ελληνικό λαό διατεταγμένη ευαισθησία. Μιλάει ο Μεϊμαράκης για χυδαίες εκφράσεις, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι το δικό του λεξιλόγιο βρίθει τέτοιων εκφράσεων και μάλιστα δεν είναι πολύ μακριά ο καιρός που τον ακούγαμε να... χυδαιολογεί κι αυτός στη Βουλή με λέξεις που δεν γράφονται. Και τώρα ξαφνικά όλοι έγιναν ευαίσθητοι, μελίρρυτοι, και περιφέρουν στο προσκήνιο την υποκρισία τους. 

Καλώς ή κακώς ο αντιπρόσωπος του λαού στο κοινοβούλιο πρέπει να μιλάει ελεύθερα. Αλλά αυτό το "ελεύθερα" το έχουν όλοι παρεξηγήσει και ο ιμπεριαλισμός του λόγου τους έχει καταντήσει βαναυσουργία. Είναι ανύπαρκτη η πυκνότητα του πνευματικού πολιτισμού των βουλευτών μας και απούσα η ανθεκτικότητα του "φιλοσοφικού" τους οπλισμού. Οι περισσότεροι είναι δημοκόποι και αυτή η δημοκοπία έχει καταντήσει να είναι το μοναδικό τους όπλο. Έχουν μεταφέρει τη λογική του τσαμπουκά στο δημόσιο λόγο και κλασαυχενίζονται ότι υπερασπίζονται τη δημοκρατία, υπερασπίζονται την πατρίδα, υπερασπίζονται τα δικαιώματα του λαού!

Η φράση της Ραχήλ Μακρή των Ανεξάρτητων Ελλήνων ότι «θα στήσουμε κρεμάλες», προκάλεσε την αντίδραση του βουλευτή της Ν.Δ. Ιορδάνη Τζαμτζή [άλλο "φρούτο" κι αυτός], που φώναξε ότι «θα μας κλ…ε τα αρ…α». Ακούστηκαν κι άλλες λέξεις και φράσεις που πια παραείναι πεζοδρομιακές. Είναι αυτονόητο ότι δεν υπάρχει λόγος να επιχειρηματολογήσει κανείς περισσότερο για το "ποιόν" των βουλευτών και των κομμάτων. Η χαμηλή στάθμη δεν επιτρέπει πλέον την αντιπαράθεση ιδεών και πολιτικών επιχειρημάτων. Και το αστείο [ή θλιβερό;;;] είναι ότι οι ίδιοι βγαίνουν μετά να υπερασπιστούν τη συμπεριφορά τους.

Το ήθος της πολιτικής έχει πάει περίπατο κι ενώ η πολιτική και οι πολιτικοί καλούνται να διδάξουν, να καθοδηγήσουν ή να διαμορφώσουν χαρακτήρες, αντιθέτως, πελαγωμένοι μέσα στη σύγχυση που οι ίδιοι προκαλούν, αναλώνονται στη δημιουργία κλίματος νοσηρότητας και αδειάζουν στην αίθουσα του κοινοβουλίου τον αποταμιευτήρα με τις αχρειότητές τους.

ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ: Κέρδισε ο σαλτιμπάγκος;;;

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΣΤΕ ΜΕ ΘΕΜΑΤΑ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ, αλλά ΑΚΟΜΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ!!!!!

Σχεδόν πάντα νιώθουμε, τα τελευταία χρόνια, ότι είμαστε ορφανοί από οδηγούς. Κι αυτό διαπιστώνεται καθημερινά. Υπάρχει βέβαια και η πνευματική αμβλύνοια σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού που είναι απροετοίμαστοςν' αντιμετωπίσει με ψυχραιμία τα όσα παραπλανητικά του επιβάλλονται.

Έγραψα για το χρέος των ανθρώπων του πνεύματος και της τέχνης, με αφορμή [χωρίς να το δηλώσω] την παραίτηση του μουσικοσυνθέτη Σταύρου Ξαρχάκου από τη θέση του προέδρου του ΔΣ του Εθνικού Θεάτρου. Έρχομαι τώρα ξανά για να επισημάνω το γεγονός ότι ακόμα υπάρχει ελπίδα σ' αυτή την κοινωνία. Η στάση του Ξαρχάκου αυτό υποδηλώνει και να σκεφτεί κανείς ότι ο συμπαθέστατος και φυσικά σπουδαίος καλλιτέχνης, πολιτικά μάλλον συντηρητικές απόψεις διακονεί. Όμως το γεγονός ότι αρνήθηκε την μπαχαλοποίηση του Εθνικού Θεάτρου, αυτό σημαίνει ότι ήρθη στο ύψος των περιστάσεων και λειτούργησε υπεύθυνα.

