Άπειρες σκέψεις έχουν στριμωχτεί στο συμβατικό αυτό χώρο του
διαδικτύου. Μάλλον χάνονται μέσα στην
πολυκοσμία, όπου όλοι επιζητούν μανιωδώς [και καλά κάνουν] να εκφραστούν, να δώσουν το στίγμα της δικής τους παρουσίας, να
υπερασπιστούν το δίκιο και να στιγματίσουν την αδικία, να προβάλουν τη φιλευσπλαχνία
τους, να ζητωκραυγάσουν για τον πολιτικό που τους εκφράζει, να ελεεινολογήσουν τους
εχθρούς, να σκορπίσουν απλόχερα λουλούδια και στίχους, να κοινολογήσουν τα
βάσανά τους ή τις χαρές τους….
Αλλά ζούμε σε μια κοινωνία εξαγριωμένη, άπληστη,
λυσσαλέα, με υπόκρουση έναν καταχθόνιο ορυμαγδό. Κι επιμένουμε να προσθέτουμε
την ισχνή φωνή μας στις κρίσεις που διατυπώνονται, στην εποχή μας, για ό,τι
διαδραματίζεται στην κοινωνία μας αλλά και στον κόσμο όλο. Αυτό που έχω να
παρατηρήσω είναι ότι πληθαίνουν οι άστεγες συνειδήσεις, σε σημείο που έχει
κανείς την αίσθηση ότι κάποια στιγμή αυτή η κοινωνία θα ξεφύγει από τον άξονά της!!!
Μια ματιά να ρίξετε γύρω σας και θα δείτε μια στρατιά απελπισμένων…
Ωστόσο, χθες που παρακολούθησα μια συναυλία των Vodka Juniors στο
Academy [στην οδό Πειραιώς, μετά την Τεχνόπολη], είδα δεκάδες νέων που κάθε
άλλο παρά απελπισμένοι έδειχναν. Νομίζω ότι απολάμβαναν το θέαμα του αγαπημένου
τους συγκροτήματος και τα τραγούδια. Έφυγα γύρω στις δώδεκα τα μεσάνυχτα, αλλά
η συναυλία συνεχιζόταν και κανένας από τους νέους δεν έδειχνε ότι ήθελε να
φύγει. Ήταν μια τρικυμισμένη θάλασσα όλο αυτό το πλήθος που παλλόταν από ζωή.
Κορίτσια και αγόρια χόρευαν, τραγουδούσαν ούρλιαζαν από χαρά… Έβλεπα όλα αυτά
παιδιά και σκέφτηκα ότι μερικές φορές είμαι υπερβολικός στις εκτιμήσεις μου.
Η ζωή συνεχίζεται
No comments:
Post a Comment