ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ;;;;;;

Τα τραγικά περιστατικά που συγκλόνισαν το Παρίσι και ολόκληρη την Ευρώπη έχουν προκαλέσει την ανθρώπινη ευαισθησία και τώρα αναρωτιέμαι αν ο δεσπόζων τόνος του καιρού μας είναι θρησκευτικός ή αντιθρησκευτικός. Αναρωτιέμαι αν κοινή μας «πατρίδα» είναι οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες, αν πρέπει να έχουμε κλειστά ή ανοιχτά σύνορα, αν πρέπει να χτίζουμε τζαμιά για τις θρησκευτικές ανάγκες των μουσουλμάνων που πληθύνονται καθημερινά και μας παραπέμπουν στο μεσαίωνα, αν πρέπει να σεβαστούμε εκείνους που σκοτώνουν και είναι πάρα πολλοί…

Πολλά τα ερωτηματικά και τώρα γίνονται περισσότερα και είναι δύσκολο να τα’ αποφύγεις και να μην απαντήσεις. Και τούτο διότι μετά απ’ όσα βλέπουμε και ακούμε, μας επισκέπτονται εντυπώσεις και αναδίνονται μέσα μας αντιδράσεις και εκδηλώνονται επιδράσεις που ανήκουν σε άλλη τάξη αξιών.

Παρακολουθώ αυτές τις μέρες τους διαφόρους λογιότατους των μέσων ενημέρωσης και διαπιστώνω με πόση ευκολία βγάζουν συμπεράσματα, κρίνουν και κατακρίνουν. Και μένω εκστατικός με ορισμένους που είναι αγκυροβολημένοι σε πεποιθήσεις ατράνταχτες και βολικές  για τους ίδιους που τις εκφράζουν, γεμάτοι αυταρέσκεια και μιλάνε ακατάσχετα, συμβουλεύοντας με τον αυτοματισμό μιας μηχανής που  παράγει διδασκαλίες.

Αλλά χρειάζεται πολλή προσοχή και βαθιά περίσκεψη για να δει κανείς αυτά τα φαινόμενα που μας έχουν αναστατώσει και μας έχουν ρίξει στο βασίλειο του φόβου. Είναι η κερδοσκοπική βουλιμία των μεγάλων δυνάμεων που δημιουργεί προβλήματα στον κόσμο και αυτός ο κόσμος που πλήττεται αντιδρά με τον βάρβαρο τρόπο της στυγνής δολοφονίας αθώων ανθρώπων;;;

Μήπως είναι η λύσσα ενός κόσμου, του μουσουλμανικού κόσμου εν προκειμένω, που κάνει για πολλοστή φορά το πείραμα να ζήσει δίχως κύρωση;;;; Αυτές οι φρικαλεότητες των δολοφόνων του Ισλαμικού κράτους δεν πιστεύω ότι μπορούν να έχουν δικαιολογία.

Μοίρα μας ανθρώπινη είναι η αλληλεγγύη, αλλά μήπως προτιμότερο  θα ήταν να κρατήσουμε εν ασφαλεία την γεωγραφικά προσδιορισμένη πατρίδα μας για να μπορούμε ν’ απολαμβάνουμε το σώμα της που είναι από ζεστό χώμα, τα βράχια και τις θάλασσές της, τον ήλιο και τις ομορφιές της;;;;

Δυστυχώς είναι έντονο το αίσθημα της αδυναμίας σήμερα. Δεν ξέρω πόσο έτοιμοι είμαστε να προσαρμοστούμε σε μια δεδομένη πραγματικότητα. Η πολιτική μπορεί να προσαρμόζεται. Οι άνθρωποι όμως;;;;

Βλέπω και τους νέους ανθρώπους που κοιτάζουν γύρω τους απορημένοι, τους βλέπουμε να καταπίνουν με κόπο μια γεύση αηδίας, να φτύνουν κάτω, να γυρίζουν την πλάτη και να ξεμακραίνουν γεμάτοι περιφρόνηση για τον κόσμο που παραλαμβάνουν…

Ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος ν’ αναμετρηθεί με την απληστία των μεγάλων δυνάμεων, με την τρομοκρατία των τζιχαντιστών, με την ίδια του την ανοησία… Ωσότου όμως αρχίσει να λειτουργεί το μυαλό του, δυστυχώς θα ζει στη σύγχυση.