Διαπιστώνουμε δηλαδή ότι η καλλιτεχνική διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου, δηλαδή ο Σωτήρης Χατζάκης και το αρμόδιο υπουργείο, δηλαδή ο υπουργός Πολιτισμού Πάνος Παναγιωτόπουλος, ΠΡΟΤΙΜΗΣΑΝ ΤΟΝ ΛΑΚΗ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟ και όχι τον Ξαρχάκο!!! Ο Χατζάκης ο οποίος έκανε ένα τραγικό λάθος, να εντάξει τον Λαζόπουλο στον προγραμματισμό του Εθνικού χωρίς να ξέρει τι έργο θα παίξει, κρύφτηκε κυριολεκτικά πίσω από τον κανονισμό που λέει ότι ο σχεδιασμός και η ευθύνη του ρεπερτορίου είναι αποκλειστικά δική του υπόθεση. Και είναι βέβαιο ότι θα πανηγυρίζει κάποια στιγμή διότι ο Λαζόπουλος θα του γεμίσει το θέατρο!!!

• Μα, και το Δελφινάριο γεμίζει με τις μπούρδες του Σεφερλή!! Και λοιπόν;;; 

Θέλει να φέρει στο πρώτο θέατρο της χώρας που το υπηρέτησαν ΜΕΓΑΛΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ, έναν σαχλαμάρα καλαμπουρτζή και συνάμα έναν χυδαίο άνθρωπο, τον Λαζόπουλο, του οποίου το ήθος είναι κάτω του μηδενός.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, οι άνθρωποι που τώρα έχουν αναλάβει τις τύχες μας είναι επιεικώς... άσχετοι για να μην πω ανεπαρκείς.

• Κι ο Λαζόπουλος, ένας σαλτιμπάγκος της κακιάς ώρας. 

Αυτός θέλει να κάνει τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου... "τσαντίρι", για να κουτσομπολεύει κυριολεκτικά, να λέει ανέκδοτα, να δείχνει τα ελεεινά βιντεάκια του και να σαχλαμαρίζει...  Απ' όλα αυτά που κάνει ο Λαζόπουλος στις τηλεοπτικές εκπμοπές του λείπει η επινόηση, δηλαδή η φαντασία, λείπει το συστατικό στοιχείο της τέχνης. Και το λέω αυτό διότι ο Λαζόπουλος αυτό που δείχνει στην τηλεόραση, αυτό μόνο μπορεί να κάνει και τίποτε περισσότερο. Έχει καταδικάσει το κοινό του σε μια τελματώδη απομόνωση και το μόνο που του επιτρέπει είναι το ανόητο χειροκρότημα. Δεν πρόκειται να δείξει κάτι άλλοο από αυτό που έβλεπε και άκουγε ο κόσμος στις εκπομπές του.

Κι αν ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου έχει την αυταπάτη να νομίζει ότι θ' αλλάξει την εικόνα του πρώτου θεάτρου της χώρας με τον Λαζόπουλο είναι γελασμένος. Είναι μια επικίνδυνη αυταπάτη. Είναι ένα λάθος βαρύ μ' εκφυλιστικές συνέπειες για τον χαρακτήρα του Εθνικού Θεάτρου. Και βέβαια είναι σκάνδαλο και μόνο το γεγονός ότι έχει ανακοινωθεί το όνομα του Λαζόπουλου στον προγραμματισμό του Εθνικού χωρίς να ξέρουμε ποιο είναι το έργο!!!

• Η θέση του Λαζόπουλου είναι στον πυθμένα του περιθωρίου και όχι στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου...

Και μόνο που το σκέφτομαι... ανατριχιάζω.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να ξαναχτίσει την Ελλάδα!!!!

ΝΟΜΙΖΩ ότι πρέπει να μην αισθάνονται καλά οι αντίπαλοί τους, διότι οι Εσωτερικάκηδες ίδρυσαν επιτέλους "νέο" κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ! Τρέμετε σοσιαλιστές, κεντροαριστεροί, κεντρώοι, γενικώς δημοκράτες, ΔΙΟΤΙ οι gauchistes eau douce αποφάσισαν να ενωθούν... εις σάρκαν μίαν!!!
 

