ΔΟΚΙΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΓΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ!!!!!

Τι συμπέρασμα βγαίνει απ’ όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό με τη δράση των τζιχαντιστών στην Ασία, στην Ευρώπη αλλά και στην Αμερική και απ’ ό,τι ακούγεται να λένε αυτοί οι ίδιοι και στην Αμερική;;; Άραγε υπάρχει απάντηση που να έχει μια λογική;; Συνήθως λέμε ότι για όλα φταίει η αποικιοκρατική πολιτική που άσκησαν οι μεγάλες δυνάμεις τα παλιότερα χρόνια και που εξακολουθούν να επιζητούν να έχουν τον πρώτο λόγο στη διαχείριση των λαών. Σαφώς κι αυτά έχουν βάση, αλλά είναι μονάχα αυτά που κινητοποιούν τους διαφόρους νέους που με τα καλάσνικοφ στα χέρια σκοτώνουν αδιακρίτως και μέσα στην ίδια την Ευρώπη;;; Ή ακόμη και μ’ εκείνους των διαφόρων ισλαμικών οργανώσεων στην Αφρική που σκοτώνουν τους ομοεθνείς τους;;;

Όσο για τα συμβαίνοντα στα σύνορα Συρίας και Ιράκ, είναι φανερό ότι αυτοί που θέλουν να εγκαταστήσουν ένα ισλαμικό κράτος ζουν σε άλλον αιώνα.

Εκείνος ο τζιχαντιστής, ο Βέλγος δεύτερης γενιάς που όπως είπε ο πατέρας του έζησε μέσα σε εξαιρετικές συνθήκες σε ιδιωτικά σχολεία κ.λπ., για ποιο λόγο οδηγήθηκε στα έσχατα όρια της ανθρώπινης κακότητας;;; Ένιωσε να καταπιέζεται και από ποιον;;;

Ωστόσο, επειδή αδυνατούμε να εξηγήσουμε όλους αυτούς τους σκοτωμούς, που γίνονται μάλιστα και με ανατριχιαστικό τρόπο, θα λέγαμε ότι είναι σκληρός ο νόμος της ζωής και ο νόμος του ανθρώπου σε τίποτε δεν διαφέρει από το νόμο του θηρίου. Έχω την εντύπωση τελικά ότι εμείς οι άνθρωποι περιέχουμε το κακό γιατί απλούστατα είμαστε πλασμένοι κατ’ εικόνα του κόσμου, κι έτσι τα ερπετά, τα όρνια, τα θηρία της ζούγκλας, όλα τους αναδεύονται μέσα μας.

Κανείς δεν ξέρει τι ανατροπές μας επιφυλάσσει αυτός ο αιώνας. Αυτό που βλέπουμε όμως είναι ότι δικαιώνονται οι κακοί και ο βραχνάς της κακίας καταθλίβει την πλάση ολόκληρη. Η ισορροπία του κόσμου έχει ανατραπεί. Καθημερινά είμαστε αντιμέτωποι μ’ έναν κόσμο ωμό στους νόμους του και αδυσώπητο και σα να παίζουμε κρυφτούλι μαζί του. Θα σωθούμε ή θα καταστραφούμε;;; Δεν μπορώ πια να σκεφτώ πολιτικά, διότι είναι βέβαιο ότι βρισκόμαστε σε πολιτική παρακμή και υπάρχει μια μεγάλη παρανόηση του όρου «πολιτική». Έχω την εντύπωση ότι οι περισσότεροι άνθρωποι αυτή την εποχή δοκιμάζουν τη γεύση της αβύσσου χάνουν την πίστη τους σε ιστορίες με ειρμό, λογική αλληλουχία και σταθερό περίγραμμα. Είναι πλέον ο φόβος που κυριαρχεί παντού και η αίσθηση ότι δεν έχουμε λαβές να πιαστούμε από κάπου.