ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ;;;

Το ζήτημα είναι ότι πολλοί από μας στεκόμαστε στην επιφάνεια των πραγμάτων.

Και τις περισσότερες φορές εκείνο που νιώθω είναι ότι σαν ξερά φύλλα και ανήμποροι στροβιλιζόμαστε στον αέρα.

Άλλοτε σα να είμαστε καθηλωμένοι σε αναπηρικές καρέκλες και παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα γύρω  μας ή σαν στήλες άλατος και δεν καταλαβαίνουμε τίποτε!!!

Παρότι πολλοί διαφωνείτε με αυτά που γράφω, έχω να σας πω ότι κοροϊδεύετε τον εαυτό σας.

Μπορεί να είστε υπέροχοι άνθρωποι, όλοι σας, όμως μάλλον είναι κάπως άσχημο ν’ ανακαλύπτετε κάποια στιγμή ότι δεν μπορείτε να κάνετε τα όνειρά σας αληθινά!!!

Έχω την εντύπωση ότι μια μεγάλη επιδημία σαρώνει την κοινωνία μας, την οποία όμως δεν μπορώ να προσδιορίσω και ονοματίσω.

Αυτή η επιδημία έχει προκαλέσει καταρχήν ψυχικές αλλοιώσεις και συνεχίζει  να δηλητηριάζει την ατμόσφαιρα, προκαλώντας ένα αίσθημα απέραντης φρίκης σε όσους ακόμα καταφέρνουν να επιβιώνουν αλώβητοι.

Αλλά πάντα ελλοχεύει ο φόβος ότι το κακό σιγοβράζει κι αυτοί ακόμα που θεωρούνται γεροί, μπορεί να έχουν μολυνθεί.

Οι κατ’ επάγγελμα τιμητές έχουν έτοιμες τις απαντήσεις για τις αιτίες του κακού, έχουν εντοπίσει τους υπαίτιους, κι έχουν βγάλει τις αποφάσεις τους.

Η κοινωνία μας δεν θ’ αλλάξει εάν δεν καταφέρουμε ν’ αναστηλώσουμε τα εσωτερικά μας ερείπια κι αυτό μη νομίσει κανείς ότι είναι έργο εύκολο – κάθε άλλο…

Τώρα που έχουμε μπει σε μια ακόμα προεκλογική περίοδο, βλέπουμε να εμφανίζονται πολλοί σωτήρες και δυστυχώς ξαναπερνάμε μια περίοδο ηθικής διαστροφής που θα μαράνει τις ψυχές μας.

Η επιδημία που έλεγα πριν δεν θα περάσει εάν δεν αφήσει βαθιά τα ίχνη της κι εμείς θα παλεύουμε να βρούμε το φάρμακο της σωτηρίας μας.

Και τώρα τι κάνουμε;

Απλώς ζούμε τα επακόλουθα της οικονομικής κρίσης και της πολιτικής διαμάχης των τελευταίων ετών κι αυτά αποτυπώνονται στα πρόσωπα των πολιτών, στην ανεργία, στο κλείσιμο των επιχειρήσεων, στο μίσος που εμφιλοχωρεί στις ανθρώπινες σχέσεις, στους ψευδόμενους και υποκριτές πολιτικούς, και σ’ εκείνους που εργολαβικά έχουν αναλάβει δήθεν την ενημέρωσή μας.

Εγώ, πάντως, νιώθω σαν τον κανταδόρο εκείνο που στέκεται κάτω από το παραθύρι των ιδανικών του κι αντί να συγκινήσει το ίνδαλμά του, το βλέπει απορημένος να βγαίνει και να τον καταβρέχει!!!!