ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ!!!!

Όταν βραδιάζει και τώρα ιδιαίτερα που ο κόσμος έχει αρχίσει ν' αραιώνει η μέσα σου διάθεση για εξέγερση αρχίζει να σιγάζει. Καλές και οι φωνές, οι διαφωνίες, η οργή, οι ύβρεις, τα μουντζώματα... Όλα έχουν την κάποια αξία τους. Γιατί απλώς μας ειδοποιούν ότι ο κόσμος ψάχνει εναγώνια να βρει τον προσανατολισμό του. Δεν χρειάζεται και πολλή φιλοσοφία. Ούτε ξαναζεσταμένο φαγητό και πολύ περισσότερο δεν χρειάζεται η επανάπαυση στις ανέσεις του πολιτισμού της αφθονίας. Θα πει κανείς ότι τώρα πάει και η αφθονία, πάνε και οι ανέσεις κι όλοι μαζί, και ο καθένας χώρια, στο καβούκι μας. 

Η στεναχώρια μου είναι ότι πέσαμε σε μια εποχή πολύ σκληρή και ατυχήσαμε στους πολιτικούς. Δεν είναι δυνατό να κοκορεύονται ότι κυβερνούν και απλώς να διαχειρίζονται την εξουσία και το χειρότερο με ποιο τρόπο θα επιστρέψουμε τα δανεικά!!! Κάποτε είχαμε κακομάθει να πορευόμαστε συντεταγμένοι κάτω από λάβαρα και εμβλήματα και τώρα παραπαίουμε, ψάχνοντας την κοινή γλώσσα και παραδέρνουμε ανάμεσα σε απίστευτες επιπολαιότητες και στενοκεφαλιές και εξυπνάδες και ανόητους εγωισμούς.

Πολλές φορές κάποιοι φίλοι με ρωτούν τι κάνουμε, τι θα κάνουμε!!! Κι εγώ φυσικά δεν έχω να υποδείξω λύσεις, προτάσεις, διότι αν κάνω κάτι τέτοιο σημαίνει να κάνω τον προφήτη κι αυτό είναι έξω από μένα. Ωστόσο, μέσα μας όλοι κάτι έχουμε, κάποιες πεποιθήσεις, κάπου προσβλέπουμε και δυσκολευόμαστε να το εκφράσουμε ή να το εξωτερικεύσουμε. Δεν μας μένει και πολλά πράγματα να κάνουμε. Μονάχα χρειάζεται να είμαστε σε εγρήγορση, να μελετάμε την κατάσταση και τον γύρω μας κόσμο, να προετοιμαζόμαστε, να ωριμάζουμε και να μην ανεχόμαστε τους κάθε λογής λογοκόπους, λαϊκιστές και δημαγωγούς.

Τι είμαστε;;; Μια ανάσα του σύμπαντος!!!

Θέλω να φύγω, ν' αφήσω πίσω μου την πόλη, τους δρόμους της, τις πλατείες, τους ανθρώπους, την τηλεόραση, την πολιτική, τους πολιτικούς, τα πάντα... Όλα εκείνα που στοιχειώνουν τη ζωή μου [μας]. Θα πάω στο χωριό, στην εξοχή, να ξεζαλωθώ το φόρτωμα της πόλης και όσα το κράτος μου έβαλε στην πλάτη και με γονάτισε. 

Και, μη νομίζετε ότι εκεί θα ησυχάσω. Κάθε άλλο. Πάντως, θα κρατώ το καντήλι της προσδοκίας αναμμένο και κρατημένη θα έχω την ανάσα μου μήπως και ακούσω από μακριά κάποιο μινύρισμα ελπίδας, το γλυκό ζήτω της αισιοδοξίας από τους απελπισμένους, μήπως φανεί από ψηλά, από την κορυφογραμμή του Πάρνωνα το άστρο μιας άλλης μέρας. 

Πόσο θέλω να ξεκουραστώ και ν' απελευθερωθώ από τα δεσμά του... κατάδικου πολίτη, να χαλαρώσει το πρόσωπό μου και να ξαναβρώ κάτι από την θαμπή αρχέγονη ζύμη. Δυστυχώς δεν είναι στο χέρι μας ν' αποφύγουμε τις ποινές και γι' αυτό όλοι έχουμε φορτωμένο το ποινολόγιό μας.

Πόσο θέλω να βρεθώ κοντά στη θάλασσα, να γίνω ποντοπόρος, κυματισμός της θάλασσας και ρόχθος στους βράχους!!!

Πόσο θέλω να βρεθώ στο βουνό, να περπατώ ακόρεστα στα βράχια, να γίνω αεράκι και τραγούδι του ανέμου, με τα σπλάχνα πεινασμένα και το μάτι φλογισμένο!!!

Βλέπετε ότι η πόλη σε αναγκάζει να συμφιλιώνεσαι μαζί της, με τον κόσμο της και με τις ψευδαισθήσεις του.

Τελικά, τι είμαστε;;; Ένα τίποτε. Μια ανάσα του σύμπαντος....

ΛΕΞΕΙΣ, ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ!!!!!

Γράφω [κι αυτό μ' ευχαριστεί], αλλά πάντα έχω τον φόβο ότι τίποτα δεν είναι μεταβιβάσιμο, τίποτα δεν ανακοινώνεται αυτούσιο. Η αποτύπωση των σκέψεων σε λέξεις είναι και εύκολη και δύσκολη δουλειά. Ξέρουμε, πάντως, πως ότι γράφουμε είναι χρωματισμένο υποκειμενικά και κάθε τόσο, εγώ τουλάχιστον, προσπαθώ να κρατήσω μια απόσταση από τα πρόσωπα αλλά όμως δύσκολα τα καταφέρνω. Και δεν ξέρω κατά πόσο κάνω τους αναγνώστες μου να δουν ό,τι βλέπω κι εγώ. 

Για μένα φτάνει ένας κραδασμός, που μπορεί να τον προκαλέσει το θέαμα του εξωτερικού κόσμου, μια φωτογραφία, ένας λόγος, ένα τραγούδι... Έχω καταλάβει όμως ότι ο κάθε αναγνώστης, διαβάζοντάς με εισπράττει το δικό του όραμα. Είναι αλήθεια ότι ο καθένας μας όταν διαβάζει ένα κείμενο, δεν ξέρουμε τι "βλέπει". Αυτό φυσικά θα φανεί από την αντίδρασή του. Και τότε θα καταλάβουμε πώς βλέπει τον κόσμο, την πολιτική, τα κόμματα, τους πολιτικούς, τον διπλανό, τον φίλο κοκ. 

Τελικά όλα αυτά που λέω με οδηγούν στο να σημειώσω τη σχετικότητα της γλώσσας ως μέσου επικοινωνίας. Ωστόσο, είμαι πεπεισμένος πως όση δυσκολία και να υπάρχει, οι διαφορές, οι αποστάσεις, οι αντιδικίες ξεπερνιούνται και μπορεί να υπερπηδηθεί η μόνωση και η βουβαμάρα του ατόμου.