Ο άλλοτε διευθυντής της κατάληψης του Λυκείου Αμπελοκήπων δήλωσε:

"Το ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί ένα μεγάλο βήμα, έναν ιστορικό σταθμό για την Aριστερά και τη δημοκρατία. Τρεισήμισι χιλιάδες σύνεδροι από όλη την Ελλάδα έβαλαν τη σφραγίδα τους στη γέννηση του καινούργιου. Με ανοιχτό και ζωντανό δημοκρατικό διάλογο. Με καθαρές αποφάσεις. Κάναμε το ιστορικό βήμα. Από αύριο, με το νέο μας Κόμμα, όλες και όλοι μαζί, πιο ενωμένοι και πιο δυνατοί από ποτέ, ξεκινάμε τη μεγάλη και νικηφόρα πορεία. Για να σταματήσουμε την κοινωνική καταστροφή και να ξαναχτίσουμε την Ελλάδα."

Ας το χωνέψουν λοιπόν όλοι όσοι εναντιώθηκαν στη μεγαλύτερη πολιτική πράξη της μεταπολίτευσης, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να ξαναχτίσει την Ελλάδα...

Αποτίουμε φόρο τιμής στο ΚΚΕεσωτ, στην ΕΑΡ, στον Συνασπισμό, στην Ρόζα [αυτοί έβαλαν τους λαθρομετανάστες στο Πανεπιστήμιο και μετά στην Υπατία], στις ΔΕΑ [Νταβανέλος, Διεθνιστική Εργατική Αριστερά], ΚΕΔΑ [Θεωνάς, Κίνηση για την Ενότητα Δράσης της Αριστεράς], ΑΚΟΑ [Πορτάλιου, Ανανεωτική Κομμουνιστική και Οικολογική Αριστερά, "ευρωκομμουνιστές"], ΚΟΕ [Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας, σκληροί μαοϊκοί], ΔΗΚΚΙ [Πάντζας], Ξεκίνημα [πρώην Πασόκοι], Ενεργοί Πολίτες [Γλέζος], ΑΠΟ [Αντικαπιταλιστική Πολιτική Ομάδα], Κόκκινο, Ανένταχτοι Αριστεροί, Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας... Πού να θυμάμαι όλες τις συνιστώσες;;;

ΕΦΟΣΟΝ κάνουν τα αδύνατα... δυνατά, τότε κανείς πλέον δεν τους σταματά κι έτσι ΕΝΩΜΕΝΟΙ προχωράνε στο πεπρωμένο τους... Προσέξτε, όμως γιατί όλοι αυτοί δεν είναι κεντροαριστεροί ή σοσιαλιστές ή δεν ξέρω  κι εγώ τι άλλο, αλλά είναι ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ!!!

Όλο αυτό το συνονθύλευμα θέλει να ξαναχτίσει την Ελλάδα!!!

Οι νέοι, οι γενιές, οι εξεγέρσεις τους και το ξεκαθάρισμα των σχέσεών μας...

"Να σας θυμίσω ότι η γενιά σας είναι αυτή που έχει φέρει την χώρα εδώ..."!!! Αυτό που μου έγραψε ένας νεαρός φίλος μου στο face book και ομολογώ ότι δεν ενοχλήθηκα αλλά ένιωσα ένα σφίξιμο διότι οι [εκάστοτε] νέοι πάντοτε τις ευθύνες στους μεγαλύτερους που και αυτοί κάποια στιγμή ήσαν επίσης νέοι. 

Θυμάμαι ένα άρθρο που είχε γράψει κάποτε [πριν το '80] ο καθηγητής Βασίλης Φίλιας κι έλεγε [περίπου] ότι οι νέοι αγωνίζονται για να περάσουν στην αντίπερα όχθη, δηλαδή να ενταχθούν στο σύστημα. Τότε που το διάβασα το σχετικό άρθρο, είχα νευριάσει με τον καθηγητή, θεωρώντας ότι έλεγε μπούρδες. Περνώντας όμως τα χρόνια, διαπίστωσα κι εγώ όπως όλοι, ότι αυτό ακριβώς γίνεται.

• Εάν οι νέοι βρίσκονταν σε διαρκή επανάσταση, το σύστημα θα είχε αλλάξει προ πολλού!! 

