ΑΝΑΔΙΠΛΩΝΟΜΑΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΜΟΥ ΖΩΗ...

Λέω ότι πλέον είμαι βυθισμένος στον σκεπτικισμό. Μην πάει το μυαλό σας εκεί που νομίζετε. Διότι απλώς είναι ένας σκεπτικισμός με στόχο ορισμένη ηγεσία, κοντόθωρη κι εγωιστική και μια δυσπιστία για την ειλικρίνεια αυτής της ηγεσίας. Στόχος είναι και μια μεγάλη μερίδα της κατακερματισμένης ελληνικής κοινωνίας που σπαράσσεται από ασίγαστες διαμάχες, και εσωτερικές αντιφάσεις και παραδέρνει σαν ζαλισμένο κοτόπουλο.

Ποια είναι τα εσωτερικά μηνύματα της εποχής;;; Όποια κι αν είναι αυτά, δεν τα πιάνουν όλοι οι άνθρωποι είτε είναι πολιτικοί είτε αναλυτές είτε διανοούμενοι, και φυσικά ούτε καν η πλειοψηφία τους.

Κι έτσι, μετά και τους κραδασμούς που δέχτηκα τις τελευταίες μέρες, τους κραδασμούς που δέχτηκα σαν ηλεκτρικές εκκενώσεις, αναδιπλώνομαι στην ιδιωτική μου ζωή. Η  λογική λέει ότι η δύναμη της ζωής συνεπαίρνει κι αντιπερνάς και ξεχνάς. Μπορεί να ξεχνάς αλλά το ρεύμα σε άγγιξε. Η κοινωνία μας είναι αυτή που ήταν πάντοτε, δηλαδή μια μεταβαλλόμενη συστοιχία από φαινόμενα, που τα ανθρώπινα όντα τα βλέπουν από ορισμένη γωνία κι απέναντι στα οποία βολεύονται όσο μπορούν καλύτερα.

Τελικά, η ζωή είναι το απρόοπτο, και η πονηριά του έγκειται στο να μας ξεγελάει με την εντύπωση πως ακολουθεί, εφαρμόζει, νόμους σταθμητούς… Ωστόσο, είναι ένα ζήτημα προς μελέτη το θέαμα μιας κοινωνίας που κατατρύχεται από ένα συνειδητό ή ασύνειδο σύμπλεγμα ενοχής για τις όποιες επιλογές της. Και το αστείο είναι ότι στον παράδοξο κόσμο μας, όπου έτυχε να ζούμε, οι πιο ευτυχισμένοι δεν είναι πάντοτε και οι καλοί!!!