ΛΕΞΕΙΣ... ΑΠΑΤΕΩΝΙΣΣΕΣ!!!!

• Στην [ρομαντική] Τζίνα Παντζαρίδου

Λέει ο Πολώνιος στον Άμλετ: Τι διαβάζετε κύριέ μου;;; Κι ο Άμλετ απαντά: Λόγια, λόγια, λόγια. 

Το διαδίκτυο ήταν και είναι ένα πολύ καλό σχολείο για τη γλώσσα, αφού καθημερινά πλημμυρίζει από λέξεις, που όμως έχουν τη δύναμη ν' αναστατώνουν συνειδήσεις, ευαισθησίες, φιλίες κ.λπ. Και διαπιστώνει κανείς ότι λίγο-πολύ οι λέξεις είναι που κουλαντρίζουν την καθημερινότητά μας - σχεδόν μας κυβερνούν. Κι όχι μονάχα οι λέξεις μας κυβερνούν, αλλά και οι όροι, τα σύμβολα. Κι αν μελετήσουμε προσεκτικά τι μένει, θα στεναχωρηθούμε λιγάκι διότι είναι εύκολο να ξεχωρίσουμε πως οι έννοιες έχουν χάσει το περιεχόμενό τους και μένουν δυστυχώς θλιβερά απολιθώματα. Αλλά δεν είναι μονάχα αυτό. Αν ήταν μονάχα αυτό θα πηγαίναμε παραπέρα και κάτι θα βρίσκαμε. 

Σημασία έχει ότι είμαστε δεμένοι με κάποιες ταξινομήσεις που ίσως να έχουν χάσει το αντικείμενό τους κι έτσι πορευόμαστε σ' αυτήν τραγικά νοθευμένη εποχή μας, έχοντας ως αποσκευή την εξάρτηση μιας άλλης, αγαθής εποχής, όταν υπήρχε κάποια αντιστοιχία ανάμεσα στις λέξεις και στα πράγματα, ανάμεσα στις λέξεις και στις ιδέες, ανάμεσα στις λέξεις και στον κόσμο που ζούμε. Ίσως δεν έχουμε καταλάβει ότι οι καιροί άλλαξαν, οι καταστάσεις άλλαξαν, οι άνθρωποι εξελίχθηκαν, οι ιδέες υπέστησαν διάβρωση, τα πολιτικά και κοινωνικά σχήματα πήραν νέες μορφές. Οι λέξεις όμως παραμένουν ίδιες, με μικρές, ελάχιστες προσαυξήσεις που ενδεχομένως προσδιορίζουν κάτι ελαφρώς διαφορετικό.

Όλα αυτά τα γράφω για να γίνει κατανοητό ότι υπάρχουν πράγματι μεταξιώσεις των αξιών κι αυτό είναι γνώρισμα της δικής μας εποχής που αναζητεί μια νέα ισορροπία. Δεν είμαι βέβαιος ότι οι καθιδρυμένες αξίες έχασαν τη δυναμική τους ή δεν είναι επαρκείς για να δικαιώσουν τον σημερινό αγώνα μας. Μην ξεχνάμε ότι με τις λέξεις, που ακόμα ασκούν μεγάλη σημασία στην κοινή συνείδηση, έχουν συνδεθεί αισθήματα, πεποιθήσεις, προσδοκίες, αγώνες. Υπάρχουν κάποια ταμπού που κανείς δεν μπορεί ή δεν θέλει ή δυσκολεύεται να τα μετακινήσει. Ωστόσο, ορισμένοι επιτήδειοι πολιτικοί σήμερα το εκμεταλλεύονται αυτό για να επιβάλουν τη δική τους θέληση που οδηγεί σε αδιέξοδο.

ΜΑΡΙΛΙΖΑ, ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ!!!!

Μ' ένα άρθρο της η φίλη Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου στη σελίδα της, στο face book, ούτε λίγο ούτε πολύ μας προτρέπει , επειδή «οι εξελίξεις επιταχύνονται και πλέον είναι πολύ πιθανές οι εκλογές το φθινόπωρο», να μπούμε στη λογική του άσπρου-μαύρου! Δηλαδή στη λογική του Τσίπρα: Ή με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με την Μέρκελ!!!

Είναι έτσι όμως;;;

ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.

Ο προβληματισμός της εντάσσεται στο πλαίσιο εκείνο που μανιωδώς επιζητεί η πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Αν είναι «εικονική πραγματικότητα» αυτό που μας παρουσιάζει η κυβέρνηση, τότε και αυτό που παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια «πραγματικότητα» που δεν θα υπάρξει ποτέ!!

Κάποτε η Νέα Δημοκρατία κέρδισε τις εκλογές με την ακατάσχετη ψευδολογία και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ επιζητεί ν’ αναλάβει τα ηνία της κυβερνητικής εξουσίας με την καταστροφολογία. ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ, όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτά που συμβαίνουν στη Συρία, στο Ιράκ, στη Νιγηρία, στην Ουκρανία και όπου αλλού χάνονται καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Εδώ, στη χώρα μας τα πράγματα είναι διαφορετικά όσο και να μας πονάει η διακυβέρνηση από τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο.

Η συγκρότηση μιας «ευρείας προοδευτικής πολιτικής συμμαχίας», δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα προσκλητήριο για μια ευκαιριακή συνάντηση εκείνων που έχουν δυσαρεστηθεί από την κυβερνητική πολιτική, για να δοθεί η δυνατότητα στους Τσίπρα, Λαφαζάνη, Σκουρλέτη, Στρατούλη, Κωνσταντοπούλου, Παπαδημούλη, Βούτση, Μπαλάφα και όλον αυτό το συρφετό των φανατικών και διψασμένων για εξουσία να κάνουν αυτοδύναμη κυβέρνηση. Και το λένε, ότι θέλουν την αυτοδυναμία!!!! ΑΥΤΟΙ, που έχουν πολεμήσει την «αυτοδυναμία» που κάποτε επιδίωκαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή αυτά τα δυο κόμματα που μονοπωλούσαν την κυβερνητική εξουσία. Και ο ΣΥΡΙΖΑ [με όποια μορφή ήταν κάθε φορά] αντιμαχόταν τον «διπολισμό» και τώρα που αυτός είναι ένας από τους δυο πόλους, σφυρίζει αδιάφορα.

