Ο ΑΛΛΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ

Ο άλλος πολιτικός λόγος Tου Κ.Π. Παπαδιοχου

H πολιτική ζωή διολισθαίνει σταδιακά σε επικίνδυνες και επιζήμιες για τη χώρα ατραπούς, καθώς εναντίον στελεχών και των δύο μεγάλων παρατάξεων έχει αρχίσει να ασκείται μια ιδιότυπη «τρομοκρατία» που οδηγεί στην απαγόρευση διατύπωσης της όποιας διαφορετικής -και άρα ενδεχομένως καινοτόμου- άποψης.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα του τελευταίου διαστήματος συνιστά ο κ. Θ. Πάγκαλος. Ο πρώην υπουργός προ ολίγων εβδομάδων διατύπωσε τη θέση ότι το πανεπιστημιακό άσυλο δεν θα πρέπει να συνιστά προκάλυμμα για την τέλεση έκνομων δραστηριοτήτων και βρέθηκε σχεδόν απολογούμενος στο Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ. Επίσης, την Κυριακή εξέφρασε την αυτονόητη άποψη πως σε περίπτωση νέας ήττας του ΠΑΣΟΚ, θα πρέπει να συζητηθούν όλα τα ενδεχόμενα για την περαιτέρω πορεία του, περιλαμβανομένης και της μετεξέλιξής του σε κάποιο νέο πολιτικό φορέα, με αποτέλεσμα να προκληθεί έντονη δυσφορία στη Χαριλάου Τρικούπη.

Ανάλογα φαινόμενα αποδοκιμασίας της «διαφορετικότητας» έχουν παρατηρηθεί όμως και στον χώρο της Ν. Δ. Κοινό σκεπτικό για την επιθετική αντιμετώπιση των όποιων αιρετικών απόψεων διατυπώνουν τα, προβεβλημένα ή μη, στελέχη των δύο μεγάλων παρατάξεων είναι ότι με τις θέσεις τους δημιουργούν προβλήματα στο εσωτερικό είτε της Ν. Δ. είτε του ΠΑΣΟΚ, και ως εκ τούτου ενισχύουν εμμέσως την αντίπαλη πολιτική παράταξη.

Πού όμως οδηγεί η «ποινικοποίηση» της διαφορετικής προσέγγισης των πραγμάτων από τους πολιτικούς; Οδηγεί στην απόλυτη ομοιομορφία της σκέψης. Οδηγεί σε βουλευτές που λειτουργούν ως συντεταγμένος λόχος με αποκλειστική στόχευση τη συλλογή ψήφων που θα διασφαλίζουν στους μεν τη διατήρηση του εδράνου τους στη Βουλή, στους δε κομματικούς τους φορείς τη νομή της εξουσίας. Οδηγεί στην πλήρη ταύτιση της πολιτικής με ένα -ακριβοπληρωμένο και με κοινωνική προβολή- ακόμη επάγγελμα.

Είναι όμως αυτού του τύπου ο πολιτικός εκείνος που πραγματικά έχει ανάγκη η χώρα; Σίγουρα όχι. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι στελέχη με διασφαλισμένη την επανεκλογή τους στις προσεχείς εκλογές εκφράζουν τον προβληματισμό τους για τη συνέχιση μιας πολιτικής διαδρομής που θα καταδυναστεύεται από μια συνεχή «αυτολογοκρισία», υπό τον φόβο ότι αν διατυπώσουν ελεύθερα τις απόψεις τους, θα κατηγορηθούν για υπονόμευση του κόμματος ή του αρχηγού τους.

Όμως ακριβώς αυτούς τους πολιτικούς έχει ανάγκη η χώρα. Και θα συνιστούσε πραγματική τομή η μεταλλαγή του πολιτικού μας πολιτισμού ώστε να επιτρέπεται ακόμη και οι πλέον προκλητικές απόψεις να καταγράφονται και να μην παραμένει η πολιτική αντιπαράθεση εγκλωβισμένη στην «κεντρική γραμμή» που κάθε φορά χαράσσει η Ρηγίλλης ή η Χαριλάου Τρικούπη. Βεβαίως, τα ανωτέρω δεν σημαίνουν πως στην πολιτική δεν πρέπει να υπάρχουν και όρια. Όρια, τα οποία, με τη χθεσινή του επίθεση κατά του ΚΚΕ και του ΣΥΝ, ο κ. Θ. Πάγκαλος μάλλον υπερέβη. (Η Καθημερινή, 14/3/2007).