Αλλά δεν βρίσκονται σε διαρκή επανάσταση - εκτός από κάποιους που νομίζουν ότι βρίσκονται σε διαρκή επανάσταση και είναι ενταγμένοι σε κάτι τροτσκιστικά γκρουπούσκουλα, που αμαυρώνουν και τη μνήμη του μεγάλου εκείνου επαναστάτη, του Λέοντα Τρότσκι.

Οι νέοι, σχεδόν παθολογικά καχύποπτοι, πάντοτε έχουν την εντύπωση ότι πορεύονται σε χώρο παγιδευμένο από τους μεγαλύτερους. Κι αν χάσουν τον προσανατολισμό τους και την αυτοπεποίθησή τους, πάλι τα ρίχνουν στους παλιότερους. Εγώ δέχομαι ότι οι νέοι όταν αγωνίζονται, δεν έχουν κατά νου να μονοπωλήσουν την ιστορική εντολή για το συμφέρον της προόδου, της ειρήνης, της δημοκρατίας, της πατρίδας και του λαού. Στην πορεία όμως αυτό κάνουν και κάπου βέβαια  αδυνατούν να περιφρουρήσουν την περιβόητη ελευθερία, αφού δεν ξέρουν σε τι ακριβώς συνίσταται. Για τους περισσότερους η ελευθερία έχει ένα καθαρά λυρικό, ρομαντικό περιεχόμενο, κι αυτό είναι πολύ όμορφο. Για κάποιους άλλους έχει ένα περιεχόμενο καθαρά πρακτικό και εξαργυρώσιμο.

Υπάρχουν και κάποιοι που την επιζητούν και την θέλουν αυτή την ελευθερία για να πουλάνε ανενόχλητοι την πραμάτεια τους και ασύδοτα να καταλαμβάνουν κάθε χώρο απεριφρούρητο. Επόμενο είναι, λοιπόν, οι νέοι να πορεύονται σε μια κοινωνία με τόσες εκδοχές της ελευθερίας και να νιώθουν ότι δυναστεύονται από τους μεγαλύτερους. Μια γρήγορη ματιά στην ευρωπαϊκή ιστορία θα μας πείσει ότι έγιναν και δυστυχώς εξακολουθούν να γίνονται παραχαράξεις, νοθείες και παρεκτροπές της έννοιας της ελευθερίας. Άπειρες οι εκδοχές της. Ρομαντική, πολυμήχανη, μεθυσμένη, ανεύθυνη, αναρχική, ύπουλη, υπονομευμένη, μηδενιστική, στρατευμένη... 

Η κατάχρηση της ελευθερίας έχει διαπιστωθεί ιστορικά ότι έγινε ένα από τα πιο αποτελεσματικά μέσα ώστε να προλειανθεί το έδαφος και να επιβληθούν ασήκωτα δεσμά. Είναι κραυγαλέα τα δυο μεγάλα παραδείγματα του εικοστού αιώνα με τον κόκκινο και τον μαύρο φασισμό. Και σήμερα επιβιώνουν κάποιες εκδοχές αυτών των δυο με τις απανωτές απεργίες, με την παράλυση του κοινωνικού και κρατικού ιστού, με την επιβολή εκ μέρους της κρατικής εξουσίας μέτρων που ανατρέπουν όλα τα κεκτημένα, με την αποθέωση της συνδικαλιστικής πρακτικής, με τα κούφια συνθήματα των πολιτικών και την κορδωμένη εγωλατρεία κάποιων νεότερων και την υπερβολική αυτοδιαφήμιση του νέου, του άφθαρτου και του φιλοπρόοδου. 

Βλέπουμε να παρουσιάζονται στο πολιτικό προσκήνιο άτομα υπερτροφικά, που υποθάλπουν την κατάχρηση της ελευθερίας από ιδιοτέλεια. Και κάπου εκεί χαμένο στην πλατεία Συντάγματος ένα πλήθος αθώο, αλλά χαμένο, που στο τέλος πληρώνει και την ασυδοσία και την κατάπνιξή της. Η παρουσία στο προσκήνιο κάποιων πολιτικών που μέμφονται και κατηγορούν τους "παλιούς" ως δήθεν επαγγελματίες, ενώ αυτοί... δεν είναι, απλώς αποδεικνύει την επικράτηση της προοδευτικότητας, της ρητορείας, της μεγαλοστομίας, του υπερανθρωπισμού και της θαυματοποιίας. Έχω την εντύπωση ότι αυτή την δύσκολη ώρα για τον τόπο δεν υπάρχουν προφήτες, αλλά δημαγωγοί, δεν υπάρχουν άγιοι αλλά αριβίστες, δεν υπάρχουν οραματιστές αλλά καλπουζάνοι. Και φυσικά δεν μπορούμε σήμερα να μετρήσουμε με τους αριθμούς των οπαδών τους ηγέτες.