Η Μ.Ξ. μας λέει ότι σήμερα οι κυβερνητικοί εταίροι «εμφανίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ απομονωμένο πολιτικά και εγκλωβισμένο στις υπαρκτές αντιφάσεις του». Όμως αυτό συμβαίνει. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι παλινδρομήσεις, αμφιταλαντεύσεις, κωλοτούμπες, αερολογίες, η αλαζονική συμπεριφορά των στελεχών του που επιχειρούν να μας θαμπώσουν με τη μεθυσφαλή λογική των δερβίσηδων της πολιτικής αρετής, δεν εξασφαλίζουν μια ομαλή πολιτική εξέλιξη.,

Επιδιώκουν και μανιωδώς επιζητούν τον εξευτελισμό των αντιπάλων τους, δημιουργούν εμφυλιοπολεμικό κλίμα, φανατίζουν, και μόνο το γεγονός ότι θέλουν τη χώρα να είναι ένα απέραντο και μόνιμο ειδικό δικαστήριο, είναι αρκετό για να τοποθετηθούμε απέναντί τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να διαδραματίσει «βασικό ρόλο» γιατί η πολιτική του είναι πολωτική, και επιπλέον η τακτική του δεν αποσκοπεί παρά μονάχα στην προσέλκυση ψηφοφόρων [για να γίνει μεγάλο κόμμα] και όχι στη δημιουργία ενός δημοκρατικού μετώπου ικανού να προχωρήσει στην επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα. Τα θέλει ΟΛΑ και μόνος του. Δικαίωμά του…

Έγραφα παλιότερα ότι δεν μπορώ να ξέρω αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει μια δημιουργική καταστροφή αυτού του συστήματος, αλλά εκείνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι και να γίνει κυβέρνηση, δεν θα μπορέσει να σταθεί πάνω από έξι μήνες. Είναι σε πλήρη αδυναμία να εδραιώσει μια νέα πολιτική ηθική και φυσικά εκ προοιμίου γνωρίζουμε ότι δεν μπορεί να κυβερνήσει παρά μονάχα πάνω στ' αχνάρια της σημερινής κυβέρνησης και θα επικαλείται το γεγονός ότι οι σημερινοί κυβερνήτες άφησαν... ερείπια!!! Αυτή είναι η μόνη δικαιολογία για να σταθούν στα πόδια τους για κάποιο διάστημα. Διότι κατά τ' άλλα δεν θα είναι σε θέση να εφαρμόσουν μια αποτελεσματική και επωφελή για τον τόπο πολιτική. Η μέχρι σήμερα αντιπολιτευτική τακτική τους απέδειξε ότι μπορούν να κινηθούν στο πεντάγραμμο της αοριστολογίας.

Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να πήρε την πρωτιά στις ευρωεκλογές αλλά συμπεριφέρεται σαν να είναι ο νέος εντολοδόχος του λαού για τη συγκρότηση κυβέρνησης. Το θέμα είναι ότι με το 26% δεν μπορεί να το κάνει αυτό, αλλά δεν θέλει να το καταλάβει. Ζητεί απ’ όλους τους πιθανούς συμμάχους του να μετανοήσουν!!! Κι επειδή δείχνει να τα έχει βρει με τους βιομήχανους, γίνεται ολοένα και πιο... ανελέητος!!!

Η λύτρωση της ελληνικής κοινωνίας δεν θα έρθει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν υγιείς δημοκρατικές δυνάμεις και μια μεγάλη δεξαμενή δημοκρατικών πολιτών που πολιτικοποιήθηκαν και δραστηριοποιήθηκαν στα μεταπολιτευτικά χρόνια με υγιείς ιδεολογικές και πολιτικές αξίες που αδυνατούν να συμπλεύσουν με τον ΣΥΡΙΖΑ. Είμαι ένας από αυτούς. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να πολεμηθεί η πολιτική της παρούσας κυβέρνησης... 

Η ΦΤΗΝΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ!!!!

Η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες και τις προηγούμενες εκλογές είναι μια φτηνή επιτυχία. Θεωρούν τα στελέχη του κόμματος αυτού ότι ήδη έχει παγιωθεί ένα μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων που θ’ ακολουθήσουν ό,τι κι αν κάνει αυτό το κόμμα στο μέλλον. Παραβλέπουν ωστόσο, ότι είναι φτηνή η επιτυχία τους αυτή διότι είναι μια συγκυριακή επιτυχία και στερεωμένη πάνω στην οικονομική κρίση. Επιπλέον στηρίχτηκε στη σύγχυση που επικράτησε μετά την απομάκρυνση του ΠΑΣΟΚ και του Παπανδρέου από την κυβερνητική εξουσία.

Δεν αμφιβάλλω ότι σε κάθε εποχή επικρατεί λίγο-πολύ μια σύγχυση των αξιών, που είναι απόρροια της γενικής οχλαγωγίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ βάσισε τον αντιπολιτευτικό λόγο του ακριβώς πάνω στην οχλαγωγία. Τα στελέχη του βέβαια βάζουν κάποια σχηματική τάξη για ν’ απλοποιήσουν τον πίνακα και να τον κάνουν ευσύνοπτο και νοητό. Φάνηκε με τον πλέον ευκρινή τρόπο πως έκαναν ό,τι μπορούσαν για να εκμαυλίσουν τους ψηφοφόρους, να ευνοήσουν τις μέσα τους ανθρώπινες αδυναμίες, να τους εμποτίσουν με πνεύμα ανυπομονησίας, ζητώντας να γίνουν όλα εδώ και τώρα!!! Σιγά-σιγά οι ψηφοφόροι πέρασαν σ’ ένα άλλο στάδιο, όπου κυριαρχεί το αίσθημα του πρόσκαιρου, κι όπου μπορούν ν’ ακουμπήσουν στην ακατάσχετη παροχολογία και την υποσχεσιολογία πως όλα θα γίνουν μόλις αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ τη διακυβέρνηση της χώρας κι ο Τσίπρας την πρωθυπουργία.

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών δεν ήταν το αναμενόμενο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η πρωτιά τους ανάγκασε να κάνουν το κρέας… ψάρι και να πανηγυρίζουν πως μπορούν πλέον να διώξουν το «παλιό κομματικό κατεστημένο», που είναι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Έχασαν χιλιάδες ψηφοφόρους κι αυτό όμως δεν τους απασχόλησε. Έμειναν στην «πρωτιά», η οποία όμως δεν τους εξασφαλίζει μια βιώσιμη αισιοδοξία και γι’ αυτό βλέπουμε τώρα τις απεγνωσμένες προσπάθειες που κάνει ο Τσίπρας προς την κεντροαριστερά και την πρόσκληση γι' αποστασία βουλευτών από τ' άλλα κόμματα. Αυτό φυσικά το αρνείται και το επενδύει σαν μια συστράτευση εναντίον της αντιλαϊκής κυβέρνησης και εναντίον των αντιμνημονιακών πολιτικών, όπως αρέσκεται να διατυμπανίζει. Αλλά η συστράτευση αυτή αφορά στην προσέλκυση ψηφοφόρων που θα επιβιβαστούν στο τρένο του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς όμως να ξέρουν τον προορισμό.

