Ο [επαναστατημένος και άγιος] Σταύρος Θεοδωράκης δεν κόλλησε την λέπρα των παλιών πολιτικών!!!!!

"Ο κόσμος που ζω με αηδιάζει", έγραφε ο Αλμπέρ Καμί στον ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΜΕΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ, "αλλά αισθάνομαι αλληλέγγυος με τους ανθρώπους που υποφέρουν"!!! Είναι φανερό ότι το φάρμακο γι' αυτό το απελπισμένο αίσθημα του παράλογου [κόσμου] θα του το προσφέρει η συμπόνια... Δυσκολεύομαι όμως εγώ να πω ότι είμαι ήρεμος παρατηρώντας τον παραλογισμό της δημόσιας ζωής στη χώρα μας. Να νιώσω συμπόνια για τον άστεγο, τον πεινασμένο, τον  άνεργο... Να νιώσω. Αλλά μετά τι γίνεται;;; Βέβαια ο αγαπημένος σε πολλούς από μας Αλμπέρ Καμί δίδαξε πως μια εξέγερση που γεννιέται από την απλή ευσπλαχνία μπορεί να ξαναδώσει ένα νόημα στη ζωή.

Τώρα αν σας πω από πού ξεκίνησε η σκέψη μου, θα γελάσετε. Από τον Σταύρο Θεοδωράκη. Ξέρετε, έχω διαβάσει βιογραφίες διαφόρων κομμουνιστών, σοσιαλιστών και άλλων, και λίγο-πολύ καταλαβαίνω και ξέρω τις συνθήκες που οδήγησαν στην πολιτική δράση και πάντα υπήρχαν συνθήκες συγκεκριμένες για τις οποίες πράγματι αποτελούσαν ισχυρή αιτία.

Ψάχνοντας, λοιπόν, να βρω την αιτία που ο "ηγέτης' του Ποταμιού οδηγήθηκε στην ανάληψη πολιτικής δράσης [με τα γνωστά αποτελέσματα], δεν κατάφερα να εντοπίσω συνθήκες ικανές να δικαιολογήσουν το εγχείρημά του. Και γι' αυτό πλέον χρησιμοποιώ την περίπτωση του Ποταμιού ως ανέκδοτο. Διότι και ο "ηγέτης", με το σακίδιο, "παλιές" σκάλες χρησιμοποίησε για ν' αναρριχηθεί στα σαλόνια της εξουσίας. Και θέλει να πείσει τους πολίτες ότι παράτησε τις καλές του τις δουλειές [δούλευε και στο Mega και στα Νέα], και χωρίς να έχει προβλήματα οικονομικά, προχώρησε στην πολιτική, επειδή το βράδυ στο κρεβάτι του ένιωσε μια ασυνήθιστη αναταραχή στην ψυχή του. Έτσι, την επομένη μέρα, δήλωσε στους φίλους και συνεργάτες του ότι ήταν από καιρό και ενδόμυχα αηδιασμένος από την πολιτική όλων των κομμάτων και ότι ο Θεός ήρθε στον ύπνο του και τον έπεισε  πως σε μια γερασμένη, κουρασμένη και εξαντλημένη και γεμάτη πλήξη κοινωνία, δεν έχουν θέση η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ και τέλος πάντων όλα τα παλιά κόμματα. Το μοναδικό καταφύγιο που απόμενε για τον δυστυχισμένο λαό ήταν το ΠΟΤΑΜΙ που τελικά δημιούργησε!!!

Από τη μια ως νιτσεϊκός διακηρύσσει τη μηδενιστική παρακμή του παλιού κομματικού κατεστημένου κι από την άλλη ως πανίσχυρος μιντιοκατακτητής επιζητεί να γίνει ο ρυθμιστικός παράγοντας της δημόσιας ζωής!!! Δηλαδή, αυτός που συγχρωτιζόταν με τόσους πολιτικούς στο παρελθόν, ως megaloδημοσιογράφος [με Σημίτη, Παπανδρέου κι άλλους πολλούς], δεν κόλλησε τη λέπρα τους...