Πάντως στους τιμητές της γενιάς μου θα ήθελα να δώσω κι αυτή την απάντηση, ότι δηλαδή ΔΕΝ είναι τόσο αμαρτωλή όσο της προσάπτουν. Κι αυτό ισχύει για όλες τις γενιές. Όπως δεν είναι αμαρτωλοί όλοι οι πολιτικοί. Η γενιά μου πάλεψε γιατί δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς. Όπως πάλεψε και η γενιά του αλβανικού έπους, όπως πάλεψε και η γενιά της εθνικής αντίστασης, όπως πάλεψε και η γενιά του ανένδοτου αγώνα, του 114, η γενιά της Νομικής και του Πολυτεχνείου κ.ο.κ. Και το σωστό είναι να ωριμάζουμε μελετώντας τις αμαρτίες και τα λάθη μας. Όλοι έχουν προσφέρει για να υπάρχει αυτή η πατρίδα. Κι αν έχουμε ευθύνες, τις έχουμε ΟΛΟΙ. Κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο!!!

Αλλά δεν θα πάψω να ισχυρίζομαι ότι δεν μπορεί ο κάθε πολιτικός με φράσεις αισθηματολογικές να παίζει την κωμωδία της σοβαρότητας κι εδώ σαφώς αναφέρομαι στην περίπτωση του Τσίπρα, του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, διότι είναι προφανέστατη η προσπάθειά του να "κατακτήσει" κοινό, μοιράζοντας άφθονες υποσχέσεις, αυτοπροβαλλόμενος ως άμωμος, ανεπίληπτος, αναμάρτητος, κουνώντας την ουρά του με ψευτιές και ευφυολογήματα, λέγοντας στον κόσμο ακριβώς εκείνα που θέλει ν' ακούσει, σε μια κοινωνική, πολιτική και οικονομική συγκυρία που χρειάζεται σωφροσύνη, αυτοσυγκράτηση και προπαντός ΑΛΗΘΕΙΕΣ.

Ελεύθερος χρόνος;;; Τώρα τι να τον κάνω;;

ΚΑΠΟΤΕ μας απασχολούσε έντονα το θέμα του ελεύθερου χρόνου, αφού ήσαν πολλές οι ώρες εργασίας. Κάποια στιγμή είχε ξεκινήσει μια εκστρατεία για τη μείωση των ωρών εργασίας ώστε οι εργαζόμενοι να έχουν ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή τους, ενώ στις HΠA είχε δημιουργηθεί και ένα κίνημα κατά της υπερεργασίας  με σύνθημα «Kερδίστε ξανά τον ελεύθερο χρόνο». Στη διακήρυξη της κίνησης εκείνης σημειωνόταν ότι οι Aμερικανοί εργάζονται υπερβολικά πολύ. «Πάσχουμε από υπερβολική εργασία, έλλειψη ελεύθερου χρόνου, απειλούμε την υγεία μας, τις οικογένειές μας και τις σχέσεις μας, τις κοινότητες και το περιβάλλον»...

Κάτι παρόμοιο είχε ξεκινήσει και στις ευρωπαϊκές χώρες, ωσότου έκανε την επέλασή της η οικονομική κρίση και διέλυσε τα όνειρα όλων όσοι πάλευαν απεγνωσμένα για να κερδηθεί "ελεύθερος χρόνος". Τα εκατομμύρια των ανέργων, το κλείσιμο εκατοντάδων επιχειρήσεων, και η εν γένει κατάρρευση της οικονομίας των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών, εξανέμισαν τις ελπίδες ή τις απώθησαν. Ο ελεύθερος χρόνος ήταν πάντα ένα όνειρο για τους εργαζόμενους που δυναστεύονταν από την καθημερινή σκληρή δουλειά. Τώρα, υπάρχει άφθονος ελεύθερος χρόνος, αλλά οι πολίτες δεν τον θέλουν γιατί δεν ξέρουν τι να τον κάνουν!! 