Είναι καιροσκοπική και μικροκομματική η τακτική του κυρίου Τσίπρα που ηθελημένα ίσως αγνοεί ότι βρισκόμαστε σε μια εποχή που έχει καταδικαστεί αυτή η τακτική και για τούτο άλλωστε είναι κολλημένο το κόμμα του στο ποσοστό που τώρα έχει και που κατά τη γνώμη μου σύντομα θ' αρχίσει να ξεφουσκώνει.

Γιατί είναι τόσο μελαγχολικά της Κυριακής τα απογεύματα; *

Ήμουν παιδί, 6-7 χρονώ, δεν θυμάμαι ακριβώς πόσο, ένα καλοκαίρι, που είχα βρεθεί με τον πατέρα μου στην Αμαλιάδα. Ήταν Κυριακή. Κι εκεί που περίμενα τον πατέρα μου να τελειώσει τις δουλειές του, εγώ έπινα μια λεμονάδα στου Κίντου το μαγαζί, που τότε ήταν στέκι γενικώς, εκεί στη Σοχιά [για όσους ξέρουν από Αμαλιάδα]. Και το θαύμα ξέρετε ποιο ήταν; Άκουσα για πρώτη φορά τη ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ, στη διαπασών. Μαγεύτηκα. Ένιωσα ότι μια μεγάλη πέτρα μπήκε στη θέση της και φαντάστηκα ένα μεγάλο οικοδόμημα. Αυτό το τραγούδι από τότε το ακούω πάντα στη διαπασών. Και πρέπει να πω ότι ανάμικτα συναισθήματα με κατακλύζουν. Δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς, αλλά νιώθω κάτι σα νοσταλγία, σαν λύπη, σαν πίκρα, σα να μου έχει φύγει κάτι που δεν μπορώ ξανά να το αποκτήσω, σαν έρωτας που ποτέ δεν συνάντησα... Έκτοτε οι Κυριακές μου ήσαν δεμένες ακατάλυτα με το τραγούδι αυτό του Τσιτσάνη και δεν μπόρεσα ποτέ να τις απομονώσω. Η μελαγχολία του κυριακάτικου απογεύματος δείχνει πως μέσα μας, εκεί στα κατάβαθα, πέρα από τον έλεγχο του λογισμού, παραμονεύει μια ενστιγματική υποψία για το ανήκουστο, το ανεκλογίκευτο, το ανομιμοποίητο, το πέρα από τον έλεγχο της εμπειρίας, πέρα από την περιοχή του σταθμητού. Δεν απαντώ στο ερώτημα της φίλης μου που δεν μπορεί η ίδια να λύσει τον γρίφο της μελαγχολίας του κυριακάτικου απογεύματος. Ανήκω στην πλευρά των ανήσυχων, που δεν έχουν τίποτε να προτείνουν κι αυτό είναι η πρακτική αδυναμία τους. Ωστόσο, θα ήθελα να δώσω μια ελάχιστη εξήγηση κι αυτή έχει σχέση με μια ανακλαστική κίνησή μας όταν χάνουμε την ισορροπία μας και ψάχνουμε γύρω μας από κάπου να πιαστούμε κι αυτό το "κάπου" βρίσκεται πάντοτε στον κόσμο που μας περιβάλλει, δηλαδή έξω από μας.

* Από ένα σχόλιο της αγαπημένης φίλης Ελενης Χαραλαμποπουλου-Ραλλη, στην οποία και αφιερώνω αυτό το σημείωμα

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ... ΛΑΟΣ!!!!

Δεν κάνω τίποτε άλλο από το να καταγγέλλω θολές προθέσεις, συγκεχυμένους στόχους, υποκριτικές ιδέες και συμπεριφορές. Και μιλάω για όλες αυτές τις παγίδες που μεταβάλλουν την κάθε επαγγελία στο αντίθετό της. Δεν είναι κάτι καινούργιο αυτό. Πάντοτε έτσι γινόταν, κι έτσι πορευόταν η ανθρωπότητα και γραφόταν η ιστορία του κόσμου. Και ποιος δεν έχει αποφανθεί ότι το ομούσιο "λαός" αποτελούσε το βάθρο κάθε αγυρτείας κι ο καημός μας ήταν πάντα να πάψει να συμβαίνει αυτό.

Αλλά πάντα έρχεται η στιγμή που στην οργή μας πάνω αναρωτιόμαστε τι είναι αυτός ο λαός που χειροκροτεί τους πάντες, που κολακεύεται σαν ελαφρόμυαλο γύναιο, που αποκοιμίζεται από τους βιαστές του, που εξαγοράζεται, αποθρασύνεται από τη μια,, για να πανικοβληθεί την άλλη!!!!

Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες της ιστορίας θα δούμε ότι προσκυνάει χωρίς ειρμό τον Δαντόν και τον Ροβεσπιέρο, τον Βοναπάρτη, τον Στάλιν, τον Χίτλερ;;; Μπορεί ο καθένας να συμπληρώσει όποια και όσα ονόματα θέλει... Και τι παρατηρούμε σ' αυτό που λέγεται λαός;; Άπειρα χαρακτηριστικά: πολύμορφος, μυθικός δράκος, κράμα από φιλότιμο και αναισθησία, χίμαιρες και φτήνεια, σκοτεινές παρορμήσεις, χαζομάρα, αλλά συγχρόνως και μια μήτρα που ξεπετάει μεγαλοφυείς, ήρωες και αγίους.

Το θέμα μου είναι πώς αυτός ο λαός θα γίνει φορέας και όχι υποζύγιο της Ιστορίας! Ξέρουμε ότι η Ιστορία γράφεται πάνω στη ράχη των λαών... Και οι λαοί σήμερα είναι ανάστατοι επειδή οι ανταγωνισμοί έχουν οξυνθεί και μεγεθύνεται στα μάτια του κόσμου η μικροπρέπεια της παγκόσμιας πολιτικής. Εκατομμύρια άνθρωποι σήμερα σε όλες τις ηπείρους περνάνε πολύ δύσκολα και γίνονται πόλεμοι, παρόλο που οι λαοί δεν θέλουν τους πολέμους. Αυτό που μας απασχολεί είναι ότι στη μικρή μας Ελλάδα δεν βρέθηκε κανένας να μας γλιτώσει από την μειοψηφία που είναι οι θύτες. Το μέγα πρόβλημα είναι πώς θα πάρει νέα τροπή η Ιστορία!!!!

ΔΕΝ ΝΙΚΗΘΗΚΕ ΠΟΤΕ ΤΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ!!!!

