Διαβάζω στα "Νέα" [23/5/2014] το ρεπορτάζ για τη "θεατρική" δραστηριότητα της Λένας Κιτσοπούλου, η οποία μπορεί να είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας κι ό,τι άλλο θέλει. Φοράει πράσινο σκουφί στην Κοκκινοσκουφίτσα και την αφήνει να ερωτοτροπεί με τον αδελφό της. Σώζει τον Αθανάσιο Διάκο από τη σούβλα των Τούρκων και τον μεταμορφώνει σε σουβλατζή του 21ου αιώνα. Και εμφανίζει μια ηρωίδα του Ξενόπουλου ως Eϊμι Γουάινχαουζ. Τελικά η 43χρονη δημιουργός έχει φετίχ να αποδομεί προκλητικά ό,τι βρεθεί στο διάβα της; Ο βιασμός ή μια σεξουαλική πράξη επί σκηνής – όπως εδώ στη φωτογραφία, στην «Κοκκινοσκουφίτσα» – είναι συνήθη στις παραστάσεις με την υπογραφή της Λένας Κιτσοπούλου.
Έχω ξαναγράψει για την εν λόγω καλλιτέχνιδα, που τυχαίνει να έχει αρκετούς θαυμαστές και φανατικές θαυμάστριες. Αλλά το ζήτημα ότι ο καθένας θα μπορούσε με την όποια δραστηριότητά του να έχει οπαδούς, κοινό. Εκείνο όμως που ξεχωρίζει την Κιτσοπούλου είναι πως προσπαθεί [και είναι δικαίωμά της] να βάλει τις δικές της ψηφίδες στην ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου. Μέχρι στιγμής το μόνο που έχει καταφέρει είναι η εν γένει πρόκληση, η οποία καταχρηστικά θα έλεγα ότι συνιστά θεατρική δραστηριότητα. Μπορεί εγώ να έχω την κλασική αντίληψη περί θεάτρου και ενδεχομένως να ισχυριστεί κάποιος ότι δεν αντιλαμβάνομαι την "πρωτοπορία"!!!
Δυστυχώς εδώ στη χώρα μας κάποιοι που κάποτε έτυχε να παρακολουθήσουν «πρωτοποριακές» μορφές τέχνης στο εξωτερικό, επιχειρούν να τις μεταφέρουν στα καθ' ημάς, αλλά συνήθως το αποτέλεσμα είναι τραγελαφικό. Κατά κανόνα ό,τι σχετίζεται με τη γενετήσια πράξη κάποιοι καλλιτέχνες σαν την Κιτσοπούλου το παίζουν στα δάχτυλα. Εγώ δεν πρόκειται να κάνω μάθημα για το τι είναι θέατρο, διότι το θέατρο ήταν, είναι και θα παραμείνει απλώς μια υπόθεση ρευστή, θολή, μυστηριώδης, όσο καμιά άλλη μορφή τέχνης. Είναι εύκολο να δρέψει κανείς ανεξάντλητες δάφνες, αξιοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο αλλά και με το χυδαιότερο καιροσκοπικό πνεύμα την ελευθερία που παρέχει αυτή η ίδια η τέχνη του θεάτρου.
Αλλά αυτό που κάνουν οι νεότεροι [όχι όλοι] καλλιτέχνες είναι να παρουσιάζουν την θεατρική τέχνη ως κάτι το εντελώς αινιγματικό, χρησιμοποιώντας πυθικά στοιχεία τα οποία μήτε οι ίδιοι δεν μπορούν να τα μεταβάλουν σε χρησμούς. Ουσιαστικά πρόκειται για μια τέχνη που παραπέμπει ευθέως στον Πύργο της Βαβέλ, όπου η «γλώσσα» του κάθε καλλιτέχνη εκδηλώνεται ως βαρβαρισμός για τους άλλους. Δεν μπορώ να καταλάβω εάν η «αποδόμηση» που κάνει η Κιτσοπούλου και της ιστορίας και των παραμυθιών αποτελεί το νέο όπλο της σημερινής θεατρικής τέχνης. Οτιδήποτε σπιθίζει στο μυαλό της Κιτσοπούλου δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι θερμαίνει και τη θεατρική τέχνη.
Στέκομαι με απορία απέναντι σ’ αυτό το φαινόμενο. Δεν είμαι αισθηματίας και πολύ περισσότερο ηθικολόγος. Απλώς θεωρώ ότι η ελάχιστη καλλιτεχνική αξιοπρέπεια επιβάλλει στον καλλιτέχνη να επικοινωνεί με το κοινό του με βάση έναν κώδικα που τον προμηθεύει το οργανωμένο θέαμα της ζωής, όχι με βάση άμορφες και φευγαλέες εσωτερικές καταστάσεις. Κάθε προσπάθεια καλλιτεχνικής έκφρασης έχε και τη φύρα της. Στο θέατρο, όπως και σε κάθε άλλη μορφή τέχνης, η φύρα ήταν και είναι η φτήνια και σε κάποιες περιπτώσεις η πλήξη!!!
No comments:
Post a Comment