Το αμάρτημα του σκεπτόμενου είναι μόνον πως διατυπώνει ό,τι
οι άλλοι αφήνουν λειψό και αδιατύπωτο. Κι ότι ψάχνει να βρει μιαν άκρη. Και
ψάχνει γιατί ελπίζει και γιατί δεν μπορεί να σταματήσει στη μέση του δρόμου.
Και βέβαια η σκέψη είναι δράμα και μόνον δράμα.
Πολλές φορές είναι διατυπωμένο με τέτοιο τρόπο που δείχνει
αυτοκυριαρχία, αλληγορικό μερικές φορές, ενδεχομένως σε γλώσσα θεωρητική που
ρέπει σε γενικότητες, αλλά ωστόσο πάντοτε είναι μια επώνυμη, προσωπική μαρτυρία
που είναι χρωματισμένη από έναν αναπόδραστο υποκειμενισμό, όπως άλλωστε καθετί
το ανθρώπινο.
Και σε τελευταία ανάλυση, είναι δεδομένο πως μονόλογος μάλλον δεν
υπάρχει, διότι και η σκέψη είναι εσωτερικός διάλογος. Οι διαφορετικές απόψεις
δεν δημιουργούν μια φαντασμαγορική εικόνα του κόσμου; Επίσης, οι πολλές απόψεις, μας μαθαίνουν να
κρίνουμε. Εκείνος που σκέφτεται ίσως να προσπαθεί να χειραφετεί και τη σκέψη
των άλλων, τη βαθύτερή τους αυτοτέλεια, μα την βάζει σε διλήμματα, για να την
γυμνάζει. Τέλος πάντων, αυτή τη γεύση έχει η ελευθερία. Η σκέψη που απαιτεί
συμμόρφωση, υποταγή σε μιαν αξιωματική αλήθεια, λέγεται ολοκληρωτική σκέψη.
Διότι απλώς εκεί σου ζητιέται να ομώσεις πίστη, να υποβληθείς σε ισόβια θητεία,
ν’ αλλοτριωθείς, να αναθέσεις σε κάποιον άλλον να έχει αποφασίσει προκαταβολικά
για σένα. Ποιος επιζητεί την παχυλή αμεριμνησία και το ξεπούλημα της ψυχής και της
συνείδησης;;; 
No comments:
Post a Comment