Θα επανέλθω στο θέμα του γερμανικού "μιλιταρισμού", επειδή στις μέρες μας σκοτώνονται άνθρωποι σε όλη τη γη. Στην Αφρική, στην Ευρώπη, στην Ασία, στη Νότιο Αμερική, παντού. Είναι αλήθεια ότι θέλουμε να ξεχάσουμε όλα όσα έχουν συμβεί στο παρελθόν;;; Καλό θα ήταν, αλλά έλα όμως που η ζέουσα πραγματικότητα δεν μας αφήνει στην ησυχία μας! Διαβάζουμε σήμερα στα ΝΕΑ ότι οι Γερμανοί υποκλέπτουν ηλεκτρονικά τις επικοινωνίες των Ελλήνων!!!! Ρόλο Μεγάλου Αδελφού παίζει - τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες 195 χώρες - η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών της Γερμανίας...

Πριν λίγες μέρες είδαμε κατάπληκτοι χιλιάδες μουσουλμάνους έξω από την Αγία Σοφία να προσεύχονται και να ζητούν να μετατραπεί ο ιστορικός αυτός ναός σε τζαμί και ο πρωθυπουργός της Τουρκίας να τους λέει ότι κι αυτό θα γίνει κάποια στιγμή. Πάντα λέγαμε ότι δεν φταίνε οι λαοί, αλλά οι πολιτικοί ηγέτες. Δεν θα διαφωνήσω, αλλά δεν πρέπει να μας εξαπατούν κάποιες περιπτώσεις που εμείς οι ίδιοι γνωρίσαμε  και τις έχουμε σαν «φωτεινά» παραδείγματα, ότι δεν είναι έτσι όπως νομίζαμε κ.λπ. Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Μπορεί κανείς να μας διαβεβαιώσει ότι οι εκατοντάδες χιλιάδες των μουσουλμάνων που συγκεντρώθηκαν και ζητούσαν να γίνει τζαμί  το έκαναν μετά από εντολή του Ερντογάν;;; Προφανώς – έτσι πιστεύω εγώ – δεν τους δόθηκε τέτοια εντολή, αλλά είναι το Ισλάμ που δεν γνωρίζει γειτονίες και φιλίες και ειρήνη. Αλλά και να ήταν διατεταγμένη η συγκέντρωση, απλώς αποδεικνύεται ότι ο φανατισμός δεν γνωρίζει σύνορα…

Μπορεί λοιπόν να νικήθηκαν ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ, αλλά είναι περισσότερο από βέβαιο ότι ΔΕΝ νικήθηκε ποτέ το ολοκληρωτικό πνεύμα!!!! Και για τον Στάλιν θα έλεγα το ίδιο, παρότι συμβολικά βρέθηκε στην παράταξη των νικητών. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε τα εκατομμύρια των σκοτωμένων στον πόλεμο με τους Γερμανούς. Και δεν πρέπει να ξεχνάνε οι Ρώσοι τα εκατομμύρια των σκοτωμένων από την σταλινική θηριωδία.

Παρατηρούμε κι αυτά που σήμερα συμβαίνουν στη χώρα μας μ’ εκείνους που δηλώνουν πίστη στο ναζισμό. Είναι μια ένδειξη ότι το πνεύμα του ολοκληρωτισμού μεταλαμπαδεύεται, το μόλυσμα διαιωνίζεται. Αλλά θα πάω ακόμη πιο πέρα για να παρατηρήσω ότι «δημοκρατίες» πολτοποιημένες, διαλυμένες, συνειδητά ή ασύνειδα είναι προπλάσματα δεσποτισμού. Φταίμε εμείς – για να προλάβω τους ευαίσθητους – κατά ένα μεγάλο ποσοστό, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στον κόσμο μας οι λεγόμενες μεγάλες δυνάμεις εξακολουθούν να έχουν τον πρώτο λόγο και οι μικρές δυνάμεις, οι μικροί λαοί, παλεύουν απεγνωσμένα να πλασαριστούν για να επιβιώσουν.

Είναι φυσικό λοιπόν το ολοκληρωτικό πνεύμα να κυριαρχεί και στη Γερμανία που έκανε δυο παγκόσμιους πολέμους και τώρα να χρησιμοποιεί άλλα μέσα για να επιβάλει τη θέλησή της. Δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι λόγου χάρη ο Σόιμπλε λειτουργεί ως ένας υπερεθνικός υπουργός Οικονομικών. Βλέπουμε ξεκάθαρα ότι η περιώνυμη πολιτική οντότητα που όλοι θέλουμε να συμπήξει η Ευρωπαϊκή Ένωση, σα να περνάει μέσω της γερμανικής ηγεμονίας.

Υπάρχει τρόπος ν' αναχαιτίσω την επέλαση των ηλιθίων;;;

Μ' ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΣΤΑΘΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Όχι βέβαια οι δογματικοί ή οι φανατικοί ή οι μονοδιάστατοι.
Μ' αρέσουν εκείνοι που δεν αλλάζουν στρατόπεδο σαν τα πουκάμισά τους.
Και βιάζομαι να δηλώσω ότι είμαι σταθερός στις ιδέες μου από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου να σκέφτεται πολιτικά.
Δεν άλλαξα ούτε αλλάζω στρατόπεδο και δεν πρόκειται ν' αυτομολήσω στον εχθρό ή στους εχθρούς, όπως ενδεχομένως θ' άρεσε σε κάποιους καλοθελητές.
Πρέπει να δηλώσω λοιπόν ότι  μου είναι αδύνατο να συμφιλιωθώ με την απολιτίκ και ύποπτων αρωμάτων "επανάσταση" ή "ανατροπή" που κάποιοι ονειρεύονται και που επηρεάζει την όψη της κοινωνικής ζωής μας χωρίς να έχει ξεκάθαρους στόχους. Η "επανάσταση" αυτή έχει πολλά πρόσωπα που όμως δεν μυρίζουν άνοιξη κι ας δίνουν υποσχέσεις.
Είναι εύκολο να αποφανθώ ότι προκαταβολικά είμαι στην πλευρά των νικημένων κι ότι δεν υπάρχει τρόπος αυτή τη στιγμή ν' αναχαιτίσω την επέλαση των ηλιθίων που με νικάνε. Κι έτσι όπως είμαστε σκορπισμένοι, άλλος εδώ κι άλλος εκεί, με τις παραξενιές μας, νιώθω ότι την τύφλωσή μας την έχουμε.
Όποιος νομίζει ότι μπορεί ν' αλλάξει την πορεία του πεπρωμένου μας, ας έρθει να μου το πει [για να τον ακολουθήσω]...

Οι αποφασιστικοί κερδίζουν τις μάχες και τον πόλεμο....

ΕΔΩ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΦΤΑΣΕΙ, χρειάζονται πλέον ριζικές αποφάσεις!!!

