ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΗΣ ΛΙΘΙΝΟΣ

Οι μέρες, στο νησί που γεννήθηκες και μεγάλωσες, περνούσαν χωρίς να το καταλαβαίνεις. Καμία σχέση με τη ζωή σου στη μεγάλη πόλη, όπου οι μέρες κυλούν αργά και, ορισμένες φορές, βασανιστικά.

Με αφετηρία το πατρικό σπίτι σου εξορμούσες κάθε πρωί με την οικογένειά σου σε κοντινές παραλίες και απολάμβανες τη θάλασσα. Το απόγευμα, προσπαθούσες να τιθασέψεις την αγριάδα, άγκρουστο στην κρητική διάλεκτο, που απειλούσε τα δέντρα και τα λουλούδια της αυλής. Παρότι τα χέρια σου είχαν ξεμάθει, επέμενες να δώσεις λύση. Ήξερες όμως πως θα ήταν προσωρινή. Ύστερα από λίγες εβδομάδες να επανεμφανιζόταν το πρόβλημα.

Μέσα σε ένα υγιές περιβάλλον, είχες την ευκαιρία να δεις φιλικά σου πρόσωπα και να ανταλλάξεις σκέψεις μαζί τους. Ζητούσαν λεπτομέρειες για όσα είχαν συντελεστεί τους τελευταίους μήνες. Όλα τους αντιμετώπιζαν δυσκολίες αλλά διατηρούσαν την αισιοδοξία τους. Είχαν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους. Τα χωράφια τους, που τα καλλιεργούσαν για χρόνια, ποτέ δεν τους είχαν προδώσει.

Τα γλέντια, σε κάθε σχεδόν χωριό της περιοχής, δεν έλειπαν. Πολύς κόσμος συμμετείχε σε αυτά. Ο χορός και το τραγούδι κρατούσαν ώς τα ξημερώματα. Με την αθρόα συμμετοχή τους, τα νέα κυρίως παιδιά, έδειχναν προκλητικά την αποστροφή τους στις αποφάσεις που λαμβάνονταν ερήμην τους.

Τις τελευταίες μέρες πριν από την αναχώρησή σου πληροφορήθηκες από κάποια συγχωριανή σου τις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις. Δεν έδωσες, όμως, μεγάλη σημασία. Είχες μπουχτίσει από τις ατέρμονες και χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο συζητήσεις των προηγούμενων μηνών. Η πορεία που ακολουθούσαν τα πράγματα φαινόταν προδιαγεγραμμένη. Άσχετα αν ορισμένοι επέμεναν πως όλα θα άλλαζαν προς το καλύτερο.

Στο καράβι, που σε μετέφερε πίσω στην Πρωτεύουσα, έβλεπες χαρούμενα πρόσωπα όπου κι αν έστρεφες το βλέμμα σου. Αφηγούνταν με εκφραστικότητα στους συνομιλητές τους ιστορίες των προηγούμενων ημερών. Γέλια και πειράγματα ακούγονταν από παντού. Λιγοστοί ήταν προσηλωμένοι στις οθόνες των τηλεοράσεων και παρακολουθούσαν κινήσεις τακτικής προσώπων που με τη συμπεριφορά τους έδειχναν πως ανήκουν στο μακρινό παρελθόν.

Φτάνοντας στο σπίτι σου, ξεκίνησες να τοποθετείς τα πράγματα στις θέσεις τους, σκεφτόμενος πότε θα ξαναβρεθείς στους αγαπημένους χώρους, που μόλις είχες αποχωριστεί.

Ύστερα, θέλησες να ενημερωθείς στοιχειωδώς για τα τελευταία γεγονότα. Στην ενημερωτική εκπομπή κάποιου τηλεοπτικού σταθμού, δεν θυμάσαι τώρα που γράφεις ποιος ακριβώς ήταν, μεταδιδόταν σε επανάληψη το Διάγγελμα του Πρωθυπουργού το βράδυ της Πέμπτης 20 Αυγούστου. Με ύφος, που πρόδιδε αλαζονεία, ζητούσε τη διάλυση της Βουλής και τη διενέργεια εκλογών για να κυβερνήσει και να ξεδιπλώσει όλες τις πλευρές του κυβερνητικού προγράμματος.

Έκλεισες με νευρικότητα την τηλεόραση και βγήκες στο μπαλκόνι. Μέσα στην ησυχία της νύχτας, οι περισσότεροι εκδρομείς δεν είχαν ακόμη επιστρέψει, πέρασαν από το μυαλό σου αστραπιαία όλες οι κινήσεις των τελευταίων ετών.

Εκμεταλλευόμενος την οικονομική κρίση, σκέφτεσαι, ανήλθε με θορυβώδη τρόπο στο προσκήνιο. Προκειμένου να κατακτήσει την εξουσία υποσχέθηκε σχεδόν τα πάντα. Όλα, κατά την άποψή του, ήταν πολύ απλά. Οι άλλοι, υποστήριζε για τους αντιπάλους του, ήταν εξαχρειωμένοι και καταδίκαζαν σε μαρασμό την κοινωνία. Δίχασε, σε επικίνδυνο βαθμό, τον ελληνικό λαό. Για τον εαυτό του κράτησε με αυταρέσκεια τον τίτλο του μοναδικού πατριώτη. Κατά την κυβερνητική θητεία του, γεμάτη παλινωδίες, επιβαρύνθηκαν δραματικά όλοι οι οικονομικοί δείκτες. Η εξάντληση έφτασε στα ανώτερα όρια. Ακραία έκφραση τυχοδιωκτισμού η διενέργεια του Δημοψηφίσματος. Στη συνέχεια, χωρίς ίχνος ντροπής, υπέγραψε το δυσβάστακτο Τρίτο Μνημόνιο. Η δήθεν αριστερή ιδεολογία του αποδείχτηκε κενή περιεχομένου. Τώρα, με περισσό θράσος, ζητούσε τη διενέργεια εκλογών, προκειμένου να μας σώσει από ό,τι ο ίδιος και το Κόμμα του υπέγραψαν!

Ποτέ άλλοτε, συλλογίζεσαι, τουλάχιστον στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, δεν εμφανίστηκε πολιτικός με τα δικά του χαρακτηριστικά. Πώς μπορεί κανείς να τον εμπιστευθεί;