ΑΥΤΟΙ, ΛΕΝΕ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ!

[Ο φαντάρος της φωτογραφίας, μόλις έμαθε τους λόγους της "εμφάνισης" του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο και αναρωτιέται αν πρέπει να συνεχίσει να φυλάει σκοπιά...]

Κάθε μέρα ακούμε τερατωδίες από τους διάφορους καθηγητές της ιστορίας με αφορμή το σχολικό βιβλίο της Ιστορίας. Να τους βοηθήσουμε, λέω εγώ, για να συμπληρώσουν κάποιες λεπτομέρειες. Όταν έκανε την "εμφάνισή" του ο Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο δεν τον καλοδέχτηκαν οι Έλληνες. Βρέθηκε κάποιος ονόματι Κολοκοτρώνης με μερικούς κατσαπλιάδες "κλέφτες" κι ενώ προχωρούσε ο καημένος ο Ιμπραήμ με τους εκλεκτούς Τουρκοαιγύπτιους στο εσωτερικό της Πελοποννήσου, τον παρενοχλούσαν! Αν είναι δυνατόν!

Αυτά, βεβαίως δεν μας τα είχαν διδάξει εμάς των παλαιοτέρων και τα μάθαμε εκ των υστέρων. Δηλαδή, ο Ιμπραήμ ερχόταν ο άνθρωπος να κάνει τουρισμό και ήταν στις προθέσεις του να βοηθήσει το τουριστικό κλίμα της εποχής. Αλλά ποιος να τον καταλάβει, ο Κολοκοτρώνης ή ο Νικηταράς ο επονομαζόμενος - άκουσον άκουσον - και "Τουρκοφάγος"! Πω πω πω πω, βαρβαρότητα. Εγώ πάντως είχα μείνει με την εντύπωση ότι εκείνος ο άνθρωπος έσφαζε Τούρκους για να ξεβρωμίσει ο τόπος επειδή έλεγε ότι ήταν δικό του το χώμα και οι πέτρες... Ρε Νικηταρά δικά σου το χώμα και οι πέτρες; Ουστ ρε... Πού να φανταστώ ότι ήταν ένας απλός βάρβαρος - όπως λέμε Κόναν ο βάρβαρος!

Διάβασα στην Καθημερινή, μεταξύ άλλων κι ένα άρθρο της κ. Μαρίας Δεληθανάση όπου σημειώνεται πως στα αρνητικά χαρακτηριστικά του βιβλίου χρεώνονται: α) εξωραϊσμός της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, β) υποβάθμιση του καίριου ρόλου της Εκκλησίας στην Επανάσταση του 1821, γ) άνευρη και «τηλεγραφική» εξιστόρηση της Ελληνικής Επανάστασης, δ) αμφισβήτηση αμιγούς ελληνικότητας της Θεσσαλονίκης και της Μακεδονίας πριν από τους Βαλκανικούς Πολέμους ε) «ουδετεροποίηση» των συμβάντων κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή, στ) χαρακτηρισμός του Κεμάλ Ατατούρκ ως ηγέτη του απελευθερωτικού αγώνα του Τούρκων, ζ) μη σαφής αναφορά του «ΟΧΙ» κατά την 28η Οκτωβρίου 1940 η) αναφορά σε «διχοτόμηση» της Κύπρου με συγκεκριμένη πολιτική σκοπιμότητα. Στο επίμαχο σημείο αναφέρεται: «Η Τουρκία εισβάλλει στην Κύπρο και τα στρατεύματά της καταλαμβάνουν το βόρειο τμήμα του νησιού. Σχηματίζουν εκεί ένα τουρκοκυπριακό κράτος, το οποίο δεν αναγνωρίζεται από τη διεθνή κοινότητα. Μεγάλος αριθμός Ελληνοκυπρίων εκτοπίζεται βίαια και το νησί διχοτομείται».

Συγγραφείς του βιβλίου είναι η κ. Μαρία Ρεπούση, επίκουρη καθηγήτρια Ιστορίας και Διδακτικής της Ιστορίας στο ΑΠΘ και τρεις δάσκαλοι με μακρόχρονη εμπειρία στη διδασκαλία. Μιλώντας η κ. Ρεπούση στην «Καθημερινή» σημειώνει ότι «εμείς υποστηρίζουμε πως για να μάθουν τα παιδιά Ιστορία χρειαζόμαστε λιγότερη αφήγηση και περισσότερο διερευνητικού και διαλογικού χαρακτήρα δραστηριότητες. Ενστερνίζομαι την τάση εξισορρόπησης των αντιθέσεων στην πραγματική τους κλίμακα και με την αναγνώριση της άποψης του άλλου. Δεν μπορούμε να διδάσκουμε μόνο τα δικά μας πάθη και παθήματα. Επαθαν και οι άλλοι από εμάς. Πρέπει να μπορούμε να αναφερθούμε και στις δικές μας «αμαρτίες». Δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε. Διδάσκοντας τις αλήθειες αποκτούμε αυτογνωσία και αυτοπεποίθηση. Η Ιστορία είναι γεμάτη αλήθειες».

Κανείς δεν θα μπορούσε να έχει αντίρρηση με την επιχειρηματολογία της. Τι βγαίνει όμως στο βιβλίο; Δηλαδή, η ελληνική ιστορία σε τι μπορεί να μοιάζει με εκείνη των Γερμανών που αιματοκύλισαν τον κόσμο ή με εκείνη των Αμερικανών που φτιάξανε ιστορία από τις εγκληματικές πράξεις των διαφόρων καουμπόιδων ή των Τούρκων που κατηγορούνται για γενοκτονία των Αρμενίων, για γενοκτονία των Κούρδων, για γενοκτονία των Ελλήνων!

Ποια σύγχρονη πολιτική σκοπιμότητα επιβάλλει να "εξωραϊσουμε" με τον τρόπο αυτό που το βιβλίο παρουσιάζει την ιστορία; Αυτό το είδος του "εξωραϊσμού" σαφώς και συμφέρει στη γείτονα Τουρκία. Και σε τελευταία ανάλυση, πιστεύουν ότι πρέπει σήμερα να γκρεμίσουμε όλο το εποικοδόμημα που χτίστηκε με τα στοιχεία εκείνα τα οποία σήμερα η κυρία Ρεπούση πετάει στον κάλαθο των αχρήστων; Η λογοτεχνία μας, η πεζογραφία, η ποίηση, η ζωγραφική, τα δημοτικά τραγούδια, οι πίνακες του Ντελακρουά, ήσαν όλα της πλάκας!

Και δεν μας λένε μέχρι ποιού σημείου πρέπει να εμπιστευόμαστε τα ξένα αρχεία, στα οποία καταφεύγουν οι σύγχρονοι ιστορικοί; Θα εξαφανίσουμε τον Άρη Βελουχιώτη, τον Νίκο Μπελογιάννη, το ξερίζωμα δυο εκατομμυρίων Ελλήνων από τις πατρογικές τους εστίες στη Σμύρνη και την υπόλοιπη Μικρασία, τους σφαγιασμένους Μικρασιάτες Έλληνες, τις γυναίκες που βιάσθηκαν, τους Τσέτες που με το γιαταγάνι στο χέρι δεν αφήσανε ρουθούνι; Τι λέτε ρε παιδιά;