Θα εξακολουθήσουμε τους τραγικούς και συχνότερα γελοίους μονολόγους μας, με την ελπίδα ότι από κάποιους θα ακουστούμε;;; Πολλοί ωστόσο συνηθίζουμε  να μιλάμε στο βρόντο για ν' ακούμε τον εαυτό μας. Καλό είναι πάντως να δηλώσω ότι εγώ προσωπικά  δεν έχω τη φιλοδοξία και την έπαρση να προσηλυτίσω κανέναν. Απλώς ψάχνω για συνοδοιπόρους... Και βέβαια προσπαθώ με σαφήνεια και ακρίβεια να προσδιορίζω τη θέση μου και να μην αφήνω να κυκλοφορούν για μένα θολές εντυπώσεις. Κι αυτό το σημειώνω διότι πρέπει να ξέρετε όλοι ότι το ηθικό νόσημα της εποχής είναι η σύγχυση, η πονηρή στην καταχνιά από τελειοποιημένα καπνογόνα, που επιτρέπει όλες τις λαθροχειρίες και πετυχαίνει την συστηματική  και εξανδραποδιστική παραπλάνηση των ανθρώπων.

Χρειάζονται όμως τώρα αποφάσεις που θα μας ενώσουν ξανά και θα μας ισχυροποιήσουν, ώστε να μπορέσουμε ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ ν' αντιμετωπίσουμε αυτήν ακριβώς τη σύγχυση. Όσοι επιζητούν να συμμετέχουν στα κοινά, θα πρέπει να πάψουν τις αψιμαχίες, και να συνταχθούν με όποιον πάρει τη μεγάλη απόφαση!!!
Οι αποφασιστικοί κερδίζουν τις μάχες και τον πόλεμο....

Εσείς πώς την αντιλαμβάνεσθε την Κεντροαριστερά;;;;

• Τι είναι η Κεντροαριστερά;;
• Υπάρχει Κεντροαριστερά;
• Ποιο είναι το ακριβές περιεχόμενο της Κεντροαριστεράς;;;
• Έχει κάποια έννοια η Κεντροαριστερά;;
• Η Κεντροαριστερά είναι μια έννοια κατανοητή και διακριτή;;
• Μας χρειάζεται η Κεντροαριστερά;
• Η Κεντροαριστερά είναι πλειοψηφία;;
• Ποιοι από τους σημερινούς πολιτικούς είναι Κεντροαριστεροί;;;
• Οι πρώην κομμουνιστές της ΔΗΜΑΡ μήπως έχουν τύψεις  για το παρελθόν, το αποποιήθηκαν και θέλουν να λέγονται Κεντροαριστεροί;;;Έχουν σχέση με την Κεντροαριστερά;;;
• Έχει καταλάβει κανείς ποια είναι η διαφορά μεταξύ σοσιοαλδημοκρατίας και κεντροαριστεράς;;;
• Πρέπει η Κεντροαριστερά να είναι ο τρίτος ισχυρός πόλος στην πολιτική ζωή του τόπου ή να είναι ο ένας από τους δυο;; [Ο άλλος είναι η Δεξιά]
• Είναι δυνατό να υπάρξει σύμπλευση ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και Ποταμιού για την "ανασυγκρότηση" της Κεντροαριστεράς;;;
• Το Ποτάμι είναι στο χώρο της Κεντροαριστεράς;;
• Μέσα από ανοικτές διαδικασίες θα βρεθεί ο ηγέτης της κεντροαριστεράς ή υπάρχει κάποιος έτοιμος;;
• Τι σχέση έχει η Κεντροαριστερά με την Αριστερά [τουΣΥΡΙΖΑ];;;
• Αν όλοι μιλάνε για κοινωνική αλληλεγγύη και κοινωνική δικαιοσύνη, τότε σε τι ξεχωρίζει η Κεντροαριστερά;;
• Αν η Αριστερά καλύπτει τον πολιτικό χώρο μεταξύ της άκρας Αριστεράς και του Κέντρου, τότε τι μένει για την Κεντροαριστερά;;;

Τι είδα στα χρόνια των δικών μου αγώνων;;;

ΕΠΕΙΔΗ πλέον έχω πεισθεί ότι κάθε γενιά, έτσι όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε, κάθε συνομοταξία ανθρώπων έρχεται κάτω από ένα δικό της αστέρι στη ζωή, στρατεύεται κάτω από το σημείο του... Γι' αυτό έχω αρχίσει να βλέπω κάπως ρεαλιστικότερα τη ζωή και τους ανθρώπους. Η κάθε γενιά προβάλλει αυτό που έχει.

Όμως δεν μπορώ να μη στεναχωριέμαι με τη δική μου γενιά που την ήπιε σαν σταγόνα νερό ένας θανάσιμος ήλιος, η φτώχια, η καταδίωξη, η αστοχία πολλές φορές, η προδοσία των άλλων κι έτσι καταλήγω να λέω  ότι αυτή η γενιά, η δική μου γενιά, είχε ένα δράμα εσωτερικό. Αυτό, σε τελευταία ανάλυση, είναι που καταξιώνει τον άνθρωπο ηθικά και τον κάνει αξιοσέβαστο.

Τι είδα στα χρόνια των δικών μου αγώνων;;; Πολλά!!! Είδα ταλαντούχους ανθρώπους να πετυχαίνουν, τυχερούς και να ευνοούνται, είδα καπάτσους και να επιπλέουν, κι άλλους να έχουν πλάτες και να ξεκινάνε στη ζωή από καλύτερη θέση, να μπαίνουν στη φωτεινή ζώνη μόνο και μόνο επειδή τους ευνόησαν οι εξωτερικές συνθήκες...

Διαπίστωσα ότι άλλοι πήραν θέση στην ιστορία και άλλοι έκαναν ιστορία. Οπότε είναι απλό και δεν χρειάζεται φιλοσοφία για να πάρω μιαν απόφαση ώστε να τιμήσω εκείνους που πρέπει. Πάντως εγώ  ήμουν μ' εκείνους που ξεχύθηκαν στους δρόμους, ακούρευτοι, αχτένιστοι, για να συγκεκριμενοποιήσουν και να ρευστοποιήσουν το παράλογο, το αδιέξοδο, την ανταρσία, την αγωνία, την απόγνωση, τη μοναξιά.

Τι διαπίστωσα στα χρόνια των δικών μου αγώνων;;; Ένα πολύ βασικό!!! Ότι χρειάζεται μια τραγική προδιάθεση για να γίνεις παρανάλωμα ενός ονείρου. Και τώρα βλέπω με σχετική απάθεια όλους αυτούς τους "νεότερους" που επιχειρούν ν' αντικρούσουν και να διασύρουν με την εύκολη κριτική τους όλους τους παλιότερους. Κι έχω την αίσθηση ότι ποτέ δεν αντιμετώπισαν κανένα βιοτικό πρόβλημα. Έχουν φιλοδοξίες χωρίς να έχουν θητεία. Κι αναρωτιέμαι, ποιοι έχουν περισσότερες πιθανότητες να επιζήσουν: οι ταλαιπωρημένοι ή εκείνοι που έμειναν ανέπαφοι;;;

"Πάει κι ο Θεόφιλος..."