Η χώρα μας δυστυχώς για πολλά χρόνια θα είναι στη μέγγενη της οικονομικής κρίσης και συνεπώς οι πολίτες θα υφίστανται τις συνέπειές της. Αναγκαστικά έχουν και θα έχουν μπόλικο "ελεύθερο χρόνο". Η ολοκληρωτική επικράτηση του καπιταλισμού έχει πλέον καταρρακώσει το ηθικό των ανθρώπων και πλέον οι αναζητήσεις έχουν αλλάξει κατεύθυνση. Εκατοντάδες χιλιάδες θέλουν δουλειά, ψάχνουν και δεν βρίσκουν διότι δεν υπάρχουν δουλειές κι έτσι κάπου εκεί, στις μυλόπετρες της αναγκαστικής αργίας, χάθηκε και η επιθυμία για τον ελεύθερο χρόνο!!! 

Αυτό για το οποίο κυριολεκτικά μάχονται σήμερα οι πολίτες είναι να εξασφαλίσουν κάποια ποσά για την αποπληρωμή των δόσεων είτε στην Εφορία είτε στις τράπεζες. Και καλά στην Εφορία, μας έχει οδηγήσει η ακατανόητη, παράλογη και απάνθρωπη δημοσιονομική πολιτική. Στις τράπεζες όμως;;; Είναι αλήθεια ότι για μια μεγάλη περίοδο υπήρξε μια γενικευμένη προσφυγή στον δανεισμό τον οποίο προωθούσαν κυρίως οι ιδιωτικές τράπεζες και σαφέστατα ευνοούσαν οι κυβερνήσεις. Έτσι φτάσαμε εδώ που είμαστε, στριμωγμένοι, απελπισμένοι, χωρίς φιλοδοξίες, και σε πλήρη αδυναμία να συλλογιστούμε για την ωφέλεια του ελεύθερου χρόνου που κάτω από άλλες συνθήκες θα αποτελούσε μέτρο ευτυχισμένης ζωής. Διότι η ευτυχισμένη ζωή σήμερα συναρτάται με την απασχόληση!!!

Η γοητεία του λογοφακίρη και λαοπλάνου Αλέξη Τσίπρα

Αλαζονεία - Έπαρση - Καυχησιά - Κομπασμός - Κομπορρημοσύνη - Ξιπασιά - Οίηση - Περιαυτολογία - Υπερηφάνεια - Υπεροψία... Κι όλα αυτά πασπαλισμένα με το γλυκανάλατο ύφος του νεαρού που έκανε άλλη μια κατάληψη [στο γήπεδο του ΤΑΕ ΚΒΟ ΝΤΟ]
Όλα αυτά πάνε μαζί κι απόψε τα είδαμε να κολλάνε στο πετσί του που έχει εθιστεί στην λεξιμαγεία.

• ΤΟ ΑΠΥΛΩΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕ ΟΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ... ΒΑΣΙΛΙΑΣ!!!!

Ο Αλέξης Τσίπρας, ανοίγοντας τις εργασίες του συνεδρίου, μίλησε για τους όρους διαμόρφωσης της νέας «δημοκρατικής παράταξης» και μετωπικής αντιπαράθεσης με τις «γερασμένες δυνάμεις της χώρας». Διάβασε μια ομιλία/έκθεση ιδεών, που ήταν ένα συνονθύλευμα κυριολεκτικά κλεμμένων και φράσεων και ιδεών και λέξεων και ύφους από την παράταξη που τόσο πολέμησε.
Ο Τσίπρας διέγραψε τους πάντες και τα πάντα.
Δεν υπάρχει τίποτε πριν από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο.
Δεν έγιναν αγώνες, δεν κυβέρνησε ποτέ η δημοκρατική παράταξη, δεν είδε καλύτερες μέρες ο ελληνικός λαός...

• Η Ελλάδα γεννήθηκε σήμερα... με τον ΣΥΡΙΖΑ!!!

Ο Τσίπρας μου θύμιζε απόψε έναν φακίρη γητευτή - φυσικά αναφέρομαι σε γητευτή ανθρώπων και όχι φιδιών.
Δυστυχώς για τον ίδιο, η Ιστορία το μόνο που θα του απονείμει θα είναι ο τίτλος του λαοπλάνου και του ανθρώπου που απείλησε Ελληνες και Ευρωπαίους ότι θα τους... κατασπαράξει το "φάντασμα του ΣΥΡΙΖΑ"!

Ζούμε με τον φόβο... του φόβου!!!

