Ο γαλατάς στον Περισσό και το ζαχαροπλαστείο στα Πατήσια!!!!

Ο πίνακας του Νικηφόρου Λύτρα "Ο Γαλατάς"

[...] ὁ γαλατᾶς τὸν εἶδε καὶ τὸν χαιρέτησε
ἔπειτα τὸν χαιρέτησε ὁ ταχυδρόμος
κι ὕστερα τί ν᾿ ἀπόγινε αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος...

["Συμπέρασμα", Μίλτος Σαχτούρης]

Αυτή η ιστορία με το γάλα με παραπέμπει σε άλλες ωραίες εποχές. Όταν η οικογένειά μου έφυγε από το Μεταξουργείο, από την θρυλική οδό Πύλου αριθμός 31, αρχές δεκαετίας του εξήντα, και πήγε να κατοικήσει στον Περισσό, για λόγους πρακτικούς, αφού το ζαχαροπλαστείο που άνοιξε ο Πατέρας μου βρισκόταν στο τέρμα Πατησίων, εκεί στη Στάση Σωτηριάδου.

Μείναμε σε μια ωραία μεγάλη μονοκατοικία. Ήμασταν εφτά παιδιά κι όπως καταλαβαίνει κανείς όλα τα παιδιά χρειαζόμασταν το χώρο μας. Μετακομίσαμε εκεί όταν εγώ ήδη βρισκόμουν στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο μετά το τροχαίο ατύχημα που είχα στην οδό Πατησίων, μεταξύ Σολωμού και Στουρνάρα. Όταν βγήκα από το νοσοκομείο, ήμουν με γύψο και στα δυο πόδια και στο σπίτι με μετέφερε ένα νοσοκομειακό αυτοκίνητο.

Εκεί, λοιπόν, στον Περισσό, στην οδό Ιωάννου Φωκά 32, περάσαμε κάποια ευτυχισμένα χρόνια. Εγώ τον μισό Ιούλιο και τον Αύγουστο τον πέρασα μέσα στο σπίτι. Περίπου είκοσι μέρες με τον γύψο κι άλλες τόσες με φυσικοθεραπεία για να μπορέσω να περπατήσω. Το δράμα μου ήταν ότι δεν μπορούσα να βγω έξω να παίξω κι εγώ με τ' άλλα παιδιά που χάλαγαν τον κόσμο με τις φωνές, τα τρεχαλητά και τους τσακωμούς τους.  Τις περισσότερες φορές, μέχρι να συνέλθουν τα πόδια μου από την αγκύλωση, την έβγαζα πάνω σε μια κουρελού και κυκλοφορούσα μέσα στο σπίτι με την κουρελού, χρησιμοποιώντας τα δυο μου χέρια σαν κουπιά. Τα απογεύματα πάνω στην κουρελού, άραζα στην είσοδο του σπιτιού, με ανοιχτή τη σιδερένια πόρτα με την τζαμαρία και χάζευα τα παιδιά. Μ' έπιανε το παράπονο γιατί κι εγώ δεν μπορούσα να βγω έξω, να τρέξω, να φωνάξω, να παίξω μπάλα, κυνηγητό... Οι φίλοι μου έρχονταν κοντά μου, λέγαμε μερικές κουβέντες και ξανά στο παιχνίδι τους. Κι εγώ έμενα απλός θεατής.

Τα πρωινά εάν δεν ήμουν ξαπλωμένος, καθόμουν κοντά στο παράθυρο. Έτσι είδα για πρώτη φορά τον Μήτσο τον γαλατά! Ένας ωραίος πανύψηλος τύπος, με μια τρίκυκλη μοτοσικλέτα που ήταν φορτωμένη με δοχεία γεμάτα γάλα. Μια μέρα άκουσα ότι ερχόταν από το Μενίδι κάθε πρωί. Ήταν ένας γελαστός άνθρωπος που τον περίμεναν οι γυναίκες στην τακτή ώρα με τα κατσαρολάκια τους ή τα μπουκάλια για ν' αγοράσουν φρέσκο γάλα. Δεν φανταζόμουν ότι μετά από λίγο καιρό θα γινόμουν κι εγώ διανομέας γάλακτος, αφού τις ελεύθερες ώρες μου θα πήγαινα να δουλέψω στο ζαχαροπλαστείο. Ο γαλατάς κάποια στιγμή σταμάτησε να έρχεται γιατί εκείνη την περίοδο άρχισε και η διανομή του παστεριωμένου γάλακτος μέσα σε γυάλινα μπουκάλια. Και τούτο διότι η πλανόδια διάθεση του γάλακτος εγκυμονούσε κινδύνους και η πολιτεία με διάφορες αγορανομικές διατάξεις προσπάθησε να φροντίσει για την υγειονομική ασφάλεια των γαλακτοκομικών, με ημερομηνία λήξης κι έτσι το γάλα το διέθεταν μονάχα τα γαλακτοπωλεία που είχαν και τα σχετικά ψυκτικά μέσα, δηλαδή, τα ψυγεία. Κι ο γαλατάς έμεινε στα ράφια της παράδοσης...

Το μαγαζί μας, που ήταν ζαχαροπλαστείο και γαλακτοπωλείο διέθετε γάλα σε μπουκάλια. Είχαμε πολλούς πελάτες στους οποίους πηγαίναμε το γάλα στο σπίτι. Φόρτωνα τα συρμάτινα καφάσια με τα μπουκάλια σ' ένα ξύλινο καρότσι με δυο μεταλλικές ρόδες και δυο μεγάλα χερούλια, που έπαιρνα από το μαγαζί του φίλου μας του Παπαπαύλου, που είχε ένα ψιλικατζίδικο στη γωνία Πατησίων και Ιακωβίδου και γύριζα αποβραδίς στα σπίτια, κάνοντας τη διανομή. Ήταν η συνεισφορά μου στην οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ήταν βέβαια μονάχα αυτή, διότι τα Σαββατοκύριακα καθόμουν περισσότερο στο μαγαζί και μοίραζα και καφέδες, γλυκά και τέτοια... Αλλά τη διανομή του γάλακτος την είχα αναλάβει αποκλειστικά εγώ...

Κι εκεί άλλωστε στο τέρμα Πατησίων τότε μια γειτονιά ήταν. Αφού να σκεφτεί κανείς ότι εγώ νοίκιαζα μηχανάκι τις Κυριακές το πρωί κι έτρεχα στην Πατησίων. Μιλάμε για τη Φλορέτα. Για να τρέχω εγώ με μηχανάκι στην Πατησίων, πάει να πει ότι ήταν μια εποχή εντελώς αθώα και απαλλαγμένη από την μηχανοκίνητη τεχνολογία που σήμερα μας έχει καταπλακώσει την ψυχή.