"Το ξέρω ότι η ανεργία καλπάζει, ότι υπάρχει φτώχεια, ότι οι τσέπες μας έχουν αδειάσει από τα συνεχή χαράτσια, ότι δεν μπορώ ν' αγοράσω ένα βιβλίο, ότι δεν πάω πλέον να φάω στην ταβέρνα..."
Ο Νικολό τα έλεγε αυτά, αλλά όλως περιέργως ήταν ήρεμος. Κι αυτό θα μπορούσε κανείς να το αποδώσει στο γεγονός ότι πέρασε την κόκκινη γραμμή και έχει αποδεχτεί πλέον την κατάσταση έτσι όπως επιβάλλεται από τους κυβερνώντες.

Εγώ τον παρακολουθούσα και τον θαύμαζα που είχε καταφέρει να ηρεμήσει τα νεύρα του. Κι αυτό έγινε από την ημέρα που πήγε στον ψυχίατρο και του έδωσε εκείνα τα seroxat. Ένα χάπι κάθε βραδάκι κι ο Νικολό καθόταν πια στη βεράντα, αγνάντευε τον Υμηττό κι ονειρευόταν ταξίδια που ποτέ δεν κατάφερε να κάνει.

Η Σούζι τον συντρόφευε μερικές φορές τ' απογεύματα, αλλά της άρεσε να κάνουν εκδρομές κατά τον Κάλαμο γιατί αυτός είχε μνήμες ευχάριστες από τα παιδικά του χρόνια. Συνήθως στα χρόνια του Δημοτικού σχολείου πήγαιναν πάντα εκδρομή στον Κάλαμο κι έτσι ο Κάλαμος είχε κάτι το μαγικό, που τον συνέδεε με μια εποχή αγωνίας και έρωτα. Τότε ήταν που είχε ερωτευτεί την Τόνια, αλλά φυσικά ποτέ δεν της το είχε πει.

Τώρα πια αποκαμωμένος από την ανιαρή καθημερινότητα και τους ανιαρούς ανθρώπους που βρίσκονται στο προσκήνιο της κοινωνίας, σχεδιάζει συναντήσεις με τους παλιούς φίλους του, αλλά δεν βρίσκει άκρη. Πολύ θα ήθελε να ξαναβρεθεί μαζί τους για να τους δει πώς έζησαν τα χρόνια που ο καθένας κοίταζε μονάχα τον εαυτό του. Μια μέρα του τηλεφώνησε ο Λουκάς και του ανήγγειλε ότι πέθανε ο Θεόφιλος που είχαν βρεθεί μαζί και στη Θεσσαλονίκη στο πανεπιστήμιο. 

"Πάει ο Θεόφιλος..."
"Κρίμα. Τι είχε; Αρρώστησε;"
"Δεν ξέρω, αλλά λυπήθηκα. Θυμάσαι που τον κάναμε παρέα στη Θεσσαλονίκη; Έμενε στην Αγγελάκη..."

Ο Νικολό ένιωσε μιαν ανατριχίλα, αφού από το μυαλό πέρασαν σαν κινηματογραφική ταινία δεκάδες εικόνες μιας εποχής, φυσικά ανεπανάληπτης, στην αγαπημένη του Θεσσαλονίκη. Έγειρε το κεφάλι του στην πολυθρόνα κι έκλεισε τα μάτια. Το πανεπιστήμιο, ο Βαρδάρης, η Σχολή Τυφλών, ο Λευκός Πύργος, η Κασσάνδρου, η παραλία, ο Άγιος Δημήτριος, το Διοικητήριο, η ΧΑΝΘ, η βιβλιοθήκη, η μπουγάτσα και ο κινηματογράφος, τα κυριακάτικα πρωινά με τις φωνές των οπαδών του ΠΑΟΚ, η Θεοδούλη, ο Γιάννης, η Κατερίνα, η Αντιγόνη, ο Λουκάς, ο Τριαντάφυλλος, ο Σταμάτης, ο Ανέστης, αλλά και ο Θεόφιλος...

Πάει λοιπόν ο Θεόφιλος, ο οποίος εδώ που τα λέμε ήταν πάντα λίγο περίεργος. Συμμετείχε στην παρέα, αλλά είχε κάτι απροσδιόριστα υπεροπτικό. Κοίταζε τους άλλους αλλά πίσω από τα χοντρά γυαλιά του κανείς δεν καταλάβαινε καλά το ύφος του. Έπαιζε όμως καλό σκάκι και ήταν από εκείνους που πάντα μιλούσε πολιτικά στις παρέες, αλλά έκανε κουβέντα και κάτι για οικολογίες και τέτοια. Ενώ οι άλλοι αναφέρονταν στα έργα και τις ημέρες της χούντας, αυτός είχε το μυαλό του στην προστασία του περιβάλλοντος. Και τώρα χάθηκε... στο περιβάλλον!

Αυτό φοβόταν ο Νικολό. Στο προσκλητήριο των παλιών συμμαθητών και συμφοιτητών ν' αρχίσει να μετράει απόντες. Αυτή η σκέψη πάντα τον ενοχλούσε. Αλλά όμως, σχεδόν μαζοχιστικά, το επιδίωκε λες και ήθελε να νιώσει τη δική του υπεροχή ανάμεσα στους ζωντανούς. Εξάλλου, πίεση δεν είχε, τριγλυκερίδια δεν είχε, ζάχαρο δεν είχε... Σε γενικές γραμμές κρατούσε καλά. Ο γιατρός όμως πάντα του έλεγε ότι χρειάζεται γυμναστική.
"Να περπατάς, να περπατάς... Α, να τρως και κόκκινο κρέας..."
Μια κουβέντα είναι να περπατάει κανείς μες στην Αθήνα.

Γι' αυτό επέμενε η Σούζι να βγαίνουν εκτός Αθηνών, για να έχουν την ευκαιρία να περπατάνε. Αν και εδώ που τα λέμε, όλη η Αττική είναι χτισμένη και πρέπει να γίνεσαι κάθε τόσο εξερευνητής μπας και ανακαλύψεις δρόμους ήσυχους και αγρούς για να ξεδώσεις περπατώντας. Πάντως το διάβασμα και οι μακρινοί περίπατοι τον συγκινούσαν πολύ. Δεν μπορούσε πια να πάει ούτε στο θέατρο ούτε στον κινηματογράφο. Κι ενώ είχε στο σπίτι του μια καινούργια τηλεοπτική συσκευή, σπανίως την άνοιγε διότι δεν άντεχε όλους αυτούς τους υπερφίαλους τηλεπαρουσιαστές που δημιουργούσαν αφενός μια ψευδή εικόνα της κοινωνίας και επιχειρούσαν να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη σύμφωνα με τα συμφέροντα των αφεντικών τους, αφετέρου ένιωθε ότι τα σκουπίδια που καθημερινά ξερνάει η τηλεόραση στα ελληνικά σπίτια, κάποιος πρέπει να τα μαζέψει αλλά κανείς δεν φαινόταν στον ορίζοντα.