Θα έχετε καταλάβει ότι ένα από τα εγκλήματα που έχουν συντελεστεί κατά των Ελλήνων πολιτών είναι η διασπορά του ΦΟΒΟΥ!!! Έχει αφήσει την εντύπωση μιας αρρώστιας από εκείνες που πέφτουν σαν μεγάλες επιδημίες, μάστιγες του Θεού, σαρώνουν πλατιά ανθρώπινα σύνολα, προκαλούν γενικότερες ψυχικές αλλοιώσεις, ένα αίσθημα απέραντης φρίκης, φέρνουν στην επιφάνεια πληγές κρυμμένες, κι αφού πια φύγουν τις δηλητηριάζουν, βρικολακιάζουν με την τρομάρα πως το κακό δεν ξερριζώθηκε, κάπου σιγοβράζει, λουφάζει και πως πολλοί φαινομενικά  γεροί, είναι μολυσμένοι, έτσι που να γίνονται κίνδυνος για τους υπόλοιπους...

Παρακολουθώ με προσοχή όσα συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία από τότε που άρχισε η οικονομική κρίση και διαπιστώνω, όπως φαντάζομαι οι περισσότεροι θα το έχουν διαπιστώσει, ότι μια παράδοξη θλίψη έχει απλωθεί σε όλη την επικράτεια, που κάνει τις ψυχές να αρρωσταίνουν, να μην ξέρουν γιατί τις κυριεύει ώρες-ώρες η θλίψη για τον εαυτό τους και η λύπηση για τους άλλους. Είναι οι διάφορες κοινωνικές ομάδες που ανάλογα με τα μέτρα που εξαγγέλλονται, ξεσηκώνονται και διαμαρτύρονται και φτάνουν και σε ακραίες αντιδράσεις. 

• Αυτό που βλέπουμε να πλανιέται πάνω από τη χώρα μας είναι το φάντασμα της απερίγραπτης  και ανυπολόγιστης απανθρωπίας. 

Ο ΦΟΒΟΣ κυριαρχεί παντού. Φόβος για να μη χαθεί η δουλειά, φόβος για να μην κλείσει η επιχείρηση, φόβος για να μην κοπεί η σύνταξη, φόβος για να μην μπει στους λογαριασμούς κάποιο καινούργιο χαράτσι...

Ο ΦΟΒΟΣ που προκαλεί μια ψυχική κρίση, γιατί κλονίζει την εμπιστοσύνη στην ίδια τη σύσταση της κοινωνίας, στο κράτος, στους θεσμούς, στο ανθρώπινο γένος.

Ο ΦΟΒΟΣ γιατί όλοι νιώθουμε ότι έχουν ξεπεραστεί κάποια όρια ανθρώπινης αντοχής, αλλά διαπιστώνουμε με βαριά πίκρα ότι από τη μεριά των πολιτικών ηγεσιών, σε Ελλάδα και Ευρώπη, εμφιλοχωρεί ένας σαδισμός που τους έχει κυριέψει κι αυτό αρχίζει πλέον να μας αφορά όλους. Ένας απίστευτος σαδισμός, μια σκληρότητα, μια φονική μανία, που συναρτώνται με τον... πατριωτισμό και τον αγώνα για τη σωτηρία της πατρίδας!!!

Ο ΦΟΒΟΣ που έχει ανοίξει πληγές και μηδενίζει τις ελπίδες, που έχει διασπείρει ψυχική ερήμωση, ντροπή, στραπατσαρισμένες αξίες, ολέθριες έξεις.

Δεν μπορώ να ξέρω αν γι' αυτούς που κυβερνάνε και αποφασίζουν είναι απόλαυση η άσκηση της εξουσίας ή ξεγελιόνται περισσότερο απ' όσο κατορθώνουν να ξεγελούν. Καθημερινά δίνουν παραστάσεις που έχουν κύρος, υποβλητικότητα και σοβαρότητα [και οι τρεις λέξεις σε εισαγωγικά], μονάχα για τους ίδιους τους "ηθοποιούς", ενώ το κοινό πιστεύει ακράδαντα ότι παρακολουθεί μια παρωδία!!!

Η αισιοδοξία του Σαμαρά είναι σαν την... πανούκλα!!!

