Όσο και να θέλουμε να
παραμερίζουμε την κουρτίνα για να δούμε τον αστραφτερό θόλο του ελληνικού
ουρανού που μας δίνει την αίσθηση του απέραντου, δυστυχώς έχουμε τη συνείδηση
του παγιδευμένου ζώου. Κι αυτό που παρατηρώ είναι ότι όλοι μας βρίσκουμε τρόπους
για να δίνουμε περιεχόμενο στη ζωή μας.
Η κυρία με το σκυλάκι, ο κύριος που γράφει περισπούδαστες πολιτικές
αναλύσεις, ο κύριος που στέλνει λουλούδια στις κυρίες, η κυρία με τους στίχους
των ποιητών, ο κύριος με τα τραγούδια, η κυρία με τις προκλητικές φωτογραφίες,
ο κύριος και η κυρία που κοιτάζονται στον καθρέφτη και μένουν εμβρόντητοι με
τον εαυτό τους, η κυρία που μεθοκοπάει, εμείς όλοι που μεθοκοπάμε… Τελικά η ζωή
είναι μια απέραντη βακχεία… Κι εμείς, ψυχές που τριγυρνάμε αδιάκοπα στις
λεωφόρους του διαδικτύου, ψάχνοντας το κλειδί που θα μας ανοίξει την πόρτα για
να επικοινωνήσουμε έστω και συνθηματικά με κάποιους…
Μην κρυβόμαστε πίσω από το
δάχτυλό μας. Υπάρχει εσωτερική ερήμωση του σύγχρονου ανθρώπου, υπάρχει
απελπισία, αλλοτρίωση, υπάρχει πρόβλημα επικοινωνίας, ερωτισμός ως επιθετική
πρόκληση… Πολλοί υπομειδιούν και κάποιοι άλλοι ειρωνεύονται αλλά δεν
καταλαβαίνουν ότι ειρωνεύονται τον εαυτό τους.
Αυτό που μπορούμε – έστω μερικοί
– να διαπιστώσουμε είναι πως στη σημερινή εποχή συγκρινόμενη με άλλες εποχές, ο
κόσμος ξεμυαλίζεται ομαδικά κι ακόμα δεν μπορεί να καταλάβει πως οι
περισσότερες ευκαιρίες δίνονται πλέον στους αγύρτες… Αλλά όλοι ακολουθούμε το
δρόμο που νομίζουμε ότι θα μας οδηγήσει σε ξέφωτο. Υπάρχουν πολλοί δρόμοι και
μερικές φορές μένουμε άπραγοι και αναποφάσιστοι. Ποιον θ' ακολουθήσουμε; Υπάρχουν δρόμοι με
στροφές, δρόμοι στραβοί, ανηφορικοί, κατηφορικοί,, άλλοι κόβονται απότομα ή
σταματούν μπροστά σε κάποιο γκρεμό, και κάποιοι άλλοι που παρά τα εμπόδια
βρίσκουν περάσματα...
Στο δρόμο λοιπόν... Κι εγώ στο
δρόμο είμαι.
No comments:
Post a Comment