Η Σούζι είχε κι έναν άλλο λόγο να τον βγάζει από το σπίτι και να περπατάνε στην εξοχή. Πάλευε απεγνωσμένα να μάθει γι' αυτόν όσα περισσότερα μπορούσε και τούτο διότι ο Νικολό ήταν φειδωλός όταν επρόκειτο να μιλήσει για τον εαυτό του. Οι πληροφορίες που έδινε, έβγαιναν με το σταγονόμετρο. Δεν το έκανε επίτηδες. Απλώς δεν νοιαζόταν. Αισθανόταν περισσότερο ευτυχισμένος με τις στιγμές που ζούσε. Το παρελθόν δεν ήταν στην ημερήσια διάταξη. Ωστόσο όταν έπιανε το νήμα, μιλούσε με νοσταλγία για τον καιρό της νιότης. Μπορεί να είχε απομακρυνθεί από εκείνη την εποχή, όμως έδειχνε να θυμάται τα πάντα και η μυρωδιά της σκορπιζόταν γύρω του όταν μιλούσε ιδίως για τη σχέση του με την Θεοδούλη, που η ανάσα της είχε κάτι από τον καθαρό αέρα της θάλασσας. Μια εβδομάδα μαζί της στην Ερέτρια, ένα καλοκαίρι, έφτασε για να τη συνδέσει με την ευφορία που νιώθει κανείς όταν τα πνευμόνια του χορταίνουν από εκείνον τον καθαρό θαλασσινό αέρα. Και ο θαλασσινός αέρας πάντα του έδινε ώθηση, σαν εκείνα τα ιστιοφόρα που προχωρούν με τα πανιά τους ανοιχτά, γιατί απλώς συνεννοούνται μια χαρά με τον άνεμο και πάνε πρίμα.

Ο αέρας όμως δεν άρεσε στη Σούζι γιατί του έλεγε ότι νευρίαζε επειδή την ξεχτένιζε, γέμιζε με σκόνες το σπίτι της και χτυπούσε με δύναμη τα παράθυρα όταν τα είχε ανοιχτά.
"Α, δεν έχεις δίκιο", της έλεγε ο Νικολό. "Σαν φυσάει και βλέπω να μπερδεύει τα μαλλιά των γυναικών, τις νιώθω ατίθασα πουλάρια..."
"Εσύ μπορεί να βλέπεις ατίθασα πουλάρια, αλλά εγώ όταν φυσάει έχω νεύρα και πολύ θα ήθελα να χαστουκίσω τον αέρα..."

Ο Νικολό όμως τρελαινόταν με τον αέρα και τη βροχή. Ένιωθε μιαν απέραντη αγαλλίαση. Μόλις έβλεπε στον ουρανό λίγα συννεφάκια, έλεγε από μέσα τους διάφορες ακατανόητες λέξεις, όπως οι Ινδιάνοι, για να βρέξει. Φυσικά δεν έβρεχε... Αλλά το νερό ήταν ένα στοιχείο που τον ενθουσίαζε. Αφού έλεγε πάντα ότι αν στην άλλη ζωή υπάρχουν καταρράχτες και ποταμάκια και λιμνούλες και άφθονο πράσινο, δεν θα τον πείραζε να φύγει από αυτή τη ζωή!!!

Την εποχή που η πολιτική ήταν ευχάριστη!!!!

Ο Νικολό ξύπνησε πολύ πρωί, σχεδόν αξημέρωτα, έβγαλε βόλτα τον σκύλο του όπως κάθε πρωί, κι ενώ τραβούσε κατά το πάρκο, προσπαθούσε ν' ακούσει τις ανάσες της πόλης που ακόμα κοιμόταν. Ξαφνικά αντιλήφθηκε ότι στο σταυροδρόμι είχε ανοίξει ένα καινούργιο μαγαζί που πούλαγε μονάχα σοκολάτες και τα παράγωγά της. Θυμήθηκε τα πολλά μαγαζιά στις Βρυξέλλες με τις απίθανες εκδοχές της σοκολάτας. Τότε κατάλαβε ότι η γειτονιά του είχε αρχίσει σιγά-σιγά ν' αλλάζει πρόσωπο. Μονάχα ο ίδιος όταν κοιταζόταν στον καθρέφτη του ασανσέρ φαινόταν να παραμένει ίδιος. Τα αραιωμένα μαλλιά στο κεφάλι του μαρτυρούσαν κάποιες αλλαγές. Σήμερα η βόλτα ήταν μικρή γιατί ένιωθε ότι τα πόδια του τον πονούσαν Ήταν ο καιρός, η υγρασία, η κούραση, τα χρόνια που του είχαν καθίσει στον σβέρκο;;; Ξαναγύρισε στο δωμάτιό του, έδωσε μια λιχουδιά στον σκύλο του, ήπιε ένα ποτήρι νερό, έφαγε ένα παξιμάδι, άνοιξε τον υπολογιστή αλλά δεν κοίταξε αν είχε μηνύματα. Τα είχε βαρεθεί. Ξάπλωσε στον καναπέ, κι άνοιξε την τηλεόραση. Πρωινές βλακείες. Την έκλεισε και πήρε στα χέρια του τον ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ ΣΤΑ ΟΠΛΑ και συνέχισε από τη σελίδα 93:

"Θα 'ρθει η ώρα που θ' αγαπήσετε. Το ξέρω και τότε θα δείτε πόσο ευτυχισμένος θα νιώσετε".
"Μα είμαι ευτυχισμένος. Πάντα ήμουν".
"Αυτό είναι άλλο. Μα δεν μπορείτε να το καταλάβετε παρά μόνο όταν το νιώσετε".
"Μπορεί. Αν πάντως το νιώσω ποτέ μου θα σας το πω".
"Νομίζω πως έμεινα πιο πολύ απ' όσο έπρεπε. Και είπα και πολλά".

Έδειχνε στ' αλήθεια ανήσυχος.

"Όχι... όχι... καθίστε. Μη φεύγετε. Για πέστε μου. Συμβαίνει το ίδιο και με την αγάπη για τις γυναίκες; Θέλω να πω αν κάποιος αγαπήσει αληθινά μια γυναίκα θα αισθανθεί έτσι όπως λέτε;"
"Δεν ξέρω. Δεν αγάπησα ποτέ μου καμιά γυναίκα..."

Η κούραση τον είχε καταβάλει.
Έκλεισε τα μάτια του  και προσπάθησε να θυμηθεί την εποχή που η πολιτική ήταν ευχάριστη!!!!
Κι αποκοιμήθηκε...