ΜΕΘΥΣΤΙΚΕΣ ΣΥΝΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΥΣΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ που η κριτική αξιοπιστία έχει χρεοκοπήσει και το αισθητήριο του κοινού είναι αμβλυμένο, τα πάντα είναι δυνατά στο χώρο της λογοτεχνίας. Θέλω να παρατηρήσω ότι μια σύγχρονη εκδοτική επιχείρηση γνωρίζει τους όρους της διαφημιστικής πρακτικής και μπορεί εύκολα πλέον να πετυχαίνει τους στόχους της. Πιασάρικος τίτλος, γλυκερό εξώφυλλο και γραφή που να γαργαλάει το μαλακό υπογάστριο… Αυτός είναι ο κανόνας. Υπάρχει όμως και η δημιουργία μιας φουρνιάς δημοσιογράφων / πεζογράφων που κερδίζει στα σημεία.

Κανονικά θα έπρεπε να χαιρόμαστε γιατί άνθρωποι από το δημοσιογραφικό σινάφι καταπιάνονται με τη λογοτεχνία. Όμως, είναι γνωστό τοις πάσι ότι ο δημοσιογραφικός λόγος δεν περνά από διυλιστήριο, αφού είναι λόγος άμεσος, κατά ένα ποσοστό πρόχειρος και, βεβαίως, δεν διακρίνεται για την εκλεκτικότητά του. Αυτή, λοιπόν, η πεζογραφία των δημοσιογράφων έχει πεδικλωθεί στα γρανάζια μιας φιλοκοσμικότητας, η οποία σε τελευταία ανάλυση δεν καταφέρνει να εξοικειώσει τους συμμετέχοντες σε διάφορες μεθυστικές συνάξεις με τη λογοτεχνία.

Και είναι βέβαιο ότι και οι κατ’ επάγγελμα ακραιφνείς λογοτέχνες μας αντί να αντιστέκονται, κάνουν υποχωρήσεις και παραχωρήσεις σ’ ένα λόγο και μια γραφή που προσδιορίζονται από τις συντεταγμένες της δημοσιογραφικής λογικής. Η δημοσιογραφία δεν γίνεται να είναι λογοτεχνία. Πρόκειται για διαφορετικά μεγέθη. Η λογοτεχνία δεν είναι και τόσο βέβαιο ότι κερδίζει από την εισβολή των δημοσιογράφων / λογοτεχνών. Πολλοί από τους συναδέλφους που ασκούνται στη λογοτεχνία είναι φίλοι μας και στενοχωριόμαστε για τις παρατηρήσεις που κάνουμε. Πιστεύουμε, ωστόσο, ότι ενοχλεί η κατάχρηση της διαφημιστικής προβολής.