ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ;;;;

Τα περισσότερα απ’ όσα γράφουμε εδώ μέσα στο face book ή στο blog είναι αρνητικά και εν πολλοίς απαισιόδοξα. Πέρα από τις αναφορές στα ζωάκια και στους αγαπησιάρικους στίχους που πλέον διανέμονται αφειδώς και ικανοποιούν τον συναισθηματισμό πολλών ανδρών τε και γυναικών.

Κάπως δικαιολογούνται διότι είναι ανήσυχη η ανθρώπινη συνείδηση. Βέβαια, πολλές φορές αντιμετωπίζουμε αδιέξοδα, αφού ο καθένας κουβαλάει τη δική του αλήθεια, τον δικό του καημό, τα πάθη του και τις έγνοιες του, την αγωνία για αναγνώριση ή την αναζήτηση δράσης!!!

Ωστόσο, όλοι έχουν την ανάγκη για ελπίδα. Και αναφέρονται σε λύσεις, που όμως δημιουργούν νέα προβλήματα. Δεν είναι εύκολο να δαμάσει κανείς την καθημερινότητα. Όσο και να την στριμώχνουμε, αυτή βρίσκει τρόπο και δρόμο να ξεφύγει και παρακάτω ξαναστήνεται όρθια και περιμένει. 

Δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να διεκτραγωδούμε την εποχή μας, να καταγγέλλουμε τα δεινά του τόπου και τα δικά μας, τις αθλιότητες και τις ατέλειες των κυβερνώντων, με την ελπίδα να βρεθούμε σ’ ένα καλύτερο και πιο φωτεινό ξέφωτο. Κι αυτό εδράζεται στο γεγονός ότι η χώρα μας είναι πολύ ταλαιπωρημένη και είναι κάποιες στιγμές που νιώθουμε ότι κινδυνεύει η εθνική μας υπόσταση και η ανεξαρτησία μας… Ξέρω, ξέρω. Ήδη ένα μεγάλο μέρος της έχει εκχωρηθεί στο διευθυντήριο των Βρυξελλών… 

Αλλά θέλουμε ν’ αγρυπνούμε γιατί οι επιβουλές είναι αλλεπάλληλες και η κυβερνητική πρακτική έχει χαρακτηριστικά σπασμωδικά, αφού αδυνατεί, λόγου χάρη, ν’ αντιμετωπίσει τη ληστρική βουλιμία των τραπεζών!!! Οι τράπεζες και όποιοι κρύβονται πίσω από αυτές, όποια συμφέρονται συνωθούνται εκεί μέσα, τώρα πλέον αρπάζουν τα σπίτια του κοσμάκη και του βάζουν ένα βρόχο στο λαιμό.

Εγώ όμως πέρα απ’ όλα αυτά θα θίξω το πρόβλημα της μοναξιάς που η αισιοδοξία δεν το λύνει, δεν το αγγίζει, το προσπερνά. Υπήρχε μια περίοδος που η κάθε μορφής Τέχνη [θέατρο, ζωγραφική κ.ά.] το αντιμετώπιζαν ή πιο σωστά το έθιγαν. Η μοναξιά, δυστυχώς, βαραίνει ολοένα και περισσότερο κόσμο.

Εγώ αναρτώ τα ανήσυχα γραφτά μου, άλλοι αναρτούν τις φωτογραφίες τους, τα ζώα τους, τ’ αγαπημένα τους πρόσωπα, τις κραυγές τους, τα τραγούδια τους, τα νεύρα τους, περιμένοντας ν’ αποκριθούν κάποιοι άλλοι. Μου έρχεται στο νου το έργο του Σαρόγιαν «Ε, εσείς οι απ’ έξω». 

Κάποιοι αποκρίνονται, κάποιοι άλλοι λοιδορούν, και οι περισσότεροι σιωπούν ή αδιαφορούν. Ο καθένας και η καθεμιά κουβαλάνε την ιδιαιτερότητά τους, το νόσημά τους, επειδή νομίζουμε ότι αυτό μας κάνει δραματικά σημαντικούς και να ξεχωρίζουμε και φυσικά…  «οι απ’ έξω» έχουν κυριολεκτικά μεσάνυχτα και νομίζουμε ότι ίσως πλέουν μακάρια στο πέλαγος της αναισθησίας κι ακόμα ότι ίσως μας αγνοούν ή μας βαριούνται!!! Είναι έτσι;;; Δεν  ξέρω…