"...Υπάρχουν μόνον κατάδικοι που περιμένουν μιαν ανέλπιστη κι εντελώς αυθαίρετη χάρη..."*. Έτσι και ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς έχει επιβάλει στον εαυτό του να μην εξετάζει τα συμπτώματα της αγωνίας και της αταξίας  που παρουσιάζουν οι Έλληνες, διότι θέλει να τους πει ότι αυτά τα συμπτώματα τα έχει νιώσει ο ίδιος νωρίτερα και συνεπώς το μόνο που μπορεί  να κάνει είναι... ενέσεις αισιοδοξίας:

Λέει: «Τώρα προέχει να σώσουμε την πατρίδα». Και δυστυχώς δεν υπάρχουν αποδείξεις για μια πολιτική που θα έβαζε τα θεμέλια για να σωθεί η πατρίδα.

Λέει: «Όλη αυτή την περίοδο περάσαμε δοκιμασίες χωρίς απώλειες, τώρα δίνουμε τη μάχη των ιδεών έναντι αντιπάλων που ψαρεύουν σε θάλασσες λαϊκισμού. Η μεγάλη μας παράταξη άντεξε σε μία περίοδο που κατέρρεαν τα πάντα και συσπειρώνει ευρύτερες δυνάμεις». Είναι φανερό ότι αναφέρεται μονάχα στο κόμμα του ότι πέρασε δοκιμασίες χωρίς απώλειες και ομολογεί ο άθλιος ότι άντεξε ενώ γύρω του όλα κατέρρεαν!!!

«Η Ελλάδα η πλουσιότερη χώρα του κόσμου» [η νέα καμπάνια του τουρισμού]. Κι εδώ πια είναι η υποκρισία και η δοκιμασία των νεύρων μας.

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι ο Σαμαράς απλώς σκέφτεται το κόμμα του, ή την παράταξή του, πώς θα την αλλάξει, πώς θα την μεγαλώσει, πώς θα τον γράψει η ιστορία... Δεν τον απασχολεί αν η "πανούκλα" απλώνεται σ' αυτή τη χώρα κι ούτε βέβαια αν εμείς ασχολούμαστε καθημερινά πώς θα εκτελέσουμε τους απαραίτητους λογαριασμούς που επιβάλλει: φόρους, χαράτσια, δάνεια... Το μόνο που μας υποχρεώνει αυτή η κυβέρνηση είναι να πληρώνουμε, να πληρώνουμε, να πληρώνουμε!!! Και δεν βλέπουμε παρά ένα καζάνι με τρύπιο πάτο. Πού πάνε όλα αυτά τα λεφτά που δίνει ο ελληνικός λαός;;;

Το κόμμα του και τα στελέχη του δεν είναι άλλα από εκείνα που στήριξαν την χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, όπως λέγεται ότι ήταν, η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή. Και γι' αυτό είναι ν' απορεί κανείς με το χαζοχαρούμενο ύφος του Σαμαρά.

Αυτό που είναι βέβαιο έχει σχέση με τη δυνατότητα του ίδιου του πρωθυπουργού και αρχηγού της Δεξιάς αν μπορεί να δώσει ζωή στην ελληνική κοινωνία. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ. Αντιθέτως, έχει συμβάλει τα μέγιστα στη διάλυση και την  αποδιοργάνωσή της. Και συνεχίζει ακάθεκτος, χωρίς να ξέρει πού θα σταματήσει το κακό. Μόνο διαγνώσεις ξέρει να κάνει, οι οποίες όμως πολές φορές είναι λανθασμένες, να μην ψάχνει να βρει το φάρμακο για να σωθούμε από το κακό που μας έχει βρει. Έχουμε αρχίσει πλέον όλοι να νιώθουμε ότι το μέλλον είναι δυσοίωνο. Κι ο Σαμαράς ασχολείται με τους... Παπαπιμίκους!!!

Η στρατιά των ανέργων μεγαλώνει, οι επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά την άλλη, οι μσθοί συρρικνώνονται, οι συντάξεις πετσοκόβονται. Η πανούκλα δεν μας επιτρέπει πλέον να κάνουμε όνειρα και σχέδια ή να ελπίζουμε... Και μόνο που τον βλέπουμε να τον χαϊδολογάει η Μέρκελ και να τον βάζει κοντά της στα φωτογραφικά στιγμιότυπα με τους άλλους Ευρωπαίους, μας πιάνει απελπισία για την κακή μας τύχη να έχουμε πρωθυπουργό έναν άχρηστο άνθρωπο, που χρησιμοποίησε τη διαβολή, το ψέμα, την υποκρισία κι ό,τι άλλο περνούσε από το χέρι του για να καθίσει στην πρωθυπουργική καρέκλα.

*Αλμπέρ Καμί "